«Για να ταρακουνηθεί πραγματικά το πολιτικό σκηνικό, θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή και τα δύο αυτά κόμματα να έχουν πραγματική δυναμική. Δεν έχουν όμως. Η μία πλευρά είναι πιο ζωηρή, αλλά μέχρι εκεί. Η άλλη δεν διαθέτει ούτε αυτό», αναφέρει ο Γιάννης Λούλης, σχολιάζοντας το πολιτικό σκηνικό της χώρας ενόψει των ευρωεκλογών.
Ο διδάκτωρ του Cambridge, επικοινωνιολόγος και συγγραφέας αρκετών βιβλίων αναφέρει στο iEidiseis πως «η ΝΔ που είναι το κυρίαρχο – θέλουμε δεν θέλουμε – κόμμα, πολύ δύσκολα θα υπερβεί ένα συγκεκριμένο εαυτό του. Αυτά έχει, αυτά δίνει. Άρα, το μη χείρον, θα συνεχίσει να βασιλεύει. Δεν υπάρχει δυστυχώς άλλη προοπτική».
Αναλυτικά:
«Είναι πασίδηλο πλέον, μετά όλες τις δημοσκοπήσεις, πως η κυβέρνηση περνά την πιο φθοροποιό φάση της. Άργησε να συμβεί, αλλά πλέον οι τοξίνες είτε πολλαπλασιάστηκαν, είτε – με την πάροδο του χρόνου – εντάθηκαν.
Από τις υποκλοπές μέχρι τα Τέμπη οι τοξικότητες βάθυναν. Ενώ ζητήματα καθημερινότητας, όπως η ακρίβεια, αποτελούν επίμονες πληγές, ταυτόχρονα, μια κραυγαλέα αλαζονεία έχει γίνει μόνιμη πληγή μιας κυβέρνησης χωρίς ειδικό βάρος.
Έτσι ήρθε ο τωρινός λογαριασμός στην κυβέρνηση αυτή, που θα πληρωθεί κάπως ακριβά για την ίδια στις ευρωεκλογές. Όχι όμως καταστροφικά. Όλα αυτά θα ήσαν υπό άλλες συγκυρίες τραυματικές πολιτικά για τη ΝΔ. Όμως για την ώρα δεν θα είναι καταλυτικά τραυματικές.
Ο κεντρικός λόγος για το τι συμβαίνει στο τοπίο και έτσι σέρνει το πολιτικό σκηνικό (μαζί με την κατάκοπη κυβέρνηση) είναι λοιπόν ένας: Η βαθιά απογοητευτική αντιπολίτευση.
Είτε ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να διαθέτουν στοιχειώδη δυναμική. Έχουν πλέον απέναντί τους έναν ευάλωτο αντίπαλο. Αυτό είναι και θα είναι δεδομένο.
Εδώ πλέον κρίνονται όλα στη δοκιμασία των Ευρωεκλογών.
Για να ταρακουνηθεί πραγματικά το πολιτικό σκηνικό, θα έπρεπε ένα ή και τα δύο αυτά αντιπολιτευτικά κόμματα να έχουν πραγματική δυναμική. Δεν έχουν όμως. Η μία πλευρά είναι πιο ζωηρή, αλλά μέχρι εκεί. Η άλλη δεν διαθέτει ούτε αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη έχει όντως τη φρεσκάδα του αρχηγού του. Αλλά τίποτα πέραν τούτου. Χρειαζόταν λοιπόν κάτι από τον προγενέστερο (στις καλές του) Τσίπρα. Συν κάτι ουσιαστικά φρέσκο και όχι ρηχό.
Εδώ ένα ιστορικό κόμμα, όπως το ΠΑΣΟΚ, εδώ και καιρό σέρνεται και τούτο μετά βίας. Το τι θα χρειαζόταν τώρα η χώρα, γενικά, θα ήταν λοιπόν ένα πολύ συγκροτημένο και ισχυρό ταρακούνημα! Αυτό όμως δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Διότι ουδείς απ’ όσους πρωταγωνιστούν στο σκηνικό είναι σε θέση να το υλοποιήσουν.
Ενώ η ΝΔ που είναι το κυρίαρχο – θέλουμε δεν θέλουμε – κόμμα, πολύ δύσκολα θα υπερβεί ένα συγκεκριμένο εαυτό του. Αυτά έχει, αυτά δίνει. Άρα, το μη χείρον, θα συνεχίσει να βασιλεύει. Δεν υπάρχει δυστυχώς άλλη προοπτική. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει».
