Ο Μισέλ Δημόπουλος, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης από το 1991 μέχρι και το 2004, με πρόεδρο τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, άνοιξε τα σύνορά του στον κόσμο και ταυτίστηκε με τη διεθνοποίηση του θεσμού. Ήταν αυτός που συνέβαλε καθοριστικά στην επιτυχία του και εκτόξευσε στα ύψη την πορεία του.
Άφησε πίσω του ένα σημαντικό έργο για το οποίο ήταν περήφανος, έζησε εκεί τις πιο όμορφες στιγμές του αλλά και όταν αποχώρησε, είχε ωραίες αναμνήσεις να διηγηθεί. Κανείς δεν θα ξεχάσει τις λαμπρές προσωπικότητες που πέρασαν από τη Θεσσαλονίκη όπως ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Όλιβερ Στόουν, ο Βιτόριο Στοράρο, ο Βέρνερ Χέρτζογκ, ο Βιμ Βέντερς, ο Τζον Μάλκοβιτς, ο Τακέσι Κιτάνο, ο Χου Χσιάο-Χσιεν, ο Παρκ Τσαν-γουκ και πολλοί άλλοι.
Είχε εκφράσει, όμως, και τους φόβους του για την πορεία και το μέλλον του κινηματογράφου στην Ελλάδα, ωστόσο το Φεστιβάλ θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, εξακολουθώντας να έχει ως πυρήνα του την ανεξάρτητη κινηματογραφική δημιουργία που παρουσιάζεται μέσα από διάφορα προγράμματα και τμήματα, ενώ οι δράσεις του συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς..
O ίδιος είχε μιλήσει το 2020 στο greekschannel.com για τα 61 χρόνια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης εν μέσω πανδημίας.
Ο Μισέλ Δημόπουλος με τον Ιάκωβο Καμπανέλη και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο
Για το έργο που άφησε πίσω σου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου
«Η Διεθνοποίηση του Φεστιβάλ το 1992 δεν ήταν εύκολη υπόθεση, ήταν όμως καθοριστική. Ήταν το μεγάλο στοίχημα που έπρεπε να κερδηθεί. Σήμερα ακούγεται αστείο και αναχρονιστικό, αλλά τότε οι αγκυλώσεις και οι παθογένειες ήταν έντονες στον χώρο του Ελληνικού σινεμά – πολλοί πίστευαν ότι η διεθνοποίηση απειλούσε τον εγχώριο κινηματογράφο, ότι θα τον τερμάτιζε. Καταφέραμε να ξεπεράσουμε αυτές τις εσωστρέφειες και να ξεφύγουμε από το γκέτο. Μετά έπρεπε να χτίσουμε το διεθνές προφίλ του Φεστιβάλ οργανωτικά και καλλιτεχνικά. Κερδίσαμε και αυτήν τη μάχη. Να δώσουμε νέο προσανατολισμό, να ανοίξουμε νέους ορίζοντες με σχέδιο, συνοχή και κύρος. Και αυτό το κατορθώσαμε», είχε πει.
«Τέλος, φυσικά, να προσελκύσουμε ένα νέο κοινό, το διευρύναμε και αυτό, φτάνοντας στα πρώτα χρόνια του 2000 στους εκατό χιλιάδες θεατές περίπου. Απίστευτο νούμερο για μια εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Και ένα κοινό διαφοροποιημένο ηλικιακά: με φανατικούς μεγάλους που το παρακολουθούν κάθε χρόνο με αφοσίωση, και με νεότερους που ανακαλύπτουν τη μαγεία του σινεμά όλου του κόσμου. Συν τοις άλλοις, στη διάρκεια της δικής μου θητείας το Φεστιβάλ απέκτησε τη δική του στέγη, το ιστορικό συγκρότημα του Ολύμπιον, ενώ δημιούργησε έναν ακόμα πολύτιμο θεσμό, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, ιδέα του Δημήτρη Εϊπίδη που στήριξα με πάθος και έπεισα τον Υπουργό Πολιτισμού να την πραγματώσουμε», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.
Ο Μισέλ Δημόπουλος με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά
Οι όμορφες στιγμές που έζησε
«Ήταν πάρα πολλές αυτές. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη γνωριμία μου, τις συναντήσεις μου με τους σπουδαίους δημιουργούς, τα μεγάλα ονόματα του σινεμά που μας επισκέφτηκαν, τις κουβέντες που ανταλλάξαμε, τις όμορφες στιγμές που έζησα… Ο Κιαροστάμι που ήρθε τέσσερεις φορές στο Φεστιβάλ ήταν για μένα μια αποκάλυψη, το ίδιο και ο Μπέλα Ταρ, ο Μπερτολούτσι, ο Χάνεκε, ο Ιοσελιάνι, ο Όσιμα, η Βαρντά και άλλοι πολλοί. Το ίδιο και οι πολύ νεότεροι απ’ όλο τον κόσμο, όσοι μας εμπιστεύτηκαν τις πρώτες τους δουλειές στο Διαγωνιστικό και τώρα βραβεύονται με Όσκαρ, όπως π.χ. ο Μπονγκ Τζον Χου που είχε έρθει το 2003 με τη δεύτερη ταινία του, «Οι μνήμες του εγκλήματος». Και γενικά όλοι έφευγαν καταγοητευμένοι από τη Θεσσαλονίκη και απ’ το Φεστιβάλ. Μεγάλη μου ευχαρίστηση, επίσης, ήταν ν’ ακούω νέους θεατές – ούτε καν σινεφίλ – να μου λένε ότι πρώτη φορά έβλεπαν ταινία από την τάδε χώρα ή ν’ ανακαλύπτουν τον τάδε δημιουργό που αγνοούσαν». είχε πει ο ίδιος.
Ο Μισέλ Δημόπουλος με την ντίβα του σινεμά Κατρίν Ντενέβ
«Τεράστιο στοίχημα το Φεστιβάλ»
«Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης υπήρξε για μένα προσωπικά ένα τεράστιο στοίχημα. Εκδιωχθήκαμε με τον πρόεδρο του φεστιβάλ, Θόδωρο Αγγελόπουλο, αδικαιολόγητα και ιδιαίτερα άκομψα από το Υπουργείο, το 2005, ενώ είχαμε πετύχει την καθιέρωσή του στον παγκόσμιο και ειδικότερα στον Ευρωπαϊκό κινηματογραφικό χάρτη. Διατήρησα όλα αυτά τα χρόνια την ίδια αγωνία και το ίδιο ενδιαφέρον για την πορεία του. Φυσικά, τώρα δεν μου πέφτει λόγος και προφανώς οι στρατηγικές επιλογές που το καθορίζουν σήμερα, απέχουν παρασάγγας από την ταυτότητα που είχε αποκτήσει επί των ημερών μου. Έχουν περάσει πολλά χρόνια και το τοπίο έχει αλλάξει. Στο Φεστιβάλ προστέθηκε ένα σημαντικό τμήμα Industry, δηλαδή τα Crossroads, Agora film market και Works in Progress, που με τον χρόνο έχουν βρει τον δρόμο τους. Προσωπικά, νοσταλγώ τα μεγάλα αφιερώματα που κάναμε σε εξέχοντα ονόματα της 7ης τέχνης, όχι μόνο στη διάρκεια του Φεστιβάλ αλλά και όλο τον χρόνο. Αυτά τα μεγάλα αφιερώματα, οι πλήρεις ρετροσπεκτίβες σε Φελλίνι, Μπέργκμαν, Μιζογκούτσι, Μπρεσόν, Μπερτολούτσι, Γουόνγκ Καρ Γουάι κ.λπ., έχουν μείνει μυθικές τη στιγμή που η Ταινιοθήκη της Ελλάδας δεν έπαιζε πια τον ρόλο της, να προβάλλει και να προωθεί την παγκόσμια κληρονομιά του σινεμά».
«Το Φεστιβάλ οφείλει να επιτελεί επιμορφωτικό – διαπαιδαγωγικό ρόλο»
«Πιστεύω πως το Φεστιβάλ οφείλει να επιτελεί επιμορφωτικό- διαπαιδαγωγικό ρόλο κυρίως προς τους νέους σινεφίλ. Αυτή η αποστολή ήταν από τις σημαντικότερες προτεραιότητες στη δική μας περίοδο. Έδινα επίσης μεγάλη σημασία στην εκδοτική δραστηριότητα, κυρίως στις μονογραφίες στους σκηνοθέτες – τώρα πια αυτό έχει εκλείψει. Το φεστιβάλ θα το ήθελα λιγότερο politically correct και πιο σινεφίλ, να πλέει λιγότερο στον αέρα της μόδας και να είναι πιο ουσιαστικό. Ωστόσο, με μεγάλη χαρά ανεβαίνω κάθε χρόνο και συμμετέχω σ’ αυτό το πανηγύρι του κινηματογράφου που είναι πια ένα απίθανο κόσμημα για τη Θεσσαλονίκη. Και σκέφτομαι, εμείς το στήσαμε αυτό το Διεθνές Φεστιβάλ με χίλια ζόρια και σκληρές δοκιμασίες και τώρα πια ρολάρει από μόνο του (εκτός αν καραδοκεί ο κορονοϊός!)», είπε τονίσει στην συνέντευξή του.
Ο Μισέλ Δημόπουλος με την Αμερικανίδα ηθοποιό Φέι Ντάναγουεϊ
Το μέλλον του κινηματογράφου μετά την πανδημία
«Δεν ξέρω πώς θα εξελιχτεί το Φεστιβάλ μετά την πανδημία, πάντως δεν είμαι γενικότερα πολύ αισιόδοξος για το μέλλον του κινηματογράφου στις σκοτεινές αίθουσες, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου έτσι κι αλλιώς υπήρχε σοβαρότατη κρίση. Η λύση του Διαδικτυακού Φεστιβάλ δεν είναι λύση, είναι αντίθετα μέρος του προβλήματος. Φεστιβάλ από το σαλόνι σου δεν είναι Φεστιβάλ, είναι λύση απελπισίας. Και φοβάμαι ότι όλα αυτά θα προκαλέσουν στο μέλλον τεράστια ζημιά στην προσέλευση θεατών στους κινηματογράφους, στην παραδοσιακή δηλαδή κατανάλωση ταινιών, με αποτέλεσμα ο μελλοντικός και σινεφίλ θεατής να επιλέγει κατά προτίμηση το σαλόνι του και να βλέπει σειρές ή ταινίες στις πλατφόρμες VoD (Video on Demand). Εκεί οδηγούμαστε δυστυχώς. Φεστιβάλ, φυσικά, πάντα θα υπάρχουν, καλύπτουν άλλες σκοπιμότητες και επιθυμίες, αλλά…», είχε πει τότε ο Μισέλ Δημόπουλος.
Ο Μισέλ Δημόπουλος με την Γαλλίδα ηθοποιό Ισαμπέλ Ιπέρ
