Οι «Πανθέοι» (1977-1979), η πρώτη μεταφορά του μυθιστορήματος του Τάσου Αθανασιάδη για την δημόσια τηλεόραση, ήταν ορόσημο στην καριέρα της Κάτιας Δανδουλάκη. Ο ρόλος της Μάρμως την έχρισε πρωταγωνίστρια και από τότε έως σήμερα, 45 χρόνια μετά, κανείς και καμία δεν αμφισβήτησε τη θέση της.
Φέτος η Κάτια Δανδουλάκη επιστρέφει στη μικρή οθόνη με μια κίνηση ματ. Υποδύεται την Χρυσοστόμη Πανθέου στην αναβίωση της ιστορικής σειράς, τον ρόλο που υποδύονταν στην πρώτη μεταφορά η Αλέκα Παΐζη. Είναι ένα δύσκολο στοίχημα για την ηθοποιό, η οποία έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις με τόλμη και στωικότητα, δύο αρετές που κληρονόμησε από τους γονείς της.
«Τη στωικότητα την πήρα από τον πατέρα μου, την τόλμη και την αίσθηση των ορίων μου από τη μητέρα μου. Της οφείλω πολλά. Με έμαθε τα όρια μου. Ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου και μια μεγάλη αγκαλιά συγχρόνως. Πως το κατάφερε αυτό, ήταν το μεγάλο της δώρο. Ήταν μια μάνα από τις σπάνιες. Της χρωστώ όλη την υπόλοιπη ισορροπία μου στη ζωή. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και με έχει σώσει από ανόητες επάρσεις. Ποτέ δεν είχα έπαρση. Πάντα δεχόμουν το καλύτερο με σεβασμό» είπε η πρωταγωνίστρια μιλώντας στην Real life στην δημοσιογράφο Κορύνα Μανταγάρη.
Και απάντησε για τις «τρικλοποδιές» που δέχτηκε ως πρωτόβγαλτη ηθοποιός.
«Όταν ήμουν 19 χρονών, είχα βιώσει κάτι “τρικλοποδίτσες”. Τόσο λίγο με απασχόλησε όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Ώσπου να αποκτήσω τη δύναμη να λέω στοπ στην τρικλοποδιά, άντεχα στωικά με παρωπίδες, γιατί με ενδιέφερε ο στόχος μου. Αργότερα, επειδή μου άνοιξαν την αγκαλιά τους οι μεγαλύτεροι από εμένα – η Ζουμπουλάκη, ο Μυράτ, η Λαμπέτη – δεν αισθάνθηκα να με ταπεινώνουν, όμως, σε αυτό έπαιξε ρόλο και ο χαρακτήρας μου. Δεν το επέτρεπε η ψυχή μου, οπότε το έβλεπε και ο άλλος».
.
