Από τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του σεμιναρίου υποκριτικής Διηγήματα και Διηγήσεις υπό την υποκριτική και σκηνοθετική καθοδήγηση της Ελένης Σκότη.
H Ελένη Σκότη
Η παράσταση που προέκυψε από την δουλειά των μαθητών, με τίτλο «Οι Aπαρατήρητοι» έχει βασιστεί στο ομώνυμο βιβλίο της Αγγελικής Σπανού (Εκδ. Πόλις), για τους ανθρώπους που βρίσκονται συνεχώς μπροστά μας χωρίς να μαθαίνουμε ποτέ το όνομά τους.
Η Αγγελική Σπανού
Η Κάτια Βλάχου είναι υπάλληλος στα διόδια. Κάνει μια βαρετή δουλειά και έχει έναν βαρετό σύζυγο. Για να περάσει η ώρα, φτιάχνει ιστορίες με το μυαλό της με πρωταγωνιστές αυτούς που περνάνε από μπροστά της. Ζηλεύει τις περιποιημένες γυναίκες που έχουν στο πίσω κάθισμα το καρεκλάκι του μωρού. Δεν κατάφερε να κάνει παιδί και η μάνα της δεν της το έχει συγχωρέσει.
Η Κατερίνα Κασσάνδρα είναι οδοκαθαρίστρια στο Μεταξουργείο. Έχει ένα βαρύ παρελθόν αλκοολισμού, ένα δύσκολο διαζύγιο, δεν αντέχει να μαζεύει ψόφιες γάτες και η κόρη της την πέτυχε στο δρόμο με τη σκούπα και δεν τη χαιρέτησε γιατί ντρεπόταν. Ευτυχώς που την φλερτάρει ο κ. Στέργιος, ο ανθοπώλης. Εκείνο το ροζ τριαντάφυλλο που της χάρισε δεν το ξέχασε ποτέ.
Η Κωνσταντίνα Σκανδάλη είναι τηλεφωνήτρια, από αυτές τις ενοχλητικές που προσπαθούν να σου πουλήσουν κάτι που δεν έψαξες να βρεις. Έμεινε έγκυος και ξέρει πως μόλις λήξει η τρίμηνη σύμβαση θα την διώξουν. Στο instagram «τα σπάει». Ούτε που περνάει από το μυαλό των διαδικτυακών φίλων της πόσες φορές μέσα στη μέρα της κλείνουν το τηλέφωνο στα μούτρα.
-Ταυτίστηκες εύκολα μ αυτή τη γυναίκα; Έχετε κοινά στοιχεία;
Κ. Βλάχου: Η γυναίκα αυτή είναι πια η καλύτερη μου φίλη, είναι το alter ego μου, πραγματικά!
Η Κάτια Βλάχου
Εχει συντελεστεί μια τόσο δυνατή ζύμωση κατά τη διάρκεια των προβών που μπαινοβγαίνει μέσα μου όλες τις ώρες της ημέρας!
Ισως απλά κάποια πράγματα να τα κάνει λίγο διαφορετικά από μένα, πχ μπορεί να μην αθλείται στην καθημερινότητα της, ή να της αρέσει διαφορετική μουσική και να μην έχει ιδέα από θέατρο αλλά σίγουρα πονάει με τον πόνο των άλλων και θυμώνει με την αδικία όταν τη βλέπει μπροστά της, ρομαντσάρει στο ηλιοβασίλεμα και θέλει να «ρουφήξει» το καλύτερο από τη ζωή όσο γίνεται και της επιτρέπεται, ακριβώς όπως και εγώ…
Κ. Κασσάνδρα: Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν η δουλειά της συγκεκριμένης γυναίκας (την έχω ονομάσει Ευτυχία) διότι, αν και θα σου φανεί εξωπραγματικό, σκούπα έπιασα πρώτη φορά στη ζωή μου για τις ανάγκες του ρόλου. Αυτό που είχα ανάγκη ήταν να την νιώσω πραγματικά. Κάνοντας πρόβες στον χώρο μου, το κινησιολογικό κομμάτι ήταν εντελώς άχαρο, μέχρι που αποφάσισα ένα ξημέρωμα Τετάρτης να πάρω την σκούπα, το φαράσι και τη σακούλα και να καθαρίσω δρόμους και στενάκια κοντά στο σπίτι μου.
Η Κατερίνα Κασσάνδρα
Αφού το επανέλαβα πολλές φορές, τότε άρχισα σιγά σιγά να ταυτίζομαι με την Ευτυχία με το σώμα της, με την κίνηση της, με την οσμή της και με την «ευτυχία» που η ίδια αναζητά. Ξένη πλέον δεν μου είναι σε καμία περίπτωση, την έχω ενσωματώσει στην δική μου ιδιοσυγκρασία. Πρώτα απ’ όλα μου αρέσουν πολύ τα τριαντάφυλλα και όταν μου τα κάνουν δώρο ενθουσιάζομαι σα μικρό παιδάκι. Επειτα, έχω κι εγώ πολύ καλή σχέση με το νερό, όπως εκείνη.
Στις καλοκαιρινές μπόρες δεν παίρνω πότε ομπρέλα μαζί μου, γίνομαι ένα με την βροχή. Η θάλασσα είναι για μένα το μέρος που με ηρεμεί και μου δίνει πολλά ερεθίσματα βλέποντάς τη. Το όνομα του κολλητού μου είναι Στέργιος ο οποίος είναι 15 χρόνια μεγαλύτερος μου και επίσης η μητέρα μου ήταν νοσοκόμα για την οποία στο παρελθόν και εγώ έχω κάνει πως δεν την έχω δει στο δρόμο. Για μένα μια δυνατή πρόκληση αυτός ο ρόλος. Αλλωστε το είπε και η Ε. Σκότη, μόλις αποφάσισε να με βγάλει από τον ρόλο της τηλεφωνήτριας, πως θα κάνει κάτι τρελό, ζητώντας μου να παίξω την οδοκαθαρίστρια. Είμαστε άλλοι κόσμοι κυριολεκτικά. Παιδιά δεν έχω, ούτε μου βγήκε ποτέ επίμονα το μητρικό ένστικτο για να κάνω. Γι’αυτό και ήμουν πολύ προσεκτική στο να μη φέρω στον κόσμο ένα παιδί κατά τύχη. Με τις εξαρτήσεις είχα πάντα τον έλεγχο, μου αρέσει το ποτό αλλά όχι σε σημείο να με πίνει αυτό.
Κ. Σκανδάλη: Προσωπικά δυσκολεύτηκα πάρα πολύ και εν τελεί δεν ξέρω αν ταυτίστηκα με τη συγκεκριμένη γυναίκα.
Η Κωνσταντίνα Σκανδάλη
Προσπάθησα να την καταλάβω, να μπω στην ψυχοσύνθεση της, και από τα λεγόμενα της να δω τον κόσμο όπως εκείνη. Ξεκίνησα να την δουλεύω πρώτα εξωτερικά κι έπειτα εσωτερικά. Οποιαδήποτε αλήθεια βρήκα, τη βρήκα βάζοντας το σώμα μου στη διαδικασία να υπάρξει όπως θα υπήρχε εκείνη κι έπειτα να αισθανθεί όπως θα αισθανόταν εκείνη. Αλλά αυτό δεν είχε σαν αποτέλεσμα την ταύτιση σε καμία περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν να ξεφύγω από τον εαυτό μου και βρήκα σε αυτή την κοπέλα κάτι πρωτόγνωρο.
Τα κοινά μας ήταν ελάχιστα έως ανύπαρκτα. Παρόλα αυτά, στοιχεία του χαρακτήρα και των βιωμάτων της εντόπισα σε αρκετούς ανθρώπους του περιβάλλοντός μου, οπότε και τα χρησιμοποίησα για να συνθέσω τον ρόλο μου.
-Η πανδημία έριξε τη σκιά της στις πρόβες;
Κ. Βλάχου: Το μαγικό με αυτή την παράσταση είναι ότι φτιάχτηκε σε real time. Επομένως η πανδημία δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει τις πρόβες, προφανώς και η επίδραση ήταν καταλυτική και στην ομάδα και στους χαρακτήρες..
Ρόλοι και ηθοποιοί συνυπάρχουν «εισχωρεί» ο ένας μεσα στον άλλον και ισσοροπούν με ένα μαγικο τροπο.. Ό,τι επηρεάζει τον ηθοποιό επηρεάζει ταυτοχρόνως και τον χαρακτήρα που υποδύεται.. Η πανδημία επέδρασε καταλυτικά στον κοινωνικό ιστό, αλλάζοντας τον χάρτη στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό σκηνικό, δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τις πρόβες, τους ηθοποιούς και τους ρόλους …
Το εξώφυλλο του βιβλίου «Απαρατήρητοι»
K. Kασσάνδρα: Η πανδημία μπορεί να σκίασε τις πρόβες σε πρακτικό επίπεδο, παρόλα αυτά οι διαδικτυακές μας συναντήσεις έριξαν φως γιατί μας έδωσαν την ευκαιρία να αναλύσουμε περισσότερο τους χαρακτήρες και να προετοιμάσουμε τα κείμενα καλύτερα. Οπότε κάθε εμπόδιο για καλό.
Κ. Σκανδάλη: Εγώ έχω την τύχη και την ατυχία να είμαι αντικαταστάτρια στη συγκεκριμένη παράσταση. Τύχη, γιατί είναι μια εξαιρετική συνεργασία με ανθρώπους που θαυμάζω και με έναν ρόλο-πρόκληση για μένα, ατυχία όμως, διότι δεν είχα τον χρόνο να δουλέψω τον ρόλο μου μαζί τους κατά την διάρκεια της πανδημίας. Σίγουρα η περίοδος της καραντίνας ήταν δύσκολη για τα παιδιά που έκαναν πρόβες online άλλα η δουλειά συνεχίστηκε και η δημιουργική διαδικασία επίσης.
-Σε άλλαξε αυτή η διεργασία, η επαφή σου με τον κόσμο των «Απαρατήρητων»;
Κ. Βλάχου: Σε ατομικό/προσωπικό επίπεδο, με έκανε να σκύψω περισσότερο μέσα μου, να καταλάβω περισσότερα πράγματα για μένα. Αρχικά, ήταν μια διαδικασία αυτογνωσίας ή «ραφιναρισμένης ψυχανάλυσης» θα έλεγα, αυτό όμως είναι κάτι που συμβαίνει ούτως ή άλλως στην υποκριτική. Σε ένα πιο διευρυμένο, κοινωνικό επίπεδο, νομίζω, μου υπενθύμισε ότι τα ανθρώπινα προβλήματα είναι κοινά και κάποιοι στη ζωή αυτή είναι λιγότερο ευνοημένοι από άλλους και γι αυτό χρειάζονται περισσότερη κατανόηση και βοήθεια. Νομίζω ότι το έργο και το κείμενο διέπονται από μια βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη φύση. Εχει ως αρχή και τέλος την αγάπη.
Οι ηθοποιοί
Κ. Κασσάνδρα: Όταν παίζεις έναν ρόλο μπαίνεις αυτόματα σε μια διαδικασία αλλαγής. Ο κόσμος των Απαρατήρητων είναι όπως η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, γιατί και οι 9 είναι «παιδιά» που ψάχνουν να βρουν την ταυτότητά τους. Ταξίδεψα λοιπόν μαζί τους, προβληματίστηκα, γέλασα, ταυτίστηκα, θύμωσα και πλέον για μένα το θαύμα έγινε γιατί μόνο απαρατήρητοι δεν είναι πλέον.
Κ. Σκανδάλη: Κάθε φορά όταν έρχεσαι σε επαφή με ένα κείμενο και τον κόσμο ενός έργου αλλάζεις, φυσικά όσο το επιτρέπεις εσύ στον εαυτό σου. Ο κόσμος των Απαρατήρητων με έβαλε σε σκέψεις όσον αφορά το πώς διαχειριζόμαστε οι άνθρωποι τη ζωή μας ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Είναι μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι απλά μιλούν για την ζωή τους, χωρίς να κρίνουν αν έπραξαν σωστά ή όχι – δεν είναι τέλειοι και το ξέρουν, όμως δεν είναι τέλειος ούτε ο κόσμος που τους περιβάλλει.
Η Μαρία Κάτσενου είναι ταμίας στο σουπερμάρκετ. Έχει πάντα περιποιημένα χέρια. Συνήθως, στο τέλος της βάρδιας, την πονάει η μέση της. Και το βράδυ την παίρνει ο ύπνος, συνήθως, στον καναπέ.
Η Μαρία Κάτσενου
«Στην αρχή μου φάνηκε τελείως κόντρα ρόλος αλλά ήταν και μια πρόκληση για μένα, υποκριτικά. Επιφανειακά, έμοιαζε πολύ διαφορετική από εμένα. Η Κατερίνα -έτσι την ονόμασα- μου φαινόταν πολύ λαϊκή, άνθρωπος της επιβίωσης», αναφέρει. Και συνεχίζει: «Σιγά-σιγά μέσα από την δουλειά που κάναμε στο εργαστήριο ανακάλυψα ότι κάτω από την κοινωνική μας φλούδα έχουμε πολλά κοινά. Και το κοινό αυτό είναι ο υπαρξιακός φόβος της καθήλωσης, της ακινησίας. Επίσης διαπίστωσα ότι η αίσθηση ότι είμαι απαρατήρητη, ανύπαρκτη για τους άλλους με διακατέχει εδώ και πολλά χρόνια. Άλλωστε, αυτή η ανάγκη, να υπάρξεις και να ακουστείς, δεν μας οδηγεί στο θέατρο; Την Κατερίνα, την ταμία, την νιώθω σαν μια πολύ καλή μου φίλη που όμως δεν μπορώ να βοηθήσω να ξεφύγει». Η ίδια άλλαξε αρκετά μέσα από τη διεργασία της θεατρικής απόδοσης του κειμένου: «Συνειδητοποίησα ότι δεν απέχω καθόλου από αυτό τον κόσμο και άρχισα να προσέχω αυτούς τους ανθρώπους που τους συναντώ καθημερινά. Βλέπω τα πρόσωπά τους. Τους χαιρετάω! Ξέρω ότι χρειάζονται έναν καλό λόγο. Δεν είναι η δουλειά τους. Είναι άνθρωποι με αγωνίες και όνειρα».
Μιλώντας για την πανδημία σημειώνει ότι «δημιούργησε ανασφάλεια, εντάσεις , αποχωρήσεις. Δουλεύαμε με όλους τους περιορισμούς που μας επέβαλε χωρίς να γνωρίζουμε πότε θα γίνει η παράσταση, αν θα γίνει και αν θα είμαστε όλοι καλά. Σ αυτή την συγκυρία ή παραιτείσαι ή η ανάγκη για ζωή εντείνεται. Τελικά οι πρόβες αυτές ήταν ψυχικό στήριγμα». Στόχος της παράστασης, για την Μαρία Κάτσενου, «είναι να σταματήσουμε για να κοιτάξουμε τους Απαρατήρητους, να τους δώσουμε λίγο από τον χρόνο μας και ίσως κάτι να μάθουμε και για τον εαυτό μας. Να τους ακούσουμε…και ίσως να τους αγαπήσουμε; δεν ξέρω μεγάλη κουβέντα!».
Η Μαρία Χαριτοπούλου υποδύεται την ταξιθέτρια. Είναι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης στη σκηνή καθοδηγώντας τους άλλους ηθοποιούς και επικοινωνώντας μαζί τους σε αναπάντεχες στιγμές.
Η Μαρία Χαριτοπούλου
Κάνει αυτή τη δουλειά γιατί είναι ένας τρόπος να υπάρχει στο μαγικό κόσμο του θεάτρου μπαίνοντας από την πίσω πόρτα. Και όχι, δεν τη δυσκόλεψε ο ρόλος, της φάνηκε ενδιαφέρον, «γιατί η οπτική μιας ταξιθέτριας είναι η ακριβώς αντίστροφη ενός ηθοποιού». Η πανδημία επηρέασε τις πρόβες και τη ζωή της: «Όταν στερείσαι την ελευθερία σου, χάνεται η δυνατότητα της δημιουργικότητας. Ας ελπίσουμε, όμως, ότι κι απ’αυτό το σκοτάδι θα γεννηθεί λίγο φως, όπως συμβαίνει πάντα πάντα». Για την ίδια, ποτέ κανείς δεν είναι απαρατήρητος. Μέσα από αυτή την παράσταση όμως συνειδητοποίησε ότι «για άλλους μπορεί να είναι». Πιστεύει ότι αν τους γνωρίσουμε θα τους αγαπήσουμε και ότι η σκηνοθεσία της Ελ. Σκότη εγγυάται το ρεαλισμό στην απόδοση των ιστοριών.
Ο Νώντας Μπαλμπούζης είναι ο ντελιβεράς. Δεν του ήταν δύσκολο να ταυτιστεί με το ρόλο του.
Ο Νώντας Μπαλμπούζης
Ενας άντρας κουρασμένος από τη διαρκή επανάληψη, την έλλειψη επικοινωνίας και προοπτικής, όλη μέρα πάνω στο παπί για το μεροκάματο, παραδομένος στο προσωπικό του αδιέξοδο και σε αναζήτηση μιας ευχάριστης στιγμής που θα του δώσει δύναμη να συνεχίσει. Όταν ήρθε η Λένα στο μαγαζί, βρήκε τη στιγμή του. Δεν καταφέρνουν να βρεθούν από κοντά, αλλά, έστω από το τηλέφωνο, πηγαίνουν, για λίγο, στον παράδεισο.
Ούτε για τον Σωτήρη Καραβά ήταν δύσκολο να ταυτιστεί με τον θυρωρό που ξέρει τα πάντα για όλους στο κτίριο με τα γραφεία και τα συζητάει το βράδυ με τη μάνα του στο σπίτι. Του ήταν οικεία η αγωνία του ανθρώπινου δεσμού και το βίωμα της μοναξιάς μέσα στην ανωνυμία.
Ο Σωτήρης Καραβάς
Ο Γιάννης Μαριάς, ο τραυματιοφορέας, αρχικά εστίασε στην καθημερινότητα του ρόλου, στα μικρά, τα λεγόμενα ασήμαντα (φοράει παντόφλες, τρώει πρωινό, ξυρίζεται σε καθημερινή βάση;) και από εκεί και πέρα προχώρησε στο βάθος ανακαλύπτοντας τον συγκεκριμένο χαρακτήρα στην ολότητα του. Οικείο βίωμα γι αυτόν ήταν το περιβάλλον του νοσοκομείου. Η μητέρα του συντιοδοτήθηκε από το Υπουργείο Υγείας και από μικρή ηλικία έζησε μέσα σε αυτό.
Ο Γιάννης Μαριάς
«Εχω κάνει κάποια από αυτά τα επαγγέλματα, έχω βιοποριστεί δηλαδή σε δύσκολες συνθήκες, δεν μου είναι άγνωστος ο κόσμος των Απαρατήρητων. Ενα με δυο επαγγέλματα πριν την παράσταση τα κοίταζα κάπως περίεργα. Μετά την επαφή με το έργο έχω μια κάποια κατανόηση μάλλον», λέει.
Ο Αλέξανδρος Μανωλίδης δουλεύει στο γκαράζ του πλοίου. Στην τσίτα συνέχεια. Άγριο στρες. Και έχει βαρεθεί τους τζιπάτους που παρκάρουν μιλώντας στο κινητό. Είναι από τη Χίο και μια φορά πήγε σε μια διαμαρτυρία έξω από ένα σχολείο με αίτημα να φύγουν τα προσφυγόπουλα. Πήγε για να καταλάβει τι γίνεται γιατί δεν χωρούσε στο μυαλό του ότι κάποιοι τα βάζουν με αυτά τα αγγελούδια. Εκεί έγινε κάτι που του άλλαξε τη ζωή.
Ο Αλέξανδρος Μανωλίδης
Δεν είχε δυσκολία να ταυτιστεί με το ρόλο. Τον καταλάβαινε πολύ αυτόν τον τύπο. Και γιατί ούτε ο ίδιος αντέχει τους νεόπλουτους που «πηγαίνουν με το τανκ στο Κουφονήσι» και γιατί θύμωνε με τους φασίστες της διπλανής πόρτας που μισούν τους ξένους. Μέσα στα lockdown οι πρόβες ήταν γι αυτόν λύτρωση. Γιατί δεν αναπνέει μακριά από το θέατρο. Κάνει μια δουλειά για λόγους βιοπορισμού, αλλά όταν πεθάνει θέλει να γραφεί στον τάφο του η λέξη ηθοποιός. Αυτό μόνο.
https://www.facebook.com/maria.charitopoulou.7/posts/10226601181324336
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: ΕΔΩ
Συντελεστές
Κείμενο: Αγγελική Σπανού
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Φωτισμοί: η Ομάδα των συντελεστών
Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού
Σκηνικός χώρος: βασισμένος σε σκηνικό περιβάλλον του Γ Χατζηνικολάου
Παίζουν
Κάτια Βλάχου, Σωτήρης Καραβάς, Κατερίνα Κασσάνδρα, Μαρία Κάτσενου, Αλέξανδρος Μανωλίδης, Γιάννης Β. Μαριάς, Επαμεινώνδας Μπαλμπούζης, Κωνσταντίνα Σκανδάλη, Μαρία Χαριτοπούλου
Facebook Page Θέατρο Επί Κολωνώ: ΕΔΩ
Πρεμιέρα: Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021
Τελευταία παράσταση: Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2021
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10€
