Η Τζόυς Ευείδη μιλά για την ανάγκη να δουλεύει ακόμη μετά από πολλά χρόνια στην τηλεόραση και το θέατρο. Βρίσκεται εν μέσω της περιοδείας της παράστασης «Σπασμένη στάμνα» του Χάινριχ Φον Κλάιστ σε διασκευή και σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη. Παράλληλα έχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα της νέας κωμωδίας του Alpha, «Η Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» των Ρέππα – Παπαθανασίου.
Ο νέος ρόλος φέρνει ξανά την Τζόυς Ευείδη στην μικρή οθόνη στη συχνότητα του Alpha. Ωστόσο κάθε καλοκαίρι μπαίνει στα σπίτια των τηλεθεατών με τις επαναλήψεις του «Ρετιρέ» και την συνεργασία της με τον Γιάννη Δαλιανίδη. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Ανδρέα Θεοδώρου και το περιοδικό Λοιπόν, μίλησε για την επιτυχία της σειράς, αλλά και το γεγονός πως δεν είδε από αυτή ούτε ένα ένσημο.
-Τηλεοπτικά θα σας δούμε από την επόμενη σεζόν;
Θα είμαι στην «Κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα» στον Alpha. Ελπίζω να γελάσετε με τη σειρά, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τη συνταγή της επιτυχίας.
-Μετά από τόσα χρόνια, έχετε άγχος για το πώς θα πάει μια σειρά στην οποία πρωταγωνιστείτε;
Εννοείται έχω το άγχος για ό,τι και αν κάνω, είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση, είτε στον κινηματογράφο. Δυστυχώς το άγχος μου αντί να μειώνεται πολλαπλασιάζεται με το πέρασμα του καιρού. Μεγαλώνοντας αισθάνεσαι περισσότερο και την ευθύνη που έχεις απέναντι σε μια δουλειά.
-Κάθε καλοκαίρι βλέπουμε σε επανάληψη το «Ρετιρέ»… Ποιο είναι το μυστικό αυτής της σειράς που εξακολουθεί να σημειώνει υψηλά ποσοστά τηλεθέασης;
Τα κείμενα του Γιάννη Δαλιανίδη είχαν πάντα μια αμεσότητα και μια εξωστρέφεια που μέχρι σήμερα την έχει ο Έλληνας. Από εκεί και πέρα το «Ρετιρέ» μας διασκεδάζει, αν μας διασκεδάζει, λόγω της βιντατζιάς του. Βλέπουμε τα παλιά τηλέφωνα και οτιδήποτε σήμερα είναι ξεχασμένο. Βέβαια στις δημόσιες υπηρεσίες δεν έχουν αλλάξει και πολλά (γέλια).
-Ισχύει ότι ο Δαλιανίδης ήταν τόσο αυστηρός που ακόμη και πρωταγωνιστές είχαν βάλει τα κλάματα;
Εγώ δεν είχα βάλει ποτέ τα κλάματα, ήμουν από τους πολύ τυχερούς και ανθεκτικούς. Είμαι λίγο μαύρο σκυλί (γέλια). Προτιμώ να κλαίω ιδιωτικώς αν είναι να κλάψω. Ο Δαλιανίδης πράγματι ήταν πολύ απαιτητικός στη δουλειά, ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ.
Σαν άνθρωπος όμως ήταν γλύκα… Μπορούσες να τους πεις ό,τι θέλεις, όμως το αποτέλεσμα σου έπρεπε να ήταν άρτιο, τα λόγια σου να είναι μαθημένα και να στροφάρεις γρήγορα σ’ αυτό που θα σε βάλει να κάνεις.
Γιατί δεν σε έβαζε να κάνεις εύκολα πράγματα. Για έναν νέο ηθοποιό δεν είναι εύκολο να κάνει 532 κινήσεις, να λέει το κείμενο του και να τρώει κιόλας. Του χρωστάω πάρα πολλά, γιατί νομίζω την μισή τηλεόραση την έμαθα από τον Γιάννη.
-Κρίμα που δεν είδαμε το τέλος σε μια σειρά που έγραψε ιστορία…
Ναι, γιατί τότε έγιναν οικονομικές ανακατωσούρες και να μην στα πολυλογώ, ούτε μισό ένσημο δεν έχουμε από το «Ρετιρέ». Κήρυξε πτώχευση η παραγωγή της σειράς και δεν πήραμε τίποτα. Δυστυχώς συμβαίνουν αυτά στο επάγγελμα.
