Ας μην υποτιμούμε το επίτευγμα του να μη νικάς όταν ο αντίπαλος σου χάνει.
Θέλει ταλέντο, αλλά και μεγάλο απόθεμα ανεπάρκειας να παραμένεις επί χρόνια μία αόρατη εναλλακτική, δημιουργικής προοδευτικής ασάφειας. Ακόμα και ο Αίσωπος θα αναθεωρούσε το μύθο του: Ο Λαγός, η Χελώνα και η Κεντροαριστερά.
Τους μήνες που προηγήθηκαν των πρόσφατων ευρωεκλογών, οι ηγεσίες και των δύο μεγαλύτερων προοδευτικών κομμάτων στην Ελλάδα, ύψωσαν υπερφίαλα τον πήχη των προσδοκιών, όμως όποιος σκάβει το γκάλοπ του αλλουνού, πέφτει ο ίδιος μέσα.
Ο Στέφανος Κασσελάκης μιλούσε ακόμα και για το νούμερο «2» μπροστά από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν έχουν περάσει ούτε 5 μήνες από τότε που στο ΠΑΣΟΚ πανηγύριζαν – τον Φεβρουάριο του 2024 – για τις δημοσκοπήσεις με «μονοψήφια ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ» και «άνοιγμα της ψαλίδας από το ΠΑΣΟΚ», ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη δήλωνε πως η τρίτη θέση θα είναι «πολιτική ήττα».
Πάμε στην ταμπακιέρα.
Οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ κατέρρευσαν υπό το βάρος της περιχαράκωσης και της πολιτικής επιβίωσης ηγεσιών και μηχανισμών.
Δεν είναι καιρός για Αλλαγή. Αυτός έχει παρέλθει προ πολλού.
Τώρα είναι η ώρα των υπερβάσεων. Όπως απέδειξε χθες και η γαλλική κεντροαριστερά.
Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, είναι επιταγή, όχι σύνθημα εσχατολογικών πολιτικών αιρέσεων που η κάθε μία διακηρύττει πως κατέχει την απόλυτη προοδευτική αλήθεια.
Οι συνθήκες δεν ωρίμασαν, είναι πλέον σε αποσύνθεση που όμως μπορούν να γίνουν λίπασμα ώστε να καλλιεργηθεί το εύφορο έδαφος μια συμπαγούς και κυρίαρχης ενότητας, όχι ομογενοποίησης ή ισορροπίας συσχετισμών.
Ηγεσία σημαίνει να αναλαμβάνεις το βάρος της υπέρβασης.
Η ιστορία δεν κρίνει αυτούς που βιάζονται για το κοινό καλό, αλλά αυτούς που την αγνοούν.
Ναι, προφανώς, για να αποκτήσει ύλη το όραμα, απαιτείται ένα ξεκάθαρο πολιτικό πρόγραμμα και ρεαλιστικό σχέδιο γραμμένο όμως σε χρόνο ενεστώτα.
Η Κεντροαριστερά απέδειξε πολύ πρόσφατα πως οι συγκλίσεις, η ενότητα, το καλά σχεδιασμένο πρόγραμμα και οι θρίαμβοι ενάντια σε πανίσχυρους αντιπάλους και συστήματα, δεν είναι ουτοπία.
Το παράδειγμα υπάρχει και είναι η μοναδική φωτεινή στιγμή για την προοδευτική παράταξη, εδώ και πολλά χρόνια. Ο Χάρης Δούκας απέδειξε πως η επικοινωνία του σχεδίου αυτού με την κοινωνία πρέπει να γίνει με τρόπο που να καθίσταται απόλυτα σαφές πως αυτό το κοινωνικό πράσινο συμβόλαιο θα αγγίζει την καθημερινότητα των ανθρώπων, κάνοντάς τους να νιώσουν ότι οι φωνές τους ακούγονται και οι ανησυχίες τους λαμβάνονται υπόψη.
Και όχι, ο ιστορικός ρόλος της κεντροαριστεράς, δεν είναι να παριστάνει απλά το προοδευτικό σκιάχτρο και το αντίβαρο στη συντηρητική κεντροδεξιά και ακροδεξιά.
Να πανηγυρίζει που βγήκε δεύτερη και 15 μονάδες πίσω.
Η Κεντροαριστερά δεν είναι αυτόματος generator φιλολαϊκών μέτρων.
Η Κεντροαριστερά πρέπει να πρωτοπορήσει ξανά στη δράση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ανοικοδόμηση του κράτους πρόνοιας, τη σύνθεση και τη συμπερίληψη, το νοιάξιμο, την ανθρωπιά και την πρόοδο.
Ας εξηγηθούμε λοιπόν.
Δεν είναι πολιτικές του Μητσοτάκη που απαιτούν μια ενωμένη κεντροαριστερά.
Ιτς δι άδερ γουέι αράουντ, που λεν και στο χωριό μου.
Οι πολιτικές της ενωμένης Κεντροαριστεράς μπορούν και πρέπει να αποτρέπουν την επανάληψη φαινομένων τύπου Μητσοτάκη.
Κι ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον στο μίνιμουμ. Ποιο είναι αυτό; Πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να χαθούν άλλα 2-3 χρόνια όπου ηγεσίες – φέουδα θα πετάνε την μπάλα στην εξέδρα παίζοντας καθυστερήσεις.
Ήρθε η ώρα για έναν «τεχνοκρατισμό με ευαισθησία», που δεν είναι μια ασαφής, οραματική αντίληψη. Είναι μια δέσμευση για μια πιο δίκαιη, δημιουργική και συμπεριληπτική κοινωνία.
Η νέα, μεγάλη και ηγεμονική Κεντροαριστερά, θα χτιστεί εκεί που ο τεχνοκρατισμός συναντά την ευαισθησία, και μαζί, φτιάχνουν, το αύριο.
Όχι κάποια στιγμή στο μέλλον. Τώρα.
- Ο Κωνσταντίνος Ταχτσίδης είναι δημοσιογράφος.
