Πάντα οι εκλογικές αναμετρήσεις ενσωματώνουν διλήμματα που ορίζουν από την επόμενη την πορεία της χώρας στο ιστορικό χρόνο, τον διεθνή ρόλο της και την κατάσταση στο εσωτερικό της. Μερικά κλικ από τη μια ή από την άλλη πλευρά , είναι καθοριστικά και ενίοτε μοιραία.
Οι εκλογές της 21ηςΜαΐου διαφέρουν, περιέχουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας άλλης αναμέτρησης που είχε αντίπαλους τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Μητσοτάκη: το 1993 η επιλογή του εκλογικού σώματος δεν ήταν ανάμεσα σε δυο κόμματα, αλλά σε ένα κόμμα και σε μια οικογένεια.
Η νίκη του ΠΑΣΟΚ της εποχής, το πρώτο που θα σημαίνει θα ήταν επιστροφή στης πολιτικής ζωής της χώρας στην κοινοβουλευτική κανονικότητα. Θα αναλάμβανε τα ηνία της χώρας μια κυβέρνηση με ένα πρόγραμμα και με στόχους για την κοινωνία και τη χώρα.
Νίκη του Μητσοτάκη θα ισοδυναμούσε με οριστική επικράτηση ενός οικογενειακού συστήματος κυριαρχίας, στο οποίο μετείχαν μηχανισμοί συναλλαγής και ιδιοτέλειας, υπήρχαν συμφωνίες κάτω από το τραπέζι με εγχώρια και ξένα συμφέροντα για εκχώρηση δημοσίου πλούτου και θα είχε ολοκληρωθεί η εκθεμελίωση του κοινωνικού κράτους που είχε εδραιώσει το ΠΑΣΟΚ, η θεσμική ισοπέδωση και ο εθνικός αποπροσανατολισμός.
Αυτά εκπροσωπούσε ο τότε αρχηγός της ΝΔ – και γι αυτό τον έριξαν από μέσα, δια του Σαμαρά.
Με ευθυκρισία οι πολίτες έκαναν το 1993 τη σωστή επιλογή. Η χώρα απαλλάχθηκε από την ασφυξία της οικογένειας Μητσοτάκη και η πολιτική ζωή επέστρεψε στη φυσική πορεία της: Παπανδρέου, Σημίτης, Καραμανλής, ο άλλος Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Τσίπρας.
Πέρα από την αξιολόγηση της διακυβέρνησης καθενός, τους, δεν ετέθη ποτέ θέμα για τη θεσμική λειτουργία της χώρας, τα κεκτημένα της κοινωνίας της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Οι Πρωθυπουργοί , είχαν την πολιτική τους, αλλά τιμούσαν το Σύνταγμα και το αξίωμά τους.
Κι ύστερα ήλθε ο νεότερος Μητσοτάκης , με τον συνασπισμό οικονομικών και μιντιακών συμφερόντων που τον ανέδειξε και όσους κινδύνους είχε αποφύγει η Ελλάδα επί μισό αιώνα, άρχισαν να εκτυλίσσονται μπροστά στα ματιά του λαού της:
Βρίσκονται μπροστά σε νέο 1993. Αυτό που αντιπροσωπεύει ενδεχόμενη επανεκλογή Μητσοτάκη πρωτίστως είναι η κλιμάκωση της διολίσθησης σε συνθήκες αρνητικές για τη χώρα και την ελληνική κοινωνία. Έχει ήδη δώσεις δείγματα γραφής, για το πώς αντιλαμβάνεται την άσκηση και το σκοπό της εξουσίας.
Ο προκάτοχός του είχε παραλάβει τη χώρα σε χρεοκοπία, με άδεια ταμεία και καταναγκασμούς και του παρέδωσε την Ελλάδα εκτός Μνημονίων με γεμάτα ταμεία, βιώσιμη οικονομία και την κοινωνία σε πορεία αναστήλωσης-μετάτο σοκ στο οποίο την οδήγησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Ο ίδιος θα παραδώσει τη Δευτέρα , μια Ελλάδα δακτυλοδεικτούμενη διεθνώς για παραβιάσεις του κράτους Δικαίου, τις υποκλοπές και τους περιορισμούς στη ενημέρωση. Μια χώρα της οποίας η περιουσία εκποιείται σε ξένα συμφέροντα και εγχώριους αεριτζήδες – και με τον Μητσοτάκη πάλι στην κυβέρνηση, δεν θα μείνουν ούτε πόμολα στις πόρτες.
Η κυβέρνησή του με εξωτερική πολιτική που άσκησε ο ίδιος, μυστικά και ερήμην ακόμη και του υπουργείου Εξωτερικών έκανε την Ελλάδα υποτελή στην υπερατλαντική βουλιμία και την έβαλε σε πορεία διαμοιρασμού του εθνικού πλούτου στο Αιγαίο με τη Τουρκία-ενώ το Κυπριακό εγκαταλείφθηκε.
Η εθνική οικονομία περιέρχεται σε χέρια λίγων και σε εξωτερικούς κερδοσκόπους. Η κοινωνία χάνει τον εξοπλισμό της στην Παιδεία ,την Υγεία, την Ασφάλιση, την Εργασία, την Πρόνοια. Το λαϊκό εισόδημα εξανεμίζεται και η μεσαία τάξη αφανίζεται, υπέρ των «αλυσίδων» και των μεγάλων. ΟΙ νέοι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδο-πλην όσων έχουν οικογένειες με γερό πορτοφόλι.
Ο κοινοβουλευτισμός και οι θεσμοί αποδιαρθρώνονται. Η σήψη και η διαφθορά επεκτείνονται, η αδιαφάνεια και τα σκάνδαλα κυριαρχούν, το δημόσιο χρήμα διασπαθίζεται. Το κράτος κομματικοποιείται και η πολιτική ζωή υποτάσσεται στην εξουσία του χρήματος και των ΜΜΕ, στο πλαίσιο της κλεπτοκρατίας που εγκατέστησε το σύστημα Μητσοτάκη.
Η χώρα βρίσκεται στη διάθεση μιας οικογένειας το σύστημα εξουσίας της οποίας δεν δίνει λογαριασμό , παρακολουθεί τηλέφωνα, επιβάλει καθεστωτικές διαδικασίες με αλαζονεία και νεποτισμό. Με ψευδολογία και περιφρόνηση του λαϊκού παράγοντα. Με ενδιαφέρον για μια κάστα ημετέρων και όχι για την πλειοψηφία.
Είναι μια πολιτική που δεν αντέχουν ούτε επιφανείς εκπρόσωποι της Συντηρητικής παράταξης, τον πολιτικό φορέα της οποίας επιχειρεί να ιδιοποιηθεί η οικογένεια Μητσοτάκη.
Απέναντι στον επελαύνοντα καθεστωτισμό, στους εθνικούς κινδύνους και στην ισοπέδωση της Πολιτείας, υπάρχει η Δημοκρατική Παράταξη .Με τον ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρικό φορέα και τον Αλέξη Τσίπρα ως φυσικό επικεφαλής της.
Η προηγούμενη κυβέρνηση του -όταν δεν είχε έλεγχο των αποφάσεων, αφού οι προκάτοχοι τον είχαν παραδώσει στην Τρόικα, και ο ίδιος τον ανέκτησε- κράτησε την κοινωνία όρθια, έλυσε εθνικά ζητήματα, και τίμησε το ρόλο του ως Πρωθυπουργός ανεξάρτητης χώρας.
Οι κυβερνήσεις Τσίπρα έκαναν λάθη, αλλά δεν έκλεβαν, δεν προστάτευαν όσους απομυζούν το λαό, δεν στερούσαν λαϊκά δικαιώματα, δεν έδιναν γη και ύδωρ στους «νταβατζήδες», εντός και εκτός της χώρας. Αν δει κανείς ποιοί του έχουν κηρύξει τον πόλεμο καταλαβαίνει ποιους υπηρετεί και ποιους θίγει η πολιτική του.
Το δίλημμα της Κυριακής, δεν Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Είναι πού θα πάει η χώρα με τον έναν ή τον άλλον στην κυβέρνηση.
Σε ποια κατάσταση θα βρεθεί η Ελλάδα μετά από τέσσερα χρόνια, αν παραμένει στις δάγκανες, όχι της ΝΔ, αλλά μιας οικογένειας που προσπαθεί να υφαρπάξει τις εκλογές και να διαιωνίσει την ασυδοσία της . Και σε ποια , αν αναλάβει το τιμόνι μια προοδευτική κυβέρνηση, με τη σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ως άξονα.
Ο καθένας πολίτης πρέπει να κάνει την επιλογή του. Εθνική αξιοπρέπεια και διασφάλιση συμφερόντων ,ή υποταγή σε υποδείξεις ξένων και εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων; Δημοκρατική διακυβέρνηση, ή οικογενειοκρατίας Διαφάνεια και έντιμη διαχείριση , ή σφετερισμός και λεηλασία; Πολιτική για το σύνολο της κοινωνίας ή για τους λίγους και ημέτερους;
Είναι ώρα προσωπικής ευθύνης. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη δεν αναγνωρίζονται λάθη. Οι κοψοχέρηδες δεν είναι δημοφιλής κατηγορία – και δεν θα έχουν παρά τις τύψεις τους , αν δεν δώσουν στη χώρα την ευκαιρία που χρειάζεται για να αλλάξει πορεία…
