Στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ1 βρέθηκε το απόγευμα της Τετάρτης ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής και μίλησε για τη ζωή του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και για την απώλεια της αγαπημένης του Ελένης που προσπαθεί ακόμη να ξεπεράσει.
Ο Γιάννης Σμαραγδής αναφέρθηκε με αγάπη στον πατέρα του και στο γεγονός πως ήταν άνθρωπος που του άρεσε να προσφέρει: «Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου ήμουν 15 χρονών. Δεν κατάλαβα την ώρα που έφυγε τι ήταν. Το κατάλαβα όταν είδα μία φωτογραφία του πατέρα μου και είδα μία γυναίκα να την κοιτάζει σαν να ήταν Άγιος. Ο πατέρας μου τον φθινόπωρο μέσα στον εμφύλιο σταματούσε τα πιο φτωχά παιδιά, τους έπαιρνε μέτρα και τους έφτιαχνε παντελονάκια. Αυτό νομίζω με έκανε να κάνω κινηματογράφο που είναι μία τέχνη της προσφοράς», είπε δίνοντας ένα παράδειγμα για τον χαρακτήρα του.
Ο άνθρωπος όμως που τον διαμόρφωσε σαν χαρακτήρα και σαν δημιουργό ήταν η σύζυγός του, Ελένη. Με την οποία ο Γιάννης Σμαραγδής έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και δυστυχώς την έχασε πριν από επτά μήνες περίπου. Γνωρίστηκαν στο φαρμακείο που εργαζόταν ο ίδιος ως νέος κι εκείνη ήταν μόλις 16 ετών. Ο Γιάννης Σμαραγδής είπε χαρακτηριστικά: «Ο Θεός μου έδωσε φως και μία γυναίκα που ήταν οδηγός για να μπω στον δικό μου δρόμο. Εάν δεν ερχόταν στη ζωή μου μπορεί να ήμουν αλητάκος και να μην είχα καμία εξέλιξη στη ζωή μου. Από 16 χρονών είμαστε μαζί με τη σύζυγό μου. Το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι ήταν η μοίρα μου. Για να ξαναβρεθείς με έναν άνθρωπο και να έχεις τη σχέση σαν αυτή που έχω με την Ελένη, σημαίνει ότι σε προηγούμενη ζωή είχαμε βρεθεί ξανά», πρόσθεσε για να δείξει το δέσιμο που είχαν σαν ζευγάρι. Ενώ συνεχίζοντας δήλωσε: «Μία ζωή ήμουν άφραγκος και το δέχτηκε», τόνισε για την στήριξή της.
Ο Γιάννης Σμαραγδής θέλησε να μιλήσει για τις αντιδράσεις του σε κάποιες συνεντεύξεις που είχε παραχωρήσει: «Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν στα χαμένα λόγω της απώλειας της γυναίκας μου και έχω πει σαχλαμάρες στις συνεντεύξεις μου. Το έχω πει και στον Γιώργο Καπουτζίδη αυτό. Την είδα στον ύπνο μου πριν δύο μέρες, ενώ πιο πριν την είχε δει ο γιος μου. Είδα ότι ήμασταν σε ένα δωμάτιο με την Ελένη και αισθανόμουν ότι χωρίζουμε ότι παίρνουμε διαζύγιο. Κατεβήκαμε σε μία παραλία και με τράβηξε ένας άνθρωπος να με ρωτήσει κάτι, γύρισα και την έχασα. Και είδα ένα μικρό καραβάκι που ήταν μέσα, σήκωσε το κεφάλι της, μου χαμογέλασε και η βάρκα αυτή έφυγε σε μία κατεύθυνση που είχε ήρεμα νερά. Με αποχαιρέτησε και μου ζήτησε να πάψω να βρίσκω τρόπο να είμαι σε κατάθλιψη. Ξύπνησα σοκαρισμένος και προσπάθησα να το ερμηνεύσω και τώρα έρχεται καθαρά. Ήμουν στα όρια της κατάθλιψης και το κατάλαβα γιατί έκλαιγα στον δρόμο. Πήγα εκεί που είναι το σώμα της και είπα «εντάξει, εδώ θα μείνω», συμπλήρωσε για την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρέθηκε.
