Η Ελένη Ράντου έδωσε μια κατάθεση ψυχής στη Μαρία Μπακοδήμου, σχετικά με την κατάσταση της μητέρας της, η οποία πάσχει από άνοια. Η ηθοποιός εξηγεί την καθημερινή της ρουτίνα και τις επισκέψεις, από τον ρόλο του φροντιστή, ίσως τον πιο δύσκολο που έχει αναλάβει μέχρι τώρα.
Αρχικά η Ελένη Ράντου έκανε λόγο για την υποστήριξη που χρειάζεται και ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να περιθάλψει έναν ασθενή με άνοια: «Ο άνθρωπος που έχει αναλάβει τον ρόλο του φροντιστή πρέπει να έχει βοήθεια από ψυχολόγο για να ανταπεξέλθει. Το να μην σε θυμάται ο γονιός σου, σε χτυπάει τόσο πολύ που αποκλείεται να μην ταρακουνήσει το ψυχολογικό σου κομμάτι.
Ο άνθρωπος είναι ζωντανός αλλά σαν να έχει φύγει. Στο σπίτι κάποια στιγμή επικρατούσε η απόλυτη τρέλα και με τις κοπέλες που ερχόντουσαν για φροντίδα, αλλά και με εμάς. Η σύγχυση ήταν μεταδοτική, ειδικά όσο η μητέρα μου μιλούσε.
Πολλά τραύματα όσα και αν τα συνειδητοποιήσεις, δεν σημαίνει ότι τα λύνεις κιόλας. Μετά από απίστευτη δουλειά που έχω κάνει με τον εαυτό μου δεν κατάφερα να αλλάξω, κατάφερα απλά να καταλάβω γιατί κάνω ότι κάνω. Προσπάθησα να γαληνέψω το τέρας μέσα μου», είπε.
Η αρχή παρατηρήθηκε από την απουσία συναισθημάτων: «Το πρώτο σύμπτωμα της άνοιας είναι η έλλειψη συναισθημάτων. Τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι πολύ επιθετικά. Η μητέρα μου είναι σε φάση που δεν μιλάει. Χρειάζεται τη φροντίδα ενός μωρού.
Από όλη την οικογένεια, φροντιστής θα γίνει ο ένας. Είσαι τόσο εξαρτημένος από τον άρρωστο άνθρωπο, όσο είναι και εκείνος από εσένα. Υπήρξαν πολλές στιγμές που πήρα προσωπικά και πληγώθηκα με το γεγονός ότι φρόντιζα την μητέρα μου, αλλά δεν έπαιρνα αγάπη λόγω του ότι με την ασθένεια δεν μπορεί να νιώσει τίποτα από όλα αυτά.
Πάω κάθε μέρα στην μητέρα μου γιατί έχω έναν τρόμο ότι αν αφήσω να περάσουν μέρες, δεν θα με γνωρίζει καθόλου. Παλεύεις με τα δικά σου φαντάσματα όταν έχεις έναν άνθρωπο με άνοια. Μαθαίνεις να δίνεις εντελώς ανιδιοτελώς, που το κάνεις μια φορά για το παιδί σου και μετά για τον γονιό σου.
Οι ενοχές που είχα για να πάει η μητέρα μου σε ειδικό χώρο που θα έχει παρακολούθηση, ήταν εξοντωτικές, γιατί στο σπίτι μου ένιωθα ότι έχω τον έλεγχο. Υπέστη εγκεφαλικό και χρειαζόταν νοσοκομειακή υποστήριξη.
Μου αρέσει που δεν εγκαταλείπω την μάχη, σε μια μάχη που είναι χαμένη. Όταν θα φύγει από τη ζωή η μητέρα μου, μπορεί και να υπάρχει φρικτή λύτρωση, παρόλα αυτά ποτέ μου δεν έχω ευχηθεί να φύγει για να λυτρωθεί.
Το ότι ακόμα πηγαίνω εκεί, την βλέπω και την ακουμπάω, δεν μπορώ να το αλλάξω. Αυτό συμβαίνει εδώ και έξι χρόνια περίπου. Αν η μητέρα μου ζητούσε να την αποσυνδέσω, θα της έλεγα να απευθυνθεί αλλού, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Κανείς δεν είναι έτοιμος για τον θάνατο», πρόσθεσε.
Μετά από όλα αυτά, η Ελένη Ράντου θα ήθελε αν της συμβεί κάτι ανάλογο να σταθεί η κόρη της με τον ίδιο τρόπο: «Αν μεγαλώνοντας νοσούσα και εγώ με άνοια, θα ήθελα η κόρη μου να έχει την ίδια αντιμετώπιση που έχω και εγώ με την μητέρα μου. Δεν με τιμάει αυτό που λέω, αλλά θα το ήθελα. Δεν θα ήθελα να με εγκαταλείψουν», είπε.
