Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης σήμερα, και για τον Έλληνα σημαίνει -ή πρέπει να σημαίνει- πολλά. Ιδίως στους θλιβερούς καιρούς μας.
Τέτοιες ώρες κρίσης και παρακμής, όταν οι μεγάλες αξίες που μεγάλωσαν και «ψήλωσαν» την Ελλάδα «σιγούν» η μία μετά την άλλη, ο νους μας πρέπει να γυρίζει λίγο πίσω και να σκύβει μεταξύ άλλων και πάνω στην ποίηση και στα πεζά του εμβληματικού μας ποιητή Νίκου Καρούζου. Πόσο, άραγε, μας λείπει κυρίως σήμερα…
Σταχυολογούμε από τα «Πεζά Κείμενά» του, που εκδόθηκαν το 2010 (εκδ. Ίκαρος) με την επιμέλεια της Ελισάβετ Λαλουδάκη, μόνο τα εξής αποσπάσματα. Αρκούν!
«Κοινή γλώσσα, τοῦ λαοῦ τῆς Ἑλλάδας ἡ γλώσσα: Κοινότητα ψυχῶν: Κοινή ἀλήθεια. Σ’ αὐτήν τήν ἀδιαπέραστη ἑνότητα λειτουργιότανε μ’ εὐλάβεια ὁ Σολωμός, προσφέροντας τό πιό σωστό δίδαγμα τῆς νεοελληνικότητας, τήν πιό σωστή κατεύθυνση γιά τόν Ἕλληνα ἄνθρωπο, πού ξεκινώντας ἀπ’ τήν ὀρφική παράδοση καί τόν Ὅμηρο φτάνει κάποτε στήν Ὀρθοδοξία. […] δέν εἶναι γιά νά σβήσει ἀπ’ τό χάρτη ὁ Ἕλληνας μέ τέτοια κληρονομιά πού διαθέτει, τέτοια γλώσσα-μήτρα, τέτοια πραγματική καί ἀσύνορη δόξα, δέν εἶν’ ὁ Ἕλληνας ἀπό κανένα χτεσινό νταμάρι ξεφανερωμένος, εἶν’ ὁ ἀρχαιότατος διάδοχος τῆς χιλιάκριβης τῆς λευτεριᾶς καί μέ το πνεῦμα καί μέ τό αἷμα, εἶν’ ὁ ταγμένος ἀπό φυλετικού γεννησιμιοῦ του στό φῶς καί τήν μεγάλη καθαρότητα τῆς ἀλήθειας.»
