Η Ρένια Λουιζίδου είναι από τις ελάχιστες Ελληνίδες ηθοποιούς που, όχι απλά δεν έκρυψαν ποτέ την ηλικία τους, αλλά μιλάνε για τον χρόνο που περνάει χωρίς φόβο και ψευδαισθήσεις.
Μιλώντας σήμερα στο «Πάμε Δανάη» η αγαπημένη ηθοποιός εξήγησε τη στάση της που την έχει κάνει ίνδαλμα πολλών γυναικών.
«Μεγάλωσα μπροστά στα μάτια του κόσμου. Μερικές φορές, αν ανοίξεις την τηλεόραση, είναι σαν το φωτογραφικό άλμπουμ της ζωής μου. Πώς ήμουν στα είκοσι, στα τριάντα ακόμα, στα σαράντα. Μεγάλωσα λοιπόν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου που βλέπει τηλεόραση. Από ποιον να κρυφτώ;
»Το να έχεις αγαπήσει αυτό που είσαι είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Αντιμετωπίσει, αποδεχτεί, συμφιλιωθεί, τέτοια πράγματα. Αγαπήσει… Ποιος χαίρεται να γίνεται χειρότερος από ότι ήταν;
»Όμως θεωρώ ότι οι γυναίκες υφιστάμεθα μια αδικία. Είμαστε σε έναν κύκλο που είναι νομοτελειακός. Δεν είναι κάτι για το οποίο ευθύνεσαι, δεν είναι η προσωπική σου διαχείριση, ότι έκανες κάτι λάθος. Αυτό είναι κάτι που είναι η φύση, θα έρθει για όλους αλλά οι γυναίκες πρέπει να απολογηθούμε γι’ αυτό. Σε αντίθεση με τους άνδρες στους οποίους είναι φυσιολογικό. Είναι μια αόρατη κοινωνική πίεση να κρατηθείς σε κάτι που ήσουν πριν, το οποίο απ’ έξω, ακόμα και αν κάνεις την επιλογή να το “χτίσεις”, διότι σήμερα η επιστήμη κάνει πολλά, που διαφωνώ με τους ανθρώπους που κάνουν αυτή την επιλογή, λύνεις ένα μέρος του προβλήματος.
»Το πρωί που σηκώνεσαι από το κρεβάτι πενήντα πέντε χρονών θέλει λάδωμα το σώμα σου. Δεν είσαι αυτός που πεταγόταν στα εικοσιπέντε και τα τριάντα του και με ένα καφέ πήγαινες στη δουλειά κι έβγαζες δεκάωρο γύρισμα. Εγώ δεν είμαι, ούτε οι άνθρωποι που ξέρω στην ηλικία μου. Είναι και το μέσα. Άντε και έλυσες αυτό που βλέπει ο άλλος, αυτό που νιώθεις στις δυνάμεις σου που δεν είναι οι ίδιες.
»Τα είδα όλα. Δεν μπορώ να υποστηρίξω ένα δεκάωρο γύρισμα με ατέλειωτες σελίδες, ατέλειωτο κείμενο και μετά να κάνω και μια θεατρική παράσταση όλο μπρίο και ενέργεια. Δεν τη διαθέτω πια αυτή την ενέργεια.
»Δεν τον πήρα από γενναιότητα. Τον πήρα επειδή εγώ θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο να ζήσω με αυτόν παρά να ζω με την καθημερινή αγωνία της σύγκρισης με τον προηγούμενό μου εαυτό. Μου φάνηκε ότι θα με τυραννήσει πολύ περισσότερο αυτό απ’ το να πω ότι και εγώ, όπως κι εσύ, μεγάλωσα.
»Στο θέατρο υπάρχουν ρόλοι για όλες τις ηλικίες. Μη σου πως μεγαλώνοντας είναι πιο ενδιαφέροντες, πιο σύνθετοι, πολύ πιο πολυεπίπεδοι. Ενώ οι ρόλοι των νεαρών κοριτσιών είναι συνήθως ένα κορίτσι αγαπάει ένα αγόρι και κάποιος δεν τους αφήνει και εκεί τελειώνει το πράγμα. Στο θέατρο δεν το αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα, αν θέλεις να παίξεις τους ρόλους μεγαλύτερης ηλικίας
»Στην τηλεόραση είναι αλλιώς τα πράγματα. Στην παράσταση λέω κάποια στιγμή κάτι που θα μπορούσα να το έχω πει εγώ. Στην τηλεόραση και στα περιοδικά στα 40 είσαι η πρωταγωνίστρια και στα 45 είσαι η μαμά της πρωταγωνίστριας».
Δείτε ένα απόσπασμα από την συνέντευξη της Ρένιας Λουιζίδου:
