Στην παρέα του Στούντιο 4 στην ΕΡΤ1 βρέθηκε ο Αλέκος Συσσοβίτης και μίλησε για τη μεγάλη και κοπιαστική του πορεία μέχρι την καταξίωση σε εμβληματικούς ρόλους στην Επίδαυρο. Όπως είπε εργάζεται από παιδί ακόμη για να μπορέσει να επιβιώσει, ενώ στο μικρό πατρικό του σπίτι στη Θεσσαλονίκη η κουζίνα ήταν και η κρεβατοκάμαρά του.
Υπήρξε εποχή που ο Αλέκος Συσσοβίτης πουλούσε φελιζόλ για τους φιλάθλους έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ: «Υποστήριζα την ομάδα του Άρη, απλώς πουλούσα φελιζόλ έξω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Ήμουν 11 χρονών και πούλαγα φελιζόλ έξω από το γήπεδο. Τα παίρναμε από την οικοδομή του θείου μου, βγάζαμε μια δραχμή όλη την εβδομάδα σε δεκάρες και αυτά ήταν τα κουλούρια μας, με αυτά ζούσαμε. Εγώ με τον ξάδερφό μου ψάχναμε τρόπους να βγάλουμε λεφτά, δεν θέλαμε να πάρουμε από τους γονείς μας», είπε χαρακτηριστικά για τους τρόπους που έβρισκε για να εξασφαλίζει το χαρτζηλίκι του.
Αργότερα στην εφηβεία ήταν πολύ ανήσυχος: «Στη Θεσσαλονίκη ένιωθα μία ιδιαίτερη ανησυχία, ήμασταν πολύ έντονα παιδιά και σαν να μην μας χώραγε ο τόπος. Ήθελα πραγματικά να ανοίξω τα φτερά και να πάω να δω πού θα με βγάλει. Τότε θέλαμε να ζήσουμε μια καλύτερη ζωή», σχολίασε. Και πρόσθεσε πως όταν εργαζόταν στην οικοδομή μαζί με τον πατέρα του ονειρευόταν μια ζωή καλύτερη και με περισσότερες ανέσεις.
Ο Αλέκος Συσσοβίτης ένιωσε δικαιωμένος όταν μετά από πολλά χρόνια στο θεατρικό σανίδι και στην τηλεόραση ήρθε η στιγμή που έπαιξε και στην Επίδαυρο: «Όταν βγαίνεις στην Επίδαυρο τελειώνουν όλα. Πέρυσι στην Επίδαυρο στο τέλος της παράστασης ήμουν εγώ μαζί με άλλους 3 ηθοποιούς. Αγκαλιαστήκαμε και είπαμε είμαστε τρία παιδιά οικοδόμων και ενός φούρναρη. Το λέω και τρέμω είναι τρομερά συγκινητική σκηνή που κάποια άνθρωποι κατάφεραν να φθάσουν εκεί, να συγκινήσουν, να κάνουν καλά τη δουλειά τους και μετά όλα αυτό να τους δικαιώσει. Υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που υπήρξαν γονείς από πίσω να τους στηρίξουν. Όταν τελειώσαμε την περιοδεία κλαίγαμε όλοι σαν μωρά παιδιά, ολόκληροι άνδρες», συμπλήρωσε.
Στη ζωή του δεν φοβήθηκε όποια δουλειά κι αν χρειάστηκε να κάνει, για τον λόγο αυτό δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν γίνεται το ίδιο και σήμερα που οι καιροί είναι και πάλι δύσκολοι για τους νέους: «Μου είχαν γεμίσει οι φτέρνες καρφιά. Μιλάμε για ανεργία κι εγώ που έχω το Faust και ψάχνω κόσμο να δουλέψει, πραγματικά δεν βρίσκω παιδιά να δουλέψουν. Ζούμε σε άλλες εποχές, παράλληλα ακούς νέους ανθρώπους να λένε δεν έχω δουλειά. Γιατί δεν έχεις δουλειά; Δούλεψε, βγες, ψάξε, κάνε και δείξε. Βλέπω κι άλλα νέα παιδιά που είναι δουλευταράδες κι αυτό τους σώνει. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι το 90% της επιτυχίας είναι η δουλειά, δεν είναι το ταλέντο», σχολίασε ο ηθοποιός.
Η σχέση με τη μητέρα του ήταν μια σχέση εξάρτησης καθώς του είχε μεγάλη αδυναμία κι έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από το Αλτσχάιμερ: «Μέχρι τα τελευταία της υπήρχε αυτή η εξάρτηση, η δέσμευση, την οποία νοσταλγώ και λατρεύω. Όταν έλειπα μεγάλα διαστήματα η μητέρα μου ταλαιπωρούνταν πάρα πολύ, πονούσε πολύ, έκλαιγε και απλά με άφηνε να κάνω την πορεία μου. Δεν ήμουν όμως εξαφανισμένος, είχα έρωτα με τη μητέρα μου. Το Οιδιπόδειο ήταν αμφίδρομο. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω στην Αμερική, δεν έφυγα γιατί οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει να είμαι κοντά», είπε ο Αλέκος Συσσοβίτης βαθιά συγκινημένος.
