Η Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία (ΕΨΕ) «τονίζει, ρητά και κατηγορηματικά, ότι η ομοφυλοφιλία δεν αποτελεί ψυχική νόσο». Για να φτάσουμε όμως το σωτήριο έτος 2024 στην ανάγκη για αυτήν την ξεκάθαρη ανακοίνωση από την ΕΨΕ, υπάρχει μεγάλο και …βεβαρημένο ιστορικό!
Η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίστηκε από το σύγχρονο δυτικό επιστημονικό κόσμο, ως ψυχική νόσος. Μάλιστα το 1952 κατά την κατάρτιση του εγχειριδίου διαγνωστικής και στατιστικής των νοητικών ασθενειών (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, η ομοφυλοφιλία συμπεριλήφθηκε ανάμεσα στις ψυχικές διαταραχές. Κι ήταν το 1974 που το λήμμα που αφορά στην ομοφυλοφιλία απαλείφθηκε από το συγκεκριμένο εγχειρίδιο, λόγω σφοδρής κριτικής από την ίδια την ψυχιατρική κοινότητα. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται από την επιστήμη ως «κανονική και θετική παραλλαγή της ανθρώπινης σεξουαλικότητας».
Κι ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι το άτομο γεννιέται με τη συγκεκριμένη σεξουαλική ταυτότητα λόγω γενετικών διαδικασιών τις οποίες δεν γνωρίζουμε, υπάρχουν κάποιοι άλλοι που πιστεύουν ότι υπάρχει μεν μία γενετική προδιάθεση, αλλά καλλιεργείται από τον τρόπο που μεγαλώνει ο άνθρωπος, την οικογένεια και γενικά τις συνθήκες της ζωής του.
Το βιολογικό, ιατρικά τεκμηριωμένο γεγονός είναι πάντως ότι η σεξουαλική μας ταυτότητα δεν αυξάνει, ούτε μειώνει από μόνη της τη γονιμότητα. Έτσι, ακόμα κι αν ένας γεννημένος άνδρας επιλέγει να συνευρίσκεται σεξουαλικά με άλλους άνδρες, δεν έχει πρόβλημα με το σπέρμα του. Ούτε η λεσβία γυναίκα έχει πρόβλημα με την ωορρηξία της επειδή κάνει σεξ με γυναίκες κι όχι άνδρες. Είναι λοιπόν η ομοφυλοφιλία μία προτίμηση που δεν χρίζει ιατρικής φροντίδας, ούτε ψυχιατρικής αλλά ούτε και γυναικολογικής- ουρολογικής!
Από την άλλη πλευρά, ως προς την τεκνοθεσία και την επίπτωση στο παιδί της πρώιμης «έκθεσης» σε περιβάλλοντα με ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, κοινωνίες του δυτικού κόσμου που προηγήθηκαν της δικής μας, έχουν διεξάγει σχετικές έρευνες…
Το 2016 η έρευνα «Same-Sex and Different-Sex Parent Households and Child Health Outcomes: Findings from the National Survey of Children’s Health», των Henny M W Bos, Justin R Knox, Loes van Rijn-van Gelderen, Nanette K Gartrell (δείτε ΕΔΩ), κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν από λεσβίες σε σύγκριση με τα παιδιά που μεγαλώνουν από ετερόφυλα ζευγάρια δεν παρουσιάζουν διαφορές. Μόνο περισσότερο στρες παρουσίασαν οι γυναίκες – μητέρες που τα μεγάλωναν (λόγω πιθανώς των κοινωνικών ανισοτήτων που βίωναν).
Ομοίως, άλλη έρευνα του 2016 που εξέτασε αν τα παιδιά ομοφυλόφιλων ζευγαριών γίνονται κι αυτά ομοφυλόφιλα πιο συχνά από τα υπόλοιπα, ξεκαθάρισε ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Πρόκειται για τη μελέτη «Gender-typed behavior over time in children with lesbian, gay, and heterosexual parents» των Goldberg, Abbie E. Garcia, Randi L. που δημοσιεύτηκε (δείτε ΕΔΩ).
Για να είμαστε δίκαιοι και να μην κρυβόμαστε πίσω από politically correct δηλώσεις, αν με ρωτούσαν σε τι οικογένεια θα ήθελα να μεγαλώσω, θα απαντούσα πρώτον σε μία οικογένεια με καλή επικοινωνία μεταξύ των μελών της που να με αγαπάει, και δεύτερον με μαμά και μπαμπά. Κι αυτή μπορεί να είναι η άποψη πολλών. Αλλά δεν πρέπει να μάς μπερδεύει ως προς το ανθρώπινο δικαίωμα όλων να αποκτούν ή όχι παιδιά, και ως προς το νομικό δικαίωμα των παιδιών που γεννιούνται, να έχουν τη νομική προστασία και των δύο γονιών τους, ανεξαρτήτως φύλου.
Τόσο απλά! Αλλιώς ναι, νοσούν κάποιοι! Όλοι μας!
