Καλή Κυριακή, Καλήν ημέραν και εσπέραν Άρχοντες, Αρχόντισσες και Αρχοντόπουλα του τόπου ετούτου, του βαριά και χιλιάδες φορές πληγωμένου και προδομένου.
Εντέχνως ή Ατέχνως, δεν έχω κάλαντα, ούτε πολιτικά, ούτε πολιτιστικά να πω, όχι γιατί σας τα ‘παν άλλοι, αλλά γιατί δεν περισσεύει πια χαρά να μοιραστούμε όλοι μαζί, ούτε καν αυτές τις Άγιες Μέρες.
Όπως έχει η κατάσταση, αγαπητοί αναγνώστες/στριες, συνέλληνες και συνελληνίδες, φαίνεται πως «το μερτικό από τη ζωή, μας το ‘χουν πάρει άλλοι» και όχι γιατί… είχαμε «χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη». Αλλά, γιατί από το Ελευθερία ή Θάνατος, που βροντοφώναξε το Έθνος του 1821, επιτρέψαμε να φθάσουμε, 203 χρόνια μετά, στο… Μητσοτάκης ή Ανδρουλάκης! Άξιοι της μοίρας μας, άτυχοι στη γεωπολιτική σφαίρα επιρροής, αδέλφια στη… διχόνοια, μια ζωή αντεπαναστάτες χωρίς αιτία, και επαναστάτες χωρίς νίκη, ό,τι και να σκεφθείτε, η πραγματικότητα το απομακρύνει.
Γιατί το μυαλό των πολλών σήμερα είναι στην τιμή της γαλοπούλας για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, του ακριβότερου φαρμάκου για τον διαβήτη και στον λογαριασμό του ρεύματος, που «έβγαλε φτερά» και έφθασε στον Θεό σαν άγγελος Κυρίου πρωθυπουργού και των συν αυτώ. Όσο για το μυαλό των λίγων, αυτό είναι στον εξοπλισμό του σκι για την Αράχοβα ή στο ρεβεγιόν στο Γκστάαντ ή στις βιτρίνες του λονδρέζικου «Harrods».
«Καλήν εσπέραν Άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας…», θα ήθελα να πω, σήμερα, για την ελπίδα που γεννιέται στην πατρίδα μας, σαν μικρό νεογέννητο που παίρνει τις πρώτες του ανάσες. Για το νέο στην πολιτική μας ζωή, που ο Ηρώδης του παλιού ακονίζει, ήδη, το μαχαίρι του για να εξαφανίσει. Για ένα βρέφος που λέει ότι θέλει να είναι η Άμπελος σε χώμα θεόστεγνο, στερημένο από νερό και τροφή, σε χωράφι άγονο με τα αλέτρια παρατημένα και σκουριασμένα. Για ένα παιδί, μιας καθώς φαίνεται, μέχρι τώρα τουλάχιστον, άμωμης σύλληψης, αφού κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι είναι ο πολιτικός του Πατέρας. Κανείς, ίσως, εκτός από τον Στέφανο Κασσελάκη. Γιατί, φυσικά, δεν εννοώ αυτόν ως παιδίον νέον, αλλά το Κίνημα Δημοκρατίας, τον μικρό Χριστό της Ελπίδας, που ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να «γεννήσει», διωγμένος από την Γαλιλαία των Ρωμαίων εκατόνταρχων της Κουμουνδούρου και καταφεύγοντας στην ταπεινή φάτνη του Ταύρου.
Στο ολοένα πτωχευόμενο Ελλαδιστάν της μη Αριστείας του Κυριάκου, της αφιλοτιμίας του ΕΥΠαρακολουθούμενου Νίκου, της στάχτης από τα Τέμπη, των κάθε λογής επίορκων λαμόγιων που κυκλοφορούν με δίλιτρα μοιράζοντας φιλοδωρήματα πείνας σε συνταξιούχους και φορολογημένα σε νέα παιδιά, είμαστε πολλοί αυτοί που νιώθουμε ότι αυτά τα Χριστούγεννα κάτι καινούργιο γεννιέται. «Μές την υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές», αχνοφαίνεται σαν φλόγα που τρεμοσβήνει το νέο βρέφος και ρίχνει ένα φως στο Σκοτεινό Σπήλαιο του μη σωτήριου 2024.
Μητσοτάκης, Ανδρουλάκης, Κουτσούμπας, Φάμελλος, Κωνσταντοπούλου, Βελόπουλος, Χαρίτσης, Νάτσιος, Λατινοπούλου μοιάζουν παιδιά από τη γέννηση τους νεκρά.
Ανασταίνονται κάθε 4 χρόνια, γεμίζουν με υποσχέσεις και ελπίδες τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων, άντε και – για το καλό μας ορέ αδέρφια – με μερικά ψίχουλα διορισμών, επιδομάτων και μικροαυξήσεων, τη βοηθεία των ΜΜΕ που τους στηρίζουν. Και ύστερα ξαναπέφτουν στο γάλα από το μεγάλο βυζί της Μάνας Ελλάδας, μέχρι τον επόμενο εκλογικό γύρο, βέβαιοι πως θα ξανασταυρωθούν στην ελληνική Βουλή ή στην Ευρωβουλή για το… καλό τους!
Κι εμείς τι κάνουμε; Ή καλύτερα τι θα κάνουμε;
- Ακόμη και αν μέσα στους καπνούς πολέμων στη γειτονιά μας, για να διατηρήσουμε ανέγγιχτη την ατμόσφαιρα της μεγάλης των Χριστουγέννων γιορτής, κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τους εκατοντάδες δολοφονημένους μικρούς Χριστούς στην Παλαιστίνη, στα νερά του Αιγαίου, στην Ουκρανία
- Ακόμη και αν καμωνόμαστε ότι συζητάμε επίσημα και ανεπίσημα, θεσμικά, από άμβωνες εκκλησιών ή σε στέκια επαρχιώτικα για την επί γης ειρήνη
- Ακόμη και αν καμηλοπαρδαλίζουμε με το κεφάλι χωμένο στα μαξιλάρια του καναπέ μας, η πραγματικότητα στον πλανήτη και στη λαϊκή της γειτονιάς μας είναι μια και σκληρή. Παντού βία, νοθεία, βρόμικα όπλα, πείνα, ναρκωτικά, ανεργία, αργυρώνητοι άνθρωποι και διεφθαρμένες πολιτικές, οικονομικές, δικαστικές και μιντιακές εξουσίες.
- Ακόμη και αν δεν υπάρχει ψίχα ψωμί στο ντουλάπι, δεν έχει ρούχα το παιδί, που δουλεύει ντελιβεράς για σπουδάσει, ούτε δώρο το εγγόνι, δεν χτυπάει την πόρτα ο γαλατάς, αλλά ο δικαστικός κλητήρας και ούτε νοιάζεται κανείς για εσένα στο ράντζο του Ευαγγελισμού, ακόμη και τότε ελπίζουμε.
Όποιον Θεό ή μη Θεό πιστεύεις, έχεις ανάγκη να ονειρεύεσαι και δικαίωμα να ελπίζεις. Ποιος δεν θέλει αυτές τις μέρες να τα ξεχάσει όλα και να ξαναγίνει παιδί; Να ονειρευτεί του Μάγους με τα δώρα, που ποτέ δεν έρχονται, να ελπίσει στη λύτρωση από το νεογέννητο βρέφος, που σταυρώνεται ξανά και ξανά…
Ο υμνογράφος Ρωμανός Μελωδός (490 μ.Χ. – 556 μ.Χ.) στο κοντάκιον τῆς Γεννήσεως, σε ἦχο γ´, με την ακροστιχίδα «Τοῦ ταπεινοῦ Ῥωμανοῦ ὕμνος» μας επαναφέρει σκληρά:
«Ματαιότης ἐστὶ * ματαιοτήτων ἅπαντα,
ἀλλ᾿ οὐδεὶς ἐν ἡμῖν * ταῦτα φρονῶν εὑρίσκεται·
οἱ μὲν γὰρ πλανῶσιν, * οἱ δὲ καὶ πλανῶνται»·
(Ματαιότης ματαιοτήτων εἶναι ὅλα.
μὰ κανεὶς ἀνάμεσά μας δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ τὸ παραδέχεται.
γιατὶ ἄλλοι μὲν πλανοῦν κι ἄλλοι εἶναι πλανεμένοι.)
Από την άλλη , όμως ο ίδιος ψάλλει:
«“Τὸν ἀγεώργητον βότρυν * βλαστήσασα ἡ ἄμπελος
ὡς ἐπὶ κλάδων ἀγκάλαις * ἐβάσταζε καὶ ἔλεγεν·
«Σὺ καρπός μου, * σὺ ζωή μου,
ἀφ᾿ οὗ ἔγνων * ὅτι καὶ ὃ ἤμην εἰμί»
(Τὸ Σταφύλι τὸ ἄσπαρτο ὅταν ἔβγαλε ἡ Ἄμπελος
σὰν κλῆμα πάνω σε κλαδιὰ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Τὸ κράταγε κι ἔλεγε·
«Εἶσαι Σὺ ὁ καρπός μου, εἶσαι Σὺ ἡ ζωή μου,
ἀπ᾿ τὸν Ὁποῖο ἔμαθα ὅτι καὶ τώρα εἶμαι αὐτὸ ποὺ ἤμουνα»)
Μεγάλο κομμάτι του Πολιτισμού μας η Βυζαντινή Τέχνη με οδηγεί αυτά τα Χριστούγεννα σε σκέψη, για το σταφύλι το άσπαρτο που βλασταίνει ξανά στην Ελλάδα ύστερα από 50 στέρφα χρόνια. Μετρώ από την εξέγερση της γενιάς μου στο Πολυτεχνείο.
Ένα νεογνό Ελπίδας, ώριμο τέκνο της ανάγκης και της οργής των ανθρώπων που βρήκαν κλειστή πόρτα εκεί που νόμιζαν ότι υπάρχει συντροφική αγκαλιά. Εκείνων που τόλμησαν να σπάσουν βαριές κομματικές αλυσίδες και να πάρουν την ψήφο τους στα χέρια τους. Όσων δεν αγωνίζονται για την καρέκλα, αλλά για τη ζωή τους και τους ανθρώπους. Αυτά τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα, ένα Κίνημα γεννιέται από τους πολίτες, από την Κοινωνία, από την ανάγκη για το καινούργιο.
Κίνημα Δημοκρατίας, το ονόμασαν τα ίδια τα μέλη του.
«Από τη χρεοκοπία μέχρι σήμερα, αυτός ο λαός πέρασε δύσκολα, πάλεψε, πόνεσε, όμως δεν είδε τους καρπούς των κόπων του στην πραγματική του ζωή. Ήρθε η ώρα. Να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο όραμα για τη χώρα. Να θέσουμε έναν καινούργιο εθνικό στόχο. Την αναγέννηση της πατρίδας μας και της ζωής μας» λένε. Και ο επικεφαλής του Κινήματος, Στέφανος Κασσελάκης δεσμεύεται για:«Ένα κράτος απ’ την αρχή. Βαθιά κοινωνικό, λειτουργικό, σύγχρονο, ευρωπαϊκό. Μια κοινωνία απ’ την αρχή. Αληθινά προοδευτική, αλληλέγγυα, συμμετοχική, συμπεριληπτική. Μια ζωή απ’ την αρχή. Με ισότιμες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες ώστε να προοδεύσουν και να πετύχουν στον τόπο τους. Μια Ελλάδα στην οποία θα επιστρέψουν οι νέοι που έδιωξε. Μια Ελλάδα στην οποία οι πολίτες θα ζουν με καλύτερες αμοιβές και ισχυρό κοινωνικό κράτος. Με αξιοπρέπεια και περηφάνια. Μια Ελλάδα απ’ την αρχή».
Δεν ξέρω να υπάρχει σύγχρονος Ρωμανός Μελωδός για να του ψάλλει με ειλικρίνεια, όπως πριν 15 αιώνες:
«Ὑψηλὲ βασιλεῦ, * τί σοι καὶ τοῖς πτωχεύσασι;
Ποιητὰ οὐρανοῦ, * τί πρὸς γηΐνους ἤλυθας;
Σπηλαίου ἠράσθης * ἢ φάτνῃ ἐτέρφθης;»
(Ὑπέροχε Βασιλιά, ποιὰ σχέση ἔχεις Ἐσὺ μ᾿ ἐκείνους ποὺ ἐπτώχευσαν;Δημιουργέ του οὐρανοῦ, γιατὶ στοὺς χωματένιους ἦρθες;Ἀγάπησες τὸ Σπήλαιο ἢ ζήλεψες τὴ Φάτνη;)
Όπως και να έχει, ό,τι και αν είναι, όλοι θέλουμε να ελπίζουμε… Γι’ αυτό άλλωστε θα ψάλλουμε τις μέρες αυτές, ξανά, το Κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού για τα Χριστούγεννα:
«Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει
και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει,
Άγγελοι μετά ποιμένων Δοξολογούσι,
Μάγοι δε μετά αστέρος οδοιπορούσιν
δι’ ημάς γαρ εγεννήθη
παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός».
(Ἡ Παναγία σήμερα στον κόσμο φέρνει ὡς ἄνθρωπο τὸν Ἄκτιστο Θεό,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιο στον Ἀπροσπέλαστο παρέχει.
ἄγγελοι μὲ τοὺς βοσκοὺς δοξολογοῦνε
καὶ μάγοι ἔρχονται στὸ δρόμο μὲ τ᾿ ἀστέρι.
ἀφοῦ πρὸς χάρι μας γεννήθηκε
Νέο Παιδί, ὁ Ἄχρονος Θεός.)
Είτε θα το τραγουδήσουμε για του Χριστού την Πίστη την Αγία είτε σαν ευχή για τη Ζωή μας, το Κίνημα Δημοκρατίας, αυτό το ζωηρό, νεογέννητο πιτσιρίκι της πολιτικής, θέλει να μας κάνει να νοιαστούμε για την Ελλάδα ψέλνοντας, ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αυτή την Άκτιστη και Άχρονη Θεά των λαών, που γεννήθηκε στη χώρα μας πριν από 26 αιώνες και κανείς δεν επιτρέπεται να την προσβάλει και να την αγνοεί.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται μόνο ελπίδα και όνειρα, ούτε λόγια και ψέματα! «Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλά, τα ήπιε με το πρώτο της το γάλα», δύο αιώνες τώρα! Χρειάζεται αυτενέργεια, αυτοδιάθεση, αληθινή Δημοκρατία. Έχει ανάγκη από νέο πολιτικό προσωπικό, νέους σε ηλικία πολίτες με Πίστη στις δικές τους δυνάμεις, αγωνιστές Αξιών και όχι καρεκλών, με θέληση να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, δύναμη να αρθούν πάνω από το Εγώ, με όραμα για την κοινωνία των Εμείς και τη Ζωή του Μαζί. Χρειάζεται να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Ας ελπίσουμε, ας ψάλλουμε και ας ευχηθούμε το νέο παιδίον που εγεννήθη τον Δεκέμβρη του 2024, να είναι ένα αληθινό Κίνημα Δημοκρατίας, μια νέα, υγιής πολιτική δύναμη που θα συνεγείρει τους Έλληνες, θα συνεπάρει τον τόπο και θα κάνει να ακουστούν ξανά, καθημερινά Κάλαντα Χαράς, Αγάπης, Αλήθειας, Δικαιοσύνης και Αλληλεγγύης.
Στις ψυχές όλων και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία, για Χρόνια πολλά και Δημιουργικά.
* Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, τ. Πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ.
