Κατ’ αρχάς τα αυτονόητα. Οι πολιτικοί, ακόμη και οι πρώην Πρωθυπουργοί, οι δημοσιογράφοι, οι αρχιεπίσκοποι, οι πρόεδροι συλλόγων προστασίας των θαλασσίων ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση, δικαιούνται να διατηρούν της κοινωνικές σχέσεις τους -κατά τις διαθέσεις τους. Όπως κάθε άνθρωπος τέλος πάντων.
Μετά τα πραγματικά περιστατικά. Η φημολογούμενη παρουσία του Γ. Παπανδρέου, σε «σπίτι δημοσιογράφου», αν υπήρξε, πρέπει να ήταν η …χιλιοστή τα τελευταία είκοσι χρόνια. Πρόκειται για γνωστή κοινωνική συναναστροφή διαρκείας- στην οποία είναι αμφίβολο αν η πολιτική απορροφά το ένα δέκατο του χρόνου της.
Παράλληλα στο σπίτι του ίδιου δημοσιογράφου ο Αλέξης Τσίπας πρέπει να έχει προσκληθεί πολλές φορές μέχρι σήμερα, για τους ιδίους λόγους: φιλικοί και οικογενειακοί δεσμοί.
Άρα, λοιπόν, αν το τελευταίο διάστημα οι δυο πρώην Πρωθυπουργοί συνέπεσαν , έγινε αποκλειστικά σε κοινωνικό επίπεδο και κατά πάσα πιθανότητα παρέμεινε εκεί. Ότι μέλος της οικογένειας του δημοσιογράφου έχει μετακινηθεί από το περιβάλλον Παπανδρέου στον ΣΥΡΙΖΑ- δεν ενδείκνυται για συζήτηση. Άλλωστε υπάρχουν δυο ουσιώδεις λόγοι, που τους χωρίζουν.
Ο ένας αφορά τον Τσίπρα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται ότι οποιαδήποτε πολιτική επαφή με τον πρωθυπουργό των Μνημονίων, είναι τοξική. Άλλωστε όχι μόνο ο Γιώργος, αλλά ολόκληρη η οικογένεια Παπανδρέου έχει αρνητικές διαθέσεις απέναντί του και δεν το έκρυψαν ποτέ.
Αν λοιπόν ο εν δυνάμει Πρωθυπουργός ήθελε να αυτοκτονήσει πολιτικά , θα μπορούσε πράγματι να πιάσει το κουβεντολόι με τον Παπανδρέου για τις μετεκλογικές εξελίξεις. Αλλά δεν είναι αφελής για να πατάει πεπονόφλουδες.
Επιπλέον, θα ήταν ανούσιο: αν θα συζητήσει με το ΠΑΣΟΚ θα το κάνει με την ηγεσία του. Δεν είναι Μητσοτάκης, για να οργανώνει διασπάσεις άλλων κομμάτων.
Ο δεύτερος λόγος αφορά τον Παπανδρέου. Με ποια ιδιότητα θα μπει σε τέτοια συζήτηση και για λογαριασμό τίνος; Του εαυτού του; Δεν είναι από τους ανθρώπους που θα το έκανε, λέγοντας στον Τσίπρα : θα σου δώσω ψήφο εμπιστοσύνης. Για λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ; Μα δεν έχει καμία αρμοδιότητα, αλλά ούτε και δυνατότητα.
Δεν είναι ο επικεφαλής του κόμματος , δεν έχει καμία εξουσιοδότηση από κανέναν να το εκπροσωπεί έναντι ουδενός και οι εσωκομματικοί συσχετισμοί δεν του επιτρέπουν να υπολογίζει ότι μπορεί να ωθήσει σε οποιαδήποτε κατεύθυνση.
Άρα ο κουρνιαχτός που πήγε να σηκώσει το επικοινωνιακό σύστημα του Μητσοτάκη, μυρίζει προβοκάτσια από μακριά.
Προσπαθεί να αποκόψει τον Τσίπρα από το τμήμα της Δημοκρατικής Παράταξης που χρεώνει στον Παπανδρέου ότι οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο χωρίς λαϊκή εντολή.
Και από το τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ που ξέγραψε τον Παπανδρέου και τον άφησε εκτός Βουλής, επειδή διέσπασε το κόμμα του πατέρα του -που τον έκανε πρόεδρο και Πρωθυπουργό…
Η προβοκάτσια σχετίζεται και με τον τρόπο που ο Μητσοτάκης διαχειρίζεται τον Νίκο Ανδρουλάκη– ο οποίος δεν έχει αποκλείσει τη μετεκλογική συνεργασία με τη ΝΔ. Παρ ότι θα ήταν το πιο φυσικό πράγματα στον κόσμο…
Στο μέγαρο Μαξίμου την περιμένουν πάντως. Αρκούμενοι προς το παρόν στο ότι ο ευρωβουλευτής-που είχαν θέσει υπό παρακολούθηση- παίζει κανονικά τον παλαιότερο ρόλο του Σταύρου Θεοδωράκη, προσπαθώντας να αποδυναμώσει τον Τσίπρα.
Γνωρίζουν επίσης ότι ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να επιβάλει στο «όλον ΠΑΣΟΚ» μια σημαντική απόφασή του – όπως είναι η μετεκλογική συνεργασία. Ούτε ο Παπανδρέου , ούτε το Λοβέρδος θα δεχθούν ότι αποφασίσει, εφόσον δεν συμπίπτει με την ειλημμένη διαφορετική απόφασή τους: ο Παπανδρέου δεν θα συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη και ο Λοβέρδος πετάει τη σκούφια του.
Έτσι όπως τα έχει καταφέρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όταν θα έλθει η ώρα να πει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει, δεν θα αποφύγει τη διάσπαση.
Κάποιοι, λοιπόν προσπαθούν να την προεξοφλήσουν υπό τον Παπανδρέου, για μείνει ο Ανδρουλάκης στο έλεος όσων επιδιώκουν την σύμπραξη με τον Μητσοτάκη.
Χονδροειδές, αλλά δείχνει την απελπιστική θέση του απερχόμενου Πρωθυπουργού. Ηδη , εκτός από τις ασκήσεις θάρρους – του τύπου «θα κερδίσω και ο Τσίπρας θα μιλάει για νοθεία»- ξορκίζει και την « κυβέρνηση ηττημένων» και ας μην του πέφτει λόγος..
Δηλαδή ακόμη και αν συμβεί το απίθανο, να είναι η ΝΔ πρώτο κόμμα, τα κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης να έχουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να σχηματίσουν κυβέρνηση υπό τον Τσίπρα. Εστω και αν δεν μετέχει φιλομητσοτακική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ.
Ο Μητσοτάκης από τη μια εμφανίζεται -δημοσκοπικά-ο αδιαμφισβήτητος νικητής με αυτοδυναμία και από την άλλη τρέμει την «κυβέρνηση ηττημένων».
Τότε θα μιλάει για … ασυνέπεια Τσίπρα, αλλά θα πρόκειται για κανονική, συνταγματική κυβέρνηση, με την εμπιστοσύνη της Βουλής.
Είναι ο εφιάλτης του. Οι σκελετοί που θα βρει στις ντουλάπες του αυτή η κυβέρνηση, θα τον εξαφανίσουν από το δημόσιο βίο και ενδεχομένως θα τον φέρουν αντιμέτωπο με την ποινικό νόμο.
Με τόσο ζοφερή προοπτική οι ακρότητες, οι προβοκάτσιες και η ανατίναξη της πολιτικής ομαλότητας με το άθλιο πολιτικό μάρκετινγκ του Γκρίνμπεργκ είναι τα τελευταία του καταφύγια.
