Μπορούν άραγε να παραχθούν νέα φάρμακα και θεραπείες κατά των ασθενειών, χρησιμοποιώντας ως συστατικό τα… δηλητήρια του φυσικού περιβάλλοντος;
Μέσα από τις τοξικές ουσίες που παράγει η φύση, οι επιστήμονες προσπαθούν να μάθουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα μοριακά συστατικά τους και αν αυτό μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για δημιουργία νέων παυσίπονων και θεραπειών.
Ο Sam Robinson, ερευνητής στο Ινστιτούτο Μοριακής Βιοεπιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, είχε την πρώτη του επαφή με το «γιγαντιαίο τσίμπημα», ή αλλιώς το φυτό Dendrocnide excelsa, κατά τη διάρκεια πεζοπορίας στο δάσος το 2018.
Άγγιξε την επιφάνεια του δέντρου με το αριστερό του χέρι, ώστε να «ελέγξει» αν πρόκειται για ένα όντως τρομακτικό τσίμπημα.
«Αποδείχθηκε ότι τελικά ήταν τόσο άσχημα όσο έλεγαν όλοι », είπε γελώντας, προσθέτοντας ότι «ήταν πραγματικά συγκλονιστικό να βιώνω αυτό το επίπεδο πόνου από ένα φυτό».
Μάλιστα, ο πόνος μεταφέρθηκε και στην αριστερή πλευρά του στήθους του.
Σαν να μην έφτανε η πρώτη εμπειρία, λίγους μήνες αργότερα, άγγιξε ξανά το δέντρο, αυτή τη φορά με το δεξί του χέρι.
Αυτή τη φορά, το τσίμπημα επηρέασε μόνο τη δεξιά πλευρά του στήθους του, υποδηλώνοντας πως ο πόνος αφορούσε ειδικά τα πλευρά.
By understanding how venoms work, scientists may be able to create new drugs that target pain receptors in the brain, but alleviate pain instead of causing it https://t.co/tWC7gZIvCN
— National Geographic (@NatGeo) September 8, 2021
Σκοπός του Robinson, δεν ήταν απλώς να βιώσει οδυνηρές εμπειρίες μετά τα τσιμπήματα του φυτού και να τις περιγράψει δημοσίως.
Αντιθέτως, αποτελεί μέρος της επιστημονικής κοινότητας που είναι πεπεισμένη ότι υπάρχει ανεκμετάλλευτο ιατρικό υλικό στα δηλητήρια της φύσης.
Χάρη στις τεχνολογικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας, υπάρχει πλέον πληθώρα δεδομένων σχετικά με το πώς τα διαφορετικά δηλητήρια επηρεάζουν το σώμα.
Ενώ λοιπόν τα δηλητήρια είναι συνιφασμένα με την πρόκληση βλαβών, η εν λόγω έρευνα δείχνει ότι η χημεία και οι μηχανισμοί του δηλητηρίου θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε νέες συναρπαστικές θεραπείες για την αντιμετώπιση του πόνου, τον καρκίνο και άλλες ασθένειες.
Μάλιστα, υπάρχουν ήδη διαθέσιμα φάρμακα σήμερα τα οποία προέρχονται από κάποιο δηλητήριο:
– Ένα από τα πρώτα φάρμακα για την αρτηριακή πίεση που εγκρίθηκαν για κλινική χρήση, το Captoten (καπτοπρίλη), προήλθε από τη μελέτη του δηλητηρίου του Bothrops jararaca, μιας οχιάς, το δάγκωμα της οποίας ρίχνει την αρτηριακή πίεση του θηράματός του.
– Το φάρμακο Byetta (εξενατίδη), το οποίο μειώνει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα σε ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, δημιουργήθηκε από το σάλιο του Gila, μιας δηλητηριώδους σαύρας που κατάγεται από τη Βόρεια Αμερική.
– To δηλητήριο των σαλιγκαριών κώνου ενέπνευσε την ανάπτυξη του Prialt (ζικονοτίδη), ενός παυσίπονου που εγχέεται στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό του ασθενούς.
Ωσρόσο, ο Robinson και άλλοι ειδικοί υποστηρίζουν ότι χρειάζεται μακράν περισσότερη δουλειά για να μετατραπούν οι χημικές ουσίες δηλητηρίου σε ασφαλή και αποτελεσματικά φάρμακα για τον άνθρωπο.
Πηγή: Nationalgeographic.com
