Τις δύο ιστορίες, που προέκυψαν στη δημοσιότητα ταυτόχρονα, τους παλαιοχριστιανούς «Άμις» της Κορινθίας και τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αναπόφευκτα στο μυαλό μου τις συνδύασα.
Για λόγους ευνόητους και εύκολα κατανοητούς από τους αναγνώστες. Άρα δεν χρειάζεται να δώσουμε έκταση στη «βέβηλη» σύγκριση.
Πάμε στα της Κουμουνδούρου λοιπόν. Όλα ξεκίνησαν με μια άστοχη κίνηση του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να κυκλοφορήσει ένα φτωχό και άνυδρο ερωτηματολόγιο προς τα μέλη. Εκτός τόπου και χρόνου στην κυριολεξία και στη μεταφορά, όπως τα ξαναγράψαμε.
Για να ξεκινήσει ο κακός χαμός – «να τον ρίξουμε», «μομφή», «πίσω και σε φάγαμε», «επιστρέφεται στον κύριο το γράμμα».
Ένα ερώτημα μόνο: Ο Kασσελάκης είναι το θεμελιακό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Και αν φύγει ο Κασσελάκης, οι άνεμοι θα ξαναγίνουν ούριοι και οι δρόμοι θα ξαναγίνουν στρωμένοι με ροδοπέταλα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ για μεγάλο χρονικό διάστημα αποφεύγει να περάσει από το «στάδιο του καθρέφτη» που έλεγε ο μακαρίτης ο Λακάν. Να καταλάβει τα θεμελιώδη. Γιατί έχασε 15 μονάδες σε 4 χρόνια. Γιατί έφυγε ο Αλέξης Τσίπρας. Γιατί είδε φως και ανέβηκε ο Στέφανος. Γιατί προχωρά από διάσπαση σε διάσπαση. Γιατί δεν εμπνέει, γιατί «δεν αρέσουμε» που έλεγε η άλλη μακαρίτισσα, η Μελίνα. Γιατί ο Πρόεδρός του, τα στελέχη του, ενώ μιλούν ακατάπαυστα, δεν «ακούγονται», όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Γιάννης Λούλης.
Αυτά είναι τα θεμελιώδη και όχι αν ο Στέφανος έχει στο μυαλό του να το κάνει το μαγαζί «κόμμα ΙΧ», Δημοκρατικούς της Αμερικής, νεοσοσιαλιστές της Γερμανίας, μελαψούς Σκανδιναβούς ή ξανθούς Αφρικανούς.
Όμως αυτή η δουλειά του «καθρέφτη» προϋποθέτει γνώσεις και θάρρος που δεν είναι βέβαιο ότι διαθέτει σε πλεόνασμα το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ. Και κυρίως μια εναρκτήρια διαπίστωση.
Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μιλά τη «γλώσσα» μιας άλλης Ελλάδας και μιας άλλης κοινωνίας που σήμερα δεν υπάρχει. Γι’ αυτό δεν ακούγεται.
Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίσθηκε ριζικά και ριζοσπαστικά από την εποχή που «ανδρώθηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως μέσα από τρεις δομικές διαδικασίες.
Η πρώτη ήταν η κρίση, η χρεωκοπία και τα Μνημόνια. Η δεύτερη, η διετία της πανδημίας. Η τρίτη, η πενταετής κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη.
Μέσα από τη συμπύκνωση των τριών επάλληλων μετασχηματισμών, η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι θεμελιακά διαφορετική από την Ελλάδα της δεκαετίας του 2010.
Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για μια σκεπτόμενη κεντροαριστερά. Να «εφεύρει» την ταυτότητα της με τρόπο ριζικά νέο. Ας ξεκινήσει λοιπόν επιχειρώντας την «ανάγνωση» της νέας κοινωνίας. Και στη συνέχεια, να επιχειρήσει να αρθρώσει τη νέα γλώσσα και τη νέα πολιτική που ανταποκρίνεται στα νέα δεδομένα. Μήπως και καταφέρει να συντονίσει το βήμα της με τη νέα εποχή…
Δύσκολα πράγματα για τους παλαιοχριστιανούς της Κορινθίας.
