Η Νανά Παλαιτσάκη ήταν καλεσμένη στο Στούντιο 4 την Πέμπτη 23/5 όπου μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην απώλεια του πατέρα της λίγες μόνο ημέρες μετά τη γέννησή της. Για αρκετά χρόνια βρέθηκε να αναθρέφεται από τους δύο καλούς του φίλους, που έμειναν δίπλα της μέχρι που έφυγαν από τη ζωή.
Μιλώντας στη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο, η Νανά Παλαιτσάκη, αναφέρθηκε στα τρία χρόνια που έμεινε στο Πολεμικό Ναυτικό διδάσκοντας σε αξιωματικούς.
Προέρχεται από οικογένεια που είχε σχέση με το στράτευμα, καθώς ο πατέρας της ήταν αλεξιπτωτιστής της σχολής Ευελπίδων: «Τον μπαμπά μου τον έχασα όταν ήμουν 5 ημερών. Δεν έχω καμία εικόνα από εκείνον, μόνο από περιγραφές. Μάλιστα ήταν σημαιοφόρος και λοκατζής, που έκανε πολύ σπουδαία πράγματα κι όλα αυτά τα έμαθα από συναδέλφους του κι από τον νονό μου που ήταν διοικητής του.
Επειδή σκοτώθηκε πολύ μικρός, όταν πήγα στον ΣΚΑΙ αποφάσισα να βγάλω το επίθετο του συζύγου μου,γιατί είχα χωρίσει και να τιμήσω τον μπαμπά μου που λεγόταν Παλαιτσάκης και δεν γνώρισα ποτέ.
Σκοτώθηκε σε ένα τελείως χαζό αυτοκινητιστικό στη Φιλοθέη, ενώ πήγαινε στο Πεντάγωνο για κάτι επείγον. Δεν το έπαθε σε αποστολή. Έζησε 8 ημέρες και μετά πέθανε. Δεν εξοικειώθηκα ποτέ με την έλλειψή του.
Επειδή ήταν έντονες οι περιγραφές των άλλων, προφανώς ήταν πολύ ωραίος άνθρωπος και του έμοιαζα πάρα πολύ. Αυτό εκνεύριζε τη μαμά μου αυτή η ομοιότητα. Πολλές φορές μου έλεγε «μη με κοιτάς έτσι». Ήταν μια γυναίκα πάρα πολύ μικρή, 25 ετών, ήταν ένας πολύ μεγάλος έρωτας. Η μητέρα μου ήταν ακόμα στο μαιευτήριο ακόμα όταν χτύπησε ο πατέρας μου.
Θεώρησε ότι είναι μία φυγή κι ότι ο μπαμπάς έφυγε και μας παράτησε σε μία κρίσιμη στιγμή. Η μητέρα μου το διαχειρίστηκε με κατάθλιψη. Εγώ νομίζω ότι δεν μου έδινε κανένας προσοχή, διότι οι γονείς του πατέρα μου είχαν χάσει τον γιο τους, οι γονείς της μητέρας μου έπεσαν επάνω στο παιδί τους κι όποιος θυμόταν, από ό,τι μου είπε ο νονός μου, περνούσε και μου έδινε λίγο τσάι με το μπιμπερό.
Η μητέρα μου είχε μεγάλη άρνηση να ασχοληθεί μαζί μου, για αυτό και για κάποιο μεγάλο διάστημα πήγαινε σε ένα ξενοδοχείο στην Κηφισιά κι έπαιζε πιάνο για να διαχειριστεί τη τεράστια θλίψη. Ο πατέρας μου ένιωθε ότι θα φύγει από τη ζωή και τα καταλάβαινε όλα στις 8 αυτές ημέρες. Είχε ρήξη ήπατος. Είχε δύο φίλους κολλητούς που τους είπε «αναλαμβάνετε την κόρη μου, εσείς είστε υπεύθυνοι για εκείνη». Αυτό το τήρησαν μέχρι που έφυγαν από τη ζωή.
Με μεγάλωσαν ως κόρη τους. Ο νονός μου όταν είδε ότι όλοι δεν συμμετείχαν στο μεγάλωμά μου, με πήρε και με πήγε σπίτι του στου Παπάγου. Ήταν ένας λόγος τιμής ενός λοκατζή σε έναν άλλο λοκατζή.
Εμένα με εκπαίδευσαν με αυτόν τον τρόπο. Έμεινα αρκετό καιρό. Μετά πήγα στους παππούδες μου. Η μαμά μου επανήλθε, αλλά ήταν πάντα πολύ τραυματισμένη», εξομολογήθηξε η Νανά Παλαιτσάκη.
