Το think tank με ενεργή παρουσία και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις προχώρησε και στην έκδοση ενός δελτίου για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις όπου υπάρχουν κείμενα για το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Ιουλίου.
Το ενδιαφέρον σημείο αφορά η επισήμανση ότι η πολυμορφία του προοδευτισμού μπορεί να λειτουργήσει ως δυνητικό πεδίο ριζοσπαστισμού και «τούτου δοθέντος η απάντηση στον στόχο της όποιας πολιτικής και κοινωνικής διεύρυνσης και συμπαράταξης των προοδευτικών δυνάμεων δεν μπορεί παρά να είναι ένας ριζοσπαστικός προοδευτισμός».
«Ως προς το πολιτικό πρόταγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε θέτοντας, ως καθοριστικό κάθε άλλου στόχο του, τον τερματισμό του καθεστώτος των Μνημονίων. Επιτυγχάνοντάς το στόχο αυτό τον Αύγουστο του 2018, υπό μία έννοια υπήρξε θύμα της επιτυχίας του, αφού έκτοτε δεν φάνηκε ικανός να αναδείξει μια τόσο σαφή και συνεκτική πρόταση για τη μετά τα Μνημόνια εποχή, σε αντίθεση με τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη που, πέρα από αξιολογικές κρίσεις, με το σύνθημα λιγότεροι φόροι, μεγαλύτερη ανάπτυξη, καλύτερες δουλειές, εγκάλεσε αποτελεσματικά την πλειοψηφία, πείθοντας ότι διαθέτει μια πρόταση καθολικής ευημερίας για το μετά τα μνημόνια πλαίσιο» αναφέρεται σε ένα σημείο.
Παράλληλα υπογραμμίζεται στο δελτίο, ότι ως προς τις κοινωνικές προϋποθέσεις υποστήριξης της πολιτικής πρότασής του, ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σε αυτή την επταετία από το 2012 κι έπειτα (ανα)συγκροτεί την κοινωνική συμμαχία του, σε μια διαδικασία που είναι σε εξέλιξη κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που θεωρείται ότι και ο πολιτικός και κομματικός κύκλος, που άνοιξε με ξέσπασμα της κρίσης, δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, παρότι ολοκληρώθηκε μία φάση του κι έχουμε περάσει στην επόμενη.
Στο δελτίο υπογραμμίζεται μεταξύ άλλων ότι η διεύρυνση είναι αναγκαία γιατί αναβαθμίζει το πολιτικό υποκείμενο και τον ρόλο του, ιδίως όταν αυτό έχει εδραιωθεί ως κόμμα κυβερνητικής φιλοδοξίας. «Παρά ταύτα, εάν η διεύρυνση περιοριστεί στην ποσοτική διάσταση θα δημιουργήσει έναν βραχύβιο εκλογικό μηχανισμό -ο οποίος πιθανότατα δεν θα είναι καν επιτυχημένος μεσομακροπρόθεσμα- διαχειριστικού προσανατολισμού και βραχείας προοπτικής» αναφέρεται και συνεχίζει: «Οποιοδήποτε εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα -ακόμα και μιας ήπιας προοδευτικής-μεταρρυθμιστικής λογικής- απαιτεί ένα σύγχρονο και μαζικό πολιτικό κόμμα που θα προτάσσει ως κανονιστικό δέον τις αρχές της συλλογικής του λειτουργίας».
Σε άλλο σημείο υποστηρίζεται στο Δελτίο ότι ο τρόπος οργανωτικής λειτουργίας -και εν προκειμένω οργανωτικής ανασυγκρότησης- ενός πολιτικού κόμματος είναι σε άμεση επικοινωνία με τη στρατηγική του. «Και μια μετασχηματιστική στρατηγική δεν μπορεί να υπηρετηθεί από ένα κόμμα που έχει ανασυγκροτηθεί καταρχήν ως εκλογικός μηχανισμός και ως συγκολλητική δομή επιμέρους εσωκομματικών και εξωκομματικών τάσεων και διάσπαρτων πρωτοβουλιών» σημειώνεται.
Για το ΕΝΑ, ιστορικά, το οργανωτικό ζήτημα βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων για τη στρατηγική της Αριστεράς, ακριβώς γιατί η κομματική οργάνωση και εν γένει η πολιτική οργάνωση ήταν το βασικό όπλο των λαϊκών τάξεων για τη χειραφέτησή τους.
«Σήμερα δεν χρειάζεται η συζήτηση να ξεκινήσει από το μηδέν ή ως αν βρισκόμαστε σε κενό. Υπάρχει τεράστια ιστορική εμπειρία, από την οποία μπορούν να αντληθούν συμπεράσματα, αλλά και μια εγχώρια εμπειρία που μπορεί να διασφαλίσει όρους συγκριτικής αποτίμησης διαφορετικών εγχειρημάτων» υπογραμμίζεται και συμπληρώνουν οι συγγραφείς: «Στη βάση αυτή και με προσανατολισμό προς τα εμπρός, μπορεί να διαμορφωθεί ένας τρόπος οργάνωσης που να απαντά στις κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες της εποχής και τις προκλήσεις του μέλλοντος».
