Κατά τον «Κ.Π.» παράπλευρης στήλης, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες «τα ραντάρ των δημοσκόπων έπιασαν μια τάση-έκπληξη: ενισχύεται ο «Κόσμος» του Πέτρου Κόκκαλη» – αιμοδοτούμενος από «τους δυσαρεστημένους -με τον Στέφανο Κασσελάκη- στον ΣΥΡΙΖΑ και από τους αντίστοιχους του ΠΑΣΟΚ».
Λογικό ακούγεται. Αν έχουν ένα χαρακτηριστικό αυτές οι εκλογές είναι ότι, ακόμη και πάνω από την κάλπη -για όσους φτιάσουν ως εκεί- πλανάται το ερώτημα: «και τώρα τι ψηφίζουμε»; Εδώ σε θέλω κάβουρα…
Το πρώτο ξεσκαρτάρισμα για τους πολίτες που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική παράταξη, πετάει έξω από τις επιλογές τον Μητσοτάκη: η παλιά κουτουράδα που τον τροφοδότησε με ψήφους κυρίως από το «σημιτικό» ΠΑΣΟΚ, έχει εξαερωθεί και οι «κοψοχέρηδες» αποτελούν ορατή παροικία το εκλογικό σώμα.
Με τον Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως θα βιώναμε επανάληψη, αν όχι του 2015 τουλάχιστον του 2019. Αλλά με την αλλαγή ηγεσίας, που μένει ατουφέκιστη εσωκομματικά μετά τη διάσπαση -πλην του περίεργου προνουτσιαμέντου» στο «συνέδριο» που πήγε άκλαυτο, μάλλον γιατί κάποιος το «έδωσε» από μέσα- αυτή η κατηγορία ψηφοφόρων μετεωρίζεται ανάμεσα στον καναπέ και το πλησιέστερο εκλογικό τμήμα.
Για όσους τελικά θα είναι αβάσταχτο να μείνουν έξω από το μπλε παραβάν, οι επιλογές τους, με βάση κομματικά δεδομένα του προοδευτικού τόξου, κινούνται ανάμεσα στη «Νέα Αριστερά» -λόγω Χαρίτση, Σακελλαρίδη και δυο τριών ακόμη- και στον πολιτικό φορέα που συγκρότησε πρόσφατα ο Πέτρος Κόκκαλης.
Σε σύγκριση με το κόμμα των αποχωρησάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο «Κόσμος» δείχνει να παίρνει προβάδισμα για τρείς λόγους.
-Ο ένας είναι ότι δεν έχει «βαρίδια». Τα 41 πρόσωπα που συνοδεύουν τον ιδρυτή στο Ευρωψηφοδέλτιο, αποπνέουν φρεσκαδούρα και με τα βιογραφικά τους αποκρούουν την κρατούσα πεποίθηση ότι η πολιτική έπαψε να ενδιαφέρει νέους και ενδιαφέροντες ανθρώπους.
-Δεύτερος λόγος είναι ότι ο Κόκκαλης έδωσε ήδη δείγματα γραφής για αυτό που ξεκίνησε να εκπροσωπήσει το 2019 -με την ίδρυση του «Κόσμου», ως πολιτικής οργάνωσης με περιβαλλοντολογικό προσανατολισμό – και μετέτρεψε πρόσφατα σε πολιτικό φορέα, με τη Μαρία Βασιλάκου και τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη δίπλα του.
Η εκλογή του, δια της συνεργασίας με στον ΣΥΡΙΖΑ, τον ανάδειξε σε έναν από τους δραστήριους Έλληνες ευρωβουλευτές. Η ευπρεπής αποχώρησή του, μετά την αλλαγή ηγεσίας, τον κατέγραψε ως προσώπου ήθους και αξιοπρεπούς διαχείρισης των πολιτικών διαφορών του με άλλους.
Ο τρίτος λόγος είναι ότι ο «Κόσμος» είναι κόμμα «ιδεολογικά» θεματικό και πολιτικά πολυσυλλεκτικό ταυτόχρονα.
Η ένταξή του την ομάδα των «Πράσινων» του Ευρωκοινοβουλίου συνιστά οργανική σύνδεση με την πιο έγκυρη οικολογική ομάδα στην Ευρώπη. Και η παραλλήλου η πολιτική δράση του στην Ελλάδα του προσδίδει ρόλο συνδιαμορφωτή των συσχετισμών στην προοδευτική παράταξη – απέναντι στην Δεξιά
Στο ψηφοδέλτιο παραλείφθηκε το κριτήριο της αναγνωσιμότητας των υποψήφιων. Υπέρ της ικανότητάς τους να «δρουν στην επιστήμη, τον πολιτισμό, τα πράσινα κινήματα, την αυτοδιοίκηση, τον επαγγελματικό στίβο».
Σε μια χώρα, στην οποία το οικολογικό κίνημα γνώρισε περιπέτειες ψευδούς εκπροσώπησης, οι υποψήφιοι του «Κόσμου» διαμορφώνουν την βάση για αυθεντικό φορέα της ελληνικής «Πράσινης Συμφωνίας». Ως «πράσινη ευαισθησία, που γίνεται πολιτική πράξη».
