Εν μέσω της Ουκρανικής κρίσης ο Έλληνας πρωθυπουργός περιοδεύει στα Βαλκάνια! Εκεί ακριβώς που οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης έχουν ακροβολιστεί το τελευταίο διάστημα παρακολουθώντας τις κινήσεις της Μόσχας και τα μέσα που χρησιμοποιεί στον υβριδικό πόλεμο που διεξαγάγει στο Ουκρανικό πεδίο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε από την Βουλγαρία, εν συνεχεία πήγε στην Σερβία, στην Κροατία και σήμερα επισκέπτεται την Ρουμανία!
– Τυχαίο; Κάθε άλλο…
Η κρίση στην Ουκρανία επηρεάζει και τα Δυτικά Βαλκάνια.
Δυτικοί αναλυτές μιλούν για «Παράλληλες κρίσεις» καθώς τα ανεπίλυτα προβλήματα στα Βαλκάνια, συχνά , τα συγκρίνουν με την κρίση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στην Ουκρανία, το κέντρο των προβλημάτων είναι οι εδαφικές και εθνοτικές διαφορές, όπου κατά καιρούς σημειώνονται συγκρούσεις. Και οι δύο κρίσεις είναι εξαιρετικά διεθνοποιημένες και προκαλούν την αντιπαλότητα μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Μόσχας.
Η Ουκρανία και τα Βαλκάνια επι τρεις δεκαετίες, χαρακτηρίζονται ως “Eldorado” από τους διεθνείς εμπειρογνωμόνες, εκφράζοντας τον φόβο ότι αυτές οι συγκρούσεις δεν έχουν τέλος…
Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ θεωρούν ότι ο Πούτιν οραματίζεται την αναβίωση της Ρωσικής αυτοκρατορίας αναζητώντας την ταυτότητά της. Κατά συνέπεια η Μόσχα θα επιχειρήσει πάσει θυσία ώστε να διατηρήσει υπο την επιρροή της την Ουκρανία, με οποίο κόστος. Αυτός ο στόχος καθορίζεται από τον Ρώσο Πρόεδρο, ο οποίος έχει δείξει τις προθέσεις του στην Κριμαία, την Αζοφική θάλασσα, και τώρα μέσω της κρίσης στο Donbas.
Οι έχοντες στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας γνωρίζουν ότι η ρωσική αυτοκρατορία χτίστηκε στο Κίεβο, το λίκνο όλων των ρωσικών πόλεων. Γνωρίζουν επίσης ότι οι δύο χώρες είναι σαν δύο αδέλφια που περιφρονούν ο ένας τον άλλον – η Ρωσία είναι νεώτερη και ισχυρότερη και η Ουκρανία είναι μεγαλύτερης ηλικίας.
Η Ρωσία χρειάζεται ως δορυφόρο την Ουκρανία, κάτι σαν τη Λευκορωσία, έτσι ώστε το Κρεμλίνο να μπορεί να δείξει ότι η Ρωσική “αυτοκρατορία” δεν είναι παραμύθι και ότι πραγματικά υπάρχει, τουλάχιστον ως σκηνικό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο φόβος μιας στρατιωτικής σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας χρησιμοποιήθηκε για τον εκφοβισμό των ευρωπαίων, οι οποίοι ήταν πεπεισμένοι ότι ο πόλεμος θα οδηγούσε σε μια τεράστια εισροή προσφύγων στην Ευρώπη.
Η Ρωσία έχει τουλάχιστον τέσσερις επιλογές για το πώς να κρατήσει την Ουκρανία.
1) Εισβολή στην Ουκρανία.
2) Εκλογή φιλορώσου προέδρου.
3) Έλεγχος του κοινοβουλίου με εκλογή φιλορώσων βουλευτών.
4) Ιδιαίτερο καθεστώς για την περιοχή στην Ουκρανία που ελέγχεται από τη Ρωσία.
Η εκτίμηση Δυτικών παρατηρητών είναι ότι η εισβολή στην Ουκρανία είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο για πολλούς λόγους. Θα είναι πολύ δύσκολο για τη Ρωσία να φέρει το κόστος του πολέμου με μια χώρα 50 εκατομμυρίων ανθρώπων κοντά στα σύνορά της, και ταυτόχρονα αντιμετωπίζει τεράστιες δυτικές κυρώσεις.
Για το ΝΑΤΟ , το ρωσικό στρατηγικό ενδιαφέρον τόσο στην Ουκρανία , όσο και στα Βαλκάνια είναι το ίδιο. Οι ΗΠΑ θεωρούν ότι η Μόσχα δεν επιθυμεί μια μακροπρόθεσμη σταθερή λύση και στις δυο περιοχές. Το πραγματικό του ενδιαφέρον της Ρωσίας – πιστεύει το ΝΑΤΟ – είναι η συνεχής συντήρηση εντάσεων, ώστε να καλεί η Δύση την Ρωσία για την εξεύρεση λύσεων. Με την λογική : « Όταν καλείτε, τότε πρέπει να προσφέρετε κάτι».
Σύμφωνα πάντα με το ΝΑΤΟ , τα θύματα αυτής της στρατηγικής του Κρεμλίνου είναι, στην προκειμένη περίπτωση, η Ουκρανία και τα Βαλκάνια.
Ειδικότερα στα Δυτικά Βαλκάνια η έλλειψη ενιαίου σχεδίου από την πλευρά της Δύσης έχει αφήσει ανοικτό πεδίο δράσης στην Μόσχα. Τα ρωσικά συμφέροντα είναι απλωμένα σε ολόκληρη την περιοχή. Πιο προβληματική θεωρείται η περιοχή της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης που περιβάλλεται από αδιαφάνεια.
Ωστόσο, και οι δύο είναι όλο και πιο προβληματικές για τα δυτικά συμφέροντα, ακόμη και την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία και ο αντίκτυπος που προκύπτει στη σχέση μεταξύ της Ρωσίας, της ΕΕ και των ΗΠΑ, επηρέασε με διαφορετικούς τρόπους τις εξελίξεις και στα Δυτικά Βαλκάνια. Η κρίση της Ουκρανίας έχει απομακρύνει το ενδιαφέρον της Δύσης από τα Βαλκάνια. Ωστόσο, η περιοχή έχει γίνει ένα πρόσθετο πεδίο μάχης μεσολάβησης σε αυτή τη νέα γεωπολιτική σύγκρουση, που καθορίζεται από εντατικοποιημένες ρωσικές διπλωματικές κινήσεις και προπαγάνδα που αποσκοπούν ιδιαίτερα, αλλά όχι αποκλειστικά στη Σερβία
