Ένα από αυτά ήταν τα «φλας» της σελήνης, δηλαδή ξαφνικά γίνονται φωτεινότερες ή πιο σκούρες, μικρές περιοχές της επιφάνειας της, χωρίς προφανείς εξηγήσεις.
Η έρευνα των επιστημόνων για τις αναλαμπές και την εξασθένισή τους, που ονόμασαν «φαινομενικά σεληνιακά φαινόμενα», δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science στις 27 Ιανουαρίου 1967.
«Το εκπεμπόμενο φως συνήθως περιγράφεται ως κοκκινωπό ή ροζέ, μερικές φορές με «αφρώδη εμφάνιση», γράφει ο αστρονόμος AA Mills, για το ίδιο θέμα, στο περιοδικό Nature τον Μάρτιο του 1970.
«Ο χρωματισμός μπορεί να εκτείνεται σε απόσταση 16 χιλιομέτρων ή περισσότερο, στην επιφάνεια του σεληνιακού χώρου, με μέση διάρκεια ενός συμβάντος περίπου 20 λεπτά, αλλά ίσως και λίγες ώρες».
Οι ερασιτέχνες αστρονόμοι μπορούν μερικές φορές να εντοπίζουν τα «φλας» με τη βοήθεια ενός αξιοπρεπούς τηλεσκοπίου, αν και η προσπάθεια εντοπισμού τους μπορεί να περιλαμβάνει ώρες ή ημέρες αναμονής.
Οι επιστήμονες επιστρέφουν στο θέμα περιοδικά μετά από πέντε δεκαετίες, χωρίς όμως να καταλήγουν σε οριστικές εξηγήσεις.
Σύμφωνα με το Live Science, αυτά τα γεγονότα είναι γνωστό ότι συμβαίνουν μερικές φορές την εβδομάδα.
Η κατασκευή του πρατηρίου βρίσκεται σε εξέλιξη, με συνεχιζόμενες βελτιώσεις στο λογισμικό του από τότε που λειτούργησε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2019.
Ο Kayal είπε ότι, δεδομένου του σημερινού σχεδίου για τη δημιουργία βάσης στο φεγγάρι, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ακριβώς τι συμβαίνει εκεί, έτσι οι λαοί που θα ζουν στη βάση να μπορούν να προετοιμαστούν για το περιβάλλον τους.
Αλλά ακόμα κι αν αυτή η βάση δεν γίνει ποτέ, θα ήταν ωραίο να γνωρίζουμε γιατί το φεγγάρι συνεχίζει να αναβοσβήνει.
