Στην έκτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται η Τζένη Λειβαδάρου. Η ίδια έχει μυοπάθεια και μετακινείται με αμαξίδιο, γεγονός που είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του διάσημου φυσικού Στίβεν Χόκινγκ που θέλησε να τη γνωρίσει από κοντά.
Η συνάντησή τους διήρκησε δύο ώρες και ο Στίβεν Χόκινγκ ήθελε να μάθει αν η μυϊκή δυστροφία που αντιμετωπίζει την εμποδίζει στην έρευνά της.
Η Τζένη Λειβαδάρου είναι ένα άτομο με αναπηρία και με πλούσιο βιογραφικό. Είναι πολιτικός μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές στις τεχνολογίες υδατικών πόρων, αλλά και στα οικονομικά των υποδομών από το πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.
Έχει 16 και πλέον χρόνια εμπειρίας σε θέματα υποδομών και προσβασιμότητας, στη διαχείριση φυσικών πόρων και στην καινοτομία. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στις τεχνολογίες υδατικών πόρων.
Στην πορεία της καριέρας της μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge στο Ηνωμένο Βασίλειο, απέσπασε δεύτερο μεταπτυχιακό τίτλο στα οικονομικά των υποδομών και στη συνέχεια εκπόνησε το διδακτορικό της στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Θεωρητικής Φυσικής.
Κάνοντας έρευνα στις πατέντες για πράσινες τεχνολογίες, είχε την τύχη να συνεργαστεί με διακεκριμένους ακαδημαϊκούς ερευνητές, σε μεγάλο εύρος ερευνητικών προγραμμάτων.
Τι έχει πει για την αναπηρία της
Μιλώντας το 2022 σε πάνελ που διεξήχθη στο πλαίσιο των Ημερών Καριέρας, αναφέρθηκε στο θέμα της διαφορετικότητας στο εργασιακό περιβάλλον.
Καταθέτοντας τη δική της εμπειρία με στόχο να εμπνεύσει τους νέους να μην εγκαταλείψουν τα όνειρά τους, είχε τονίσει πως έχει δουλέψει σε διάφορες θέσεις ενδιαφέροντος και ευθύνης, ενώ ισχυριστεί πως απέκτησε πέντε πτυχία και η αναπηρία της δεν την εμπόδισε να ανελιχθεί.
«Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει διαφορετικότητα και στερεότυπα έχοντας ζήσει και εργαστεί σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία. Θεωρώ ότι όσο μικρότερος είσαι, τόσο πιο ευάλωτος γίνεσαι στα στερεότυπα. Όσο μεγαλώνεις θωρακίζεσαι, φτιάχνεις άμυνες και πια δεν σε ακουμπάνε τα αρνητικά σχόλια. Δούλευα στη γενική γραμματεία του ΟΗΕ, που προασπίζεται και καθορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με ρωτούσαν διαρκώς για το πόσο εύκολη ήταν η προσβασιμότητα μου με το αναπηρικό καροτσάκι. Και αναρωτιόμουν ‘αυτό είναι το μόνο που με προσδιορίζει’;».
Πρόσθεσε πως ένα καλύτερο εργασιακό και κοινωνικό περιβάλλον με καλύτερες υποδομές κάνουν τελικά μια ευπαθή ομάδα να έχει λιγότερες αναπηρίες, καθώς περιορίζεται ο αριθμός των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σε καθημερινή βάση. Στην περίπτωση της Τζένης Λειβαδάρου, η μυοπάθεια της συνέβαλε στο να καλλιεργήσει κάποια soft skills επειδή ακριβώς αναγκάστηκε να επιβιώσει.
«Χρειάζεται χώρος στα social media, ώστε να ακούγονται περισσότερα παραδείγματα και διαφορετικές φωνές. Η τεχνολογία είναι ένα εργαλείο που επιτρέπει πλέον στις πιο απομονωμένες ομάδες να βγουν στην κοινωνία με έναν πιο ψηφιακό τρόπο. Είναι σημαντικό να υπάρχει χώρος. Θα έλεγα πως τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν αλλάξει, προς το καλύτερο, πολλά πράγματα στην Ελλάδα και χαίρομαι γι’ αυτό».
Η κα Λειβαδάρου, όταν ρωτήθηκε εάν έχει πιάσει τον εαυτό της να επηρεάζεται ο τρόπος σκέψης της από κάποια αβάσιμη προκατάληψη χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει απάντησε ως εξής: «Όταν χρειάζεσαι βοήθεια, συνήθως, ντρέπεσαι να τη ζητήσεις και αυτό το κανείς γιατί έχεις μέσα σου την προκατάληψη ότι αυτός που θα σε βοηθήσει, το κάνει μόνο και μόνο γιατί σε λυπάται. Αν όμως βοηθάς και εσύ, θα καταλάβεις ότι η προσφορά βοήθειας είναι διπλή, διότι παίρνει χαρά και αυτός που βοηθά και εκείνος που λαμβάνει βοήθεια».
Η συνάντηση με τον Στίβεν Χόκινγκ
Η Τζένη Λειβαδάρου είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του διάσημου φυσικού που θέλησε να την γνωρίσει από κοντά. Η συνάντησή τους διήρκησε δύο ώρες και ο Στίβεν Χόκινγκ ήθελε να μάθει αν η μυϊκή δυστροφία που αντιμετωπίζει την εμποδίζει από το να πετυχαίνει την έρευνά της.
Επίσης, την είχε ρωτήσει για την Ελλάδα και για το πώς αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.
