Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ποτέ δεν έκρυψε την καλή χημεία που είχε και έχει με πρόσωπα προερχόμενα από τον οικονομικό και κοινωνικό φιλελεύθερο χώρο, ακόμα και με όσοι εκφράζουν νεοφιλελεύθερες απόψεις.
Του Άρη Ραβανού
Ως πρόεδρος όμως ενός κόμματος που έχει και λαϊκό στοιχείο προσπαθεί κατά καιρούς να ισορροπήσει μεταξύ των φιλελεύθερων θέσεων και της ικανοποίησης και λαϊκών αιτημάτων. Πολλές φορές το Μέγαρο Μαξίμου και συγκεκριμένα σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δια του προέδρου του και Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα τον έχει κατηγορήσει για ροπή στον νεοφιλελευθερισμό.
Ο ίδιος το αρνείται, αλλά στον ευρύ κύκλο των συνομιλητών του είναι πρόσωπα που κινούνται σε αυτόν τον χώρο και υπερασπίζονται με πάθος τις φιλελεύθερες ιδέες, αρνούμενοι ότι αυτές είναι καταστροφή για τη χώρα.
Σε μια τέτοια φιλελεύθερη σύναξη πήγε ο πρόεδρος της ΝΔ την Παρασκευή, καταθέτοντας ουσιαστικά μια φιλελεύθερη ατζέντα σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα. Ο Κυρ. Μητσοτάκης επέλεξε να πάει να κλείσει τις εργασίες μιας διημερίδας του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών, του πολυσυζητημένου ΚΕΦίΜ, όπου ήταν παρόντες πολλοί νεοφιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές.
Μεταξύ των ομιλητών ήταν ο Πλάτων Τήνιος, ο Τάσος Αβραντίνης (κεντρικό στέλεχος της Δράσης), ο Θόδωρος Σκυλακάκης, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Στέφανος Μάνος και αρκετά στελέχη του ΣΕΒ. Εκεί ο πρόεδρος της ΝΔ είπε –προδιαγράφοντας και τι θέλει να κάνει εάν γίνει Πρωθυπουργός, ότι «έχουμε ένα αναποτελεσματικό, αλλά δαπανηρό κράτος που βούλιαξε την οικονομία και που φτωχοποιεί τους πολίτες οδηγώντας τους στο να γίνουν κομματικοί πελάτες έναντι κάποιου επιδόματος».
Παράλληλα, πρόσθεσε πως «η ελευθερία και η αλληλεγγύη είναι, ακριβώς, αυτές που αποτυπώνουν και τη μεγάλη μας διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ» και σε άλλο ανέφερε ότι η ελεύθερη πρωτοβουλία σε ελεύθερη οικονομία οδηγεί στην ελεύθερη δημιουργία.
Ο πρόεδρος της ΝΔ αναφέρθηκε στην προοδευτική φιλελεύθερη σκέψη που, όπως είπε, υπήρξε συστατικό στοιχείο του νεοελληνικού κράτους και υποστήριξε ότι αυτή (σ.σ. η προοδευτική φιλελεύθερη σκέψη) αξιολογεί την ελευθερία και τη μοναδικότητα του ανθρώπου ως το υπέρτερο πολιτικό αγαθό. Στο πλαίσιο αυτό είπε ότι αδιαπραγμάτευτη αρχή παραμένει το ότι αληθινά φιλελεύθερη προοδευτική κοινωνία δεν υφίσταται αν στο πλαίσιο της δεν συνυπάρχουν ταυτόχρονα ο πολιτικός και ο οικονομικός φιλελευθερισμός.
Για τον πρόεδρο της ΝΔ στον προοδευτικό και φιλελεύθερο πολιτικό σχέδιο, που οι ίσες ευκαιρίες επιτρέπουν σε όλους με τις δικές τους δυνάμεις να κατακτήσουν τη ζωή, αποτελούν κεντρικό πολιτικό στόχο.
Εάν διαβάσει κανείς προσεκτικά τις θέσεις του ΚΕΦίΜ θα κατανοήσει πλήρως και το πλαίσιο που κινείται, ενώ το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτό το Κέντρο συμμετέχουν και δραστηριοποιούνται και αρκετοί που σήμερα ανήκουν στη ΝΔ και έχουν μάλιστα και θέσεις στο οργανόγραμμα του κόμματος ή θα είναι υποψήφιοι στις εκλογές, ενώ για κάποιους λένε, πως σε περίπτωση εκλογικής νίκης, θα έχουν κεντρικά πόστα στην κρατική μηχανή.
Για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αναφέρονται μεταξύ άλλων: Εισαγωγή της σχολικής επιλογής, επιδότηση διδάκτρων για την ιδιωτική εκπαίδευση, ενίσχυση των πρότυπων και πειραματικών σχολείων, απλοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των ιδιωτικών σχολείων, ενίσχυση της εκπαιδευτικής, διοικητικής και οικονομικής αυτονομίας των σχολικών μονάδων, καθιέρωση εθνικών εκπαιδευτικών προτύπων, νέο, απλοποιημένο και διαφανές σύστημα δημόσιας χρηματοδότησης των σχολικών μονάδων.
Για την τριτοβάθμια εκπαίδευση: Απόδοση πλήρους αυτονομίας στα ΑΕΙ για τον καθορισμό της ακαδημαϊκής τους διάρθρωσης, αλλαγή του μοντέλου διοίκησης και ενίσχυση των εσωτερικών κανονισμών των ΑΕΙ, ενίσχυση της αξιοκρατίας και της αριστείας μέσω της αξιολόγησης, εφαρμογή της κοινής νομοθεσίας σε αξιόποινες πράξεις που τελούνται εντός των χώρων των ΑΕΙ, ευελιξία στον τρόπο απασχόλησης και προσέλκυσης ακαδημαϊκού προσωπικού καθώς και στη διαχείριση των πόρων, εισαγωγή αλγορίθμου για τον προσδιορισμό της κρατικής επιχορήγησης, έκπτωση των δωρεών προς τα ΑΕΙ από το φορολογητέο εισόδημα
Εργασιακά: Απλούστευση και εκσυγχρονισμός της εργατικής νομοθεσίας, κανονικοποίηση και απελευθέρωση του ρυθμιστικού πλαισίου της εργασίας, ισορροπία μεταξύ της προστασίας των εργαζομένων και της επιχειρηματικότητας, ισορροπία μεταξύ κανονιστικών ρυθμίσεων και ελευθερίας σύναψης σύμβασης μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου.
Προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις: Ατομικές Εργασιακές σχέσεις, Αναθεώρηση των ειδικών περιπτώσεων συμβάσεων, Μονομερής μεταβολή των όρων εργασίας, Χρόνος εργασίας, Λύση της σύμβασης για την απλοποίηση και τον εκσυγχρονισμό των ατομικών εργασιακών σχέσεων και την άρση των υφιστάμενων εμποδίων στην απασχόληση, την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα.
Μεταξύ άλλων προτείνεται: Η κατάργηση του παγκοσμίως πρωτότυπου δυισμού μεταξύ «υπερωρίας» και «υπερεργασίας», ο καθορισμός γενικού κανονικού μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου εργασίας 40 ωρών για περίοδο τεσσάρων μηνών με εξασφάλιση ημερήσιας ανάπαυσης τουλάχιστον 11 διαδοχικών ωρών, το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων θα μπορεί να αυξομειώνεται όταν ειδικές περιστάσεις το επιβάλλουν. Στην περίπτωση αυτή, στο μέτρο που δεν γίνεται υπέρβαση του μέσου εβδομαδιαίου ωραρίου των 40 ωρών δεν θα δημιουργείται υπερωρία.
Αυτό σημαίνει ότι υπερωρία θα υφίσταται όταν υπάρχει υπέρβαση του προαναφερθέντος μέσου όρου των 40 ωρών. O καθορισμός των 200 ωρών ως ανώτατου ορίου νόμιμης υπερωριακής εργασίας για μια περίοδο τεσσάρων μηνών,8 δηλαδή ένας μέσος όρος 12 ωρών εβδομαδιαίως. Η κλιμάκωση της υπερωριακής αμοιβής σε λογική βάση.
Η κατοχύρωση της δυνατότητας σύναψης συλλογικών συμφωνιών με πιο ευέλικτα σχήματα διευθέτησης του χρόνου εργασίας βάσει των διαρκών ή εποχιακών αναγκών των επιχειρήσεων, καθώς και της ατομικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας υπό ειδικές προϋποθέσεις. Η αναμόρφωση των ρυθμίσεων για την εργασία την Κυριακή με πρότυπο τις αντίστοιχες ρυθμίσεις των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Ακόμη προτείνεται η υιοθέτηση του συστήματος της αιτιολογημένης απόλυσης, όπως αυτή θεσπίζεται από το άρθρο 24 του Αναθεωρημένου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη. Στο πλαίσιο αυτό, θα πρέπει να αποσαφηνιστεί ότι αποτελεί επαρκή λόγο απόλυσης η μη ικανοποιητική απόδοση του εργαζόμενου, η παράβαση των συμβατικών υποχρεώσεων, η παραπτωματική συμπεριφορά, καθώς και οι οικονομικές, παραγωγικές, οργανωτικές και τεχνολογικές ανάγκες της επιχείρησης.
«Σήμερα στο ελληνικό δίκαιο, σε αντίθεση με άλλες έννομες τάξεις, δεν απαιτείται αιτιολόγηση από πλευράς του εργοδότη, και παράλληλα δεν υφίσταται η έννοια της απόλυσης λόγω απώλειας δυνατότητας απασχόλησης. Τα δικαστήρια εφαρμόζοντας τη γενική ρήτρα της μη κατάχρησης του εργοδοτικού δικαιώματος συχνά κρίνουν ότι ο εργοδότης προέβη στην απόλυση για καταχρηστικούς λόγους ή ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις επιχειρηματικές του ανάγκες λαμβάνοντας άλλα μέτρα και να μην κάνει χρήση της απόλυσης, που αποτελεί κατά την νομολογία έσχατη λύση, τροφοδοτώντας έτσι μια συνεχή και έντονη αβεβαιότητα ως προς τον νόμιμο ή μη χαρακτήρα κάθε απόλυσης.
Σε ό,τι αφορά την προειδοποίηση της απόλυσης, καθώς η μακρόχρονη προειδοποιητική περίοδος διαρρηγνύει τον εργασιακό δεσμό, προτείνεται η διάρκειά της να μην υπερβαίνει τους δύο μήνες και να δίνεται στον εργοδότη η δυνατότητα αντί να προειδοποιεί τους εργαζόμενους, να τους απολύει άμεσα καταβάλλοντας τις αμοιβές της περιόδου προειδοποίησης προσαυξημένες με έναν επιπλέον μισθό…Σε ό,τι αφορά τις απολύσεις που κηρύττει άκυρες το δικαστήριο, όπου σήμερα βάσει του ισχύοντος δικαίου ο εργαζόμενος δικαιούται να απαιτήσει σωρευτικά μισθούς υπερημερίας και επαναπρόσληψη στην παλιά εργασία του με την ίδια αμοιβή ανεξάρτητα αν η ίδια θέση εργασίας υφίσταται πλέον ή όχι, προτείνεται η διαβάθμιση των συνεπειών της μη τήρησης των προϋποθέσεων για την νόμιμη απόλυση, και η διαφοροποίηση της έλλειψης τυπικών προϋποθέσεων (έλλειψη έγκυ- ρου έγγραφου απόλυσης ή μη καταβολή πλήρους αποζημίωσης) από την έλλειψη των ουσιαστικών προϋποθέσεων (καταχρηστική απόλυση).
Δηλαδή, η μη τήρηση από τον εργοδότη των τυπικών προϋποθέσεων να μην οδηγεί οπωσδήποτε στην ακύρωση της απόλυσης, αλλά να υποχρεούται ο εργοδότης να αποκαθιστά τις ελλείψεις ή να επιβάλλεται σ’ αυτόν να καταβάλλει στον απολυθέντα μία εύλογη αποζημίωση. Ως προς τις ομαδικές απολύσεις, προτείνεται η υιοθέτηση της σχετικής διατύπωσης της Οδηγίας της ΕΕ χωρίς περαιτέρω προσθήκες και η υιοθέτηση των προβλέψεων του ισπανικού και του δανικού δικαίου ως προς το ζήτημα του επιτρεπτού αριθμού ή ποσοστού απολύσεων, καθώς και η διασάφηση των διατάξεων που αφορούν τις λεγόμενες «συμφωνημένες ομαδικές απολύσεις», δηλαδή τις οικονομικές απολύσεις» αναφέρεται μεταξύ άλλων.
Μεταξύ άλλων προτείνεται ο καθορισμός του Εθνικού Κατώτατου Μισθού βάσει των αντικειμενικών κριτηρίων της εθνικής ανταγωνιστικότητας, του μέσου μισθού, του μεσοσταθμικού πληθωρισμού της νομισματικής ένωσης, σε συνδυασμό με τις κινήσεις του ισοζυγίου των εξωτερικών συναλλαγών.
Ο καθορισμός να γίνεται σε πρώτη φάση από ανεξάρτητη επιτροπή εμπειρογνωμόνων, η οποία θα λαμβάνει υπόψη της τις προτάσεις των κοινωνικών συνομιλητών και της κυβέρνησης, αλλά θα αποφασίζει με τα προβλεπόμενα από το νόμο οικονομικά κριτήρια.
Ως προς τον τρόπο και την έκταση εφαρμογής του Εθνικού Κατώτατου Μισθού, να προβλέπεται η διαφοροποίησή του σε περιφέρειες της χώρας με έντονα διαφορετικά χαρακτηριστικά (τοπικό επίπεδο ανεργίας, βαθμός ανάπτυξης, είδος επιχειρηματικής δραστηριότητας, εποχικότητα της απασχόλησης κτλ.), καθώς και βάσει ηλικίας και επαγγελματικής εμπειρίας του εργαζομένου. τέλος προτείνεται η εξαίρεση από των υπαγωγή στον Εθνικό Κατώτατο Μισθό των περιπτώσεων «μικροεργασιών».
