Μια εξομολογητική συνέντευξη παραχώρησε η Σοφία Βογιατζάκη σχετικά με τη φετινή της καλοκαιρινή περιοδεία με το έργο «Μπαμπάδες με ρούμι» και την περίοδο της ζωής της που βίωσε την απώλεια του πατέρα της και παράλληλα εμφανιζόταν σε διπλές παραστάσεις.
-Φαίνεσαι μια γυναίκα που τα έχει βρει πολύ καλά με τον εαυτό της… Έκανες ποτέ ψυχοθεραπεία;
Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, κάνω και θα κάνω. Είμαι από τους ανθρώπους που ακούω. Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία μετά τον θάνατο της μητέρας μου, γιατί ο περίγυρός μου μου έλεγε ότι έχω αλλάξει. Ίσως δεν είχα προλάβει να περάσω όλα τα στάδια του πένθους, με είχε πάρει μπάλα η δουλειά, δεν ξέρω. Έπρεπε να το λύσω όμως.
-Πώς σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία στο κομμάτι του πένθους;
Η ψυχοθεραπεία θέλει πολλά χρόνια ακόμη για να λειτουργήσει. Θέλει δουλειά. Αυτό που έχω καταλάβει με την μέχρι τώρα τριβή μου, είναι ότι η ψυχοθεραπεία μου άνοιξε άλλους τρόπους σκέψης, τους οποίους δεν μπορούσα να τους σκεφτώ μόνη μου.
-Το πέρασμα του χρόνου απαλύνει τον πόνο της απώλειας;
Δεν ξέρω να στο απαντήσω ειλικρινά. Έχω θέμα με την απώλεια, ειδικά η απώλεια της μάνας, δεν μπορεί να περιγραφεί.
-Έτυχε να παίζεις στο θέατρο και ταυτόχρονα να βιώνεις μια απώλεια;
Φυσικά. Μετά την κηδεία του μπαμπά μου είχα διπλές παραστάσεις στο Εμπορικό. Μου έλεγαν οι υπεύθυνοι να ακυρώσουμε και τους είπα όχι. Θα τρελαινόμουν αν πήγαινα στο σπίτι και δεν δούλευα. Η δουλειά μου τότε λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά.
Ενώ πονάς και είσαι αναγκασμένος ν’ ανέβεις στη σκηνή και να κάνεις τον κόσμο να γελάσει, ταυτόχρονα σου δίνεται μια τρομερή δυνατότητα αυτές τις 2-3 ώρες να ξεφύγεις από την προσωπική σου συνθήκη και να μπεις στη συνθήκη του ρόλου. Οπότε ταυτόχρονα είναι δύσκολο, αλλά και ψυχοθεραπευτικό. Είπε η Σοφία Βογιατζάκη στον Ανδρέα Θεοδώρου για το περιοδικό Λοιπόν.
