Από την τηλεοπτική Άννα Ροδίτη στους Παγιδευμένους του ΑΝΤ1 στον ρόλο της Μάγκι στη Λυσσασμένη Γάτα του Τένεσι Ουίλιαμς. Η ηθοποιός Μάρθα Λαμπίρη Φεντόρουφ μιλά για όσα βρήκε μπροστά της κατά την επιστροφή της στην Ελλάδα μετά από 5 χρόνια παραμονής στην Αγγλία. Ενώ κάνει λόγο και για τη μεγάλη αναγνωρισιμότητα που έλαβε μετά την επιτυχία των Παγιδευμένων. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο monopoli.gr και την Ευδοκία Βαζούκη, εξηγεί πως δεν ήταν πάντα το όνειρό της να γίνει ηθοποιός.
Μεγάλωσες στον Πειραιά. Τι είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα από εκεί;
Θυμάμαι το ατελείωτο παιχνίδι δίπλα στη θάλασσα. Το σκαρφάλωμα πάνω στο άγαλμα τού ναύτη και το κρυφτό μέσα στο υποβρύχιο του Παπανικολή.
Η Πολωνία, όμως, είναι η δεύτερη πατρίδα σου από την πλευρά της μαμάς σου. Πώς επέδρασαν στο μεγάλωμά σου οι διαφορετικές αυτές κουλτούρες από το οικογενειακό σου περιβάλλον; Από πολύ μικρή έμαθα να αναγνωρίζω και να σέβομαι τη διαφορετικότητα, να δέχομαι και ν’ αποζητώ διαφορετικούς, άγνωστους για μένα, τρόπους λειτουργίας και σκέψης. Και σε αυτό βοήθησαν πολύ οι διαφορετικές αυτές κουλτούρες που λες.
Ηθοποιός ήθελες να γίνεις από μικρή;
Όχι, δεν ήταν το μοναδικό μου όνειρο να γίνω ηθοποιός από μικρή. Ήθελα να γίνω κάθε μέρα άλλο πράγμα. Το οποίο μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι ίσως επιτυγχάνεται καλύτερα με το να γίνει τελικά κάποιος ηθοποιός.
Είναι αλήθεια πως τελειώνοντας το Εθνικό το 2016 και αφού έκανες καποιες δουλειές στον χώρο εδώ, έφυγες για το Λονδίνο; Πώς το είχες σκεφτεί τότε;
Όντως, πάντα ήθελα να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Να γνωρίσω και να μάθω τον κόσμο, πώς ζουν, πώς σκέφτονται, πώς λειτουργούν, πώς δουλεύουν οι άνθρωποι έξω από εμάς. Αρχικά ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό για υποκριτική στην κάμερα. Τα οικονομικά όμως δεν έβγαιναν, οπότε εστίασα σε μεταπτυχιακά σεμινάρια, εύρεση ατζέντη, ταινίες μικρού μήκους, καμπάνιες κλπ.
Κι ύστερα επέστρεψες στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2022 για να συμμετάσχεις στους «Παγιδευμένους» στον ΑΝΤ1. Πώς προέκυψε αυτή η δουλειά στην τηλεόραση;
Είχα έρθει στην Ελλάδα για να ανανεώσω το διαβατήριό μου, το οποίο έληγε σύντομα. Όσο ήμουν εδώ, σκέφτηκα να επικοινωνήσω ξανά με δυο τρεις casting directors που είχα κάνει βίντεο πριν χρόνια για να τα ανανεώσω κι αυτά. Τελικά έκανα ακροάσεις για αρκετές δουλειές και μετά από καιρό, μπήκε στη ζωή μου και επίσημα η Άννα των «Παγιδευμένων».
Ήταν ρίσκο για εσένα αυτή η επιστροφή;
Φυσικά και ήταν. Επέστρεφα από την άλλη άκρη τής Ευρώπης, όπου ήδη είχα αρχίσει να δημιουργώ ένα «σπίτι», έναν κύκλο, και κάποια πρώτα βήματα στη δουλειά μου. Εδώ δεν ήξερα τι θα αντιμετώπιζα. Είχα να μπω με τα μούτρα σε μια τελείως άγνωστη συνθήκη σε ένα τελείως άγνωστο περιβάλλον, σε μια χώρα απ’ όπου έλειπα 5 χρόνια, και που αν και πατρίδα μου, σίγουρα δεν ήταν όπως την είχα αφήσει.
Κοιτώντας τώρα πίσω, αυτή η εμπειρία της τηλεόρασης τι σου έμαθε;
Κάτι καθόλου καινούργιο, απλά βοήθησε να εγγραφεί ακόμη καλύτερα μέσα μου ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Πώς βίωσες, όμως, όλο αυτό το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας που φέρνει μαζί της -καμιά φορά αναπόφευκτα – η τηλεόραση; Είναι κάτι που απολαμβάνεις γενικά;
Σίγουρα δεν είναι κάτι που επεδίωκα να συμβεί. Όταν έρχεται με θετικό, διακριτικό και ευγενικό πρόσημο, ασφαλώς το εκτιμώ και με συγκινεί. Αν και όταν όμως πάει να έρθει με παρεμβατικό τρόπο, εκεί οφείλω στον εαυτό μου να βάλω όρια.
