Πάμε από τα εύκολα. Ασφαλώς είναι θετικό το γεγονός της πρόσκλησης του Έλληνα Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Κάλλιο αργά, αφού είναι γνωστό ότι περίπου τρία χρόνια κράτησαν οι διαβουλεύσεις για να πραγματοποιηθεί, παρά ποτέ.
Χαρήκαμε για το θετικό, ακόμη και ενθουσιώδες κλίμα που επικράτησε στον Λευκό Οίκο. Τα καλά λόγια, η οικειότητα και τα χαμόγελα είναι μεν στοιχεία συμβολικά, αλλά διόλου ασήμαντα.
Καταγράψαμε στα θετικά τόσο την πρόσκληση στον Έλληνα Πρωθυπουργό να μιλήσει στο αμερικανικό Κογκρέσο, όσο και την ομιλία του. Ήταν μια καλογραμμένη ομιλία, δείγμα γραφής από έναν λογογράφο που γνωρίζει άριστα τι ήθελε να ακούσει και με ποιόν τρόπο το ακροατήριο του. Και η επιτυχία φάνηκε στο χειροκρότημα.
Αυτά λοιπόν και πάμε στα υπόλοιπα, τα πιο δύσκολα. Στα δύο 24ωρα της επίσκεψης του Κ. Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω από τις πολυτελείς αίθουσες και τις επίσημες συναντήσεις. Το φάντασμα της Τουρκίας, οι διαρκείς απειλές και τα ανοιχτά μέτωπα στο Αιγαίο, την Κύπρο και την ανατολική Μεσόγειο.
Η λέξη Τουρκία δεν ακούσθηκε πουθενά. Ούτε στις κοινές δηλώσεις Μητσοτάκη – Μπάϊντεν, ούτε στις αντίστοιχες Δένδια – Μπλίνκεν, ούτε στην ομιλία του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο. Αναφορές υπήρχαν, φράσεις που τη «φωτογράφιζαν» αρκετές, μηνύματα κρυφά και φανερά πολλά. Γιατί λοιπόν επελέγη ο πλάγιος λόγος και όχι η ευθεία αναφορά στην τουρκική επιθετικότητα;
Σημειωτέον ότι η ίδια η Τουρκία είχε επιλέξει να είναι απροκάλυπτα παρούσα στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Μητσοτάκη. Μόλις λίγα 24ωρα πριν, είχε φροντίσει να διαβιβαστεί το αίτημά της για τα F16 από τον Λευκό Οίκο στο Κογκρέσο. Και ταυτόχρονα είχε φροντίσει να τοποθετηθεί σε κορυφαία θέση στην ατζέντα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σχετικά με τα αιτήματα ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας.
Μια παρουσία, που άνετα μπορεί να χαρακτηρισθεί εντυπωσιακή και σημαντική. Και μια απουσία. Στο άμεσο μέλλον αναμένεται να αναδειχθούν τα «συν» και τα «πλην» των σχετικών επιλογών.
Τι θα γίνει για παράδειγμα αν σε λίγες μέρες το επίσημο αίτημα της Τουρκίας για τα F16 πάρει την άγουσα από τον Λευκό Οίκο στο Κογκρέσο; Ή ακόμη περισσότερο, αν το Κογκρέσο συμφωνήσει, παρά τις δικές μας προσπάθειες; Ουδείς το εύχεται, αλλά κανένας δεν μπορεί να προεξοφλήσει τις επόμενες εξελίξεις.
Περιμένουμε λοιπόν και βλέπουμε. Γιατί τα αποτελέσματα παρόμοιων συναντήσεων κορυφής φαίνονται αργότερα. Στα πραγματικά πεδία άσκησης πολιτικής και στα κρίσιμα φόρουμ λήψης των σημαντικών αποφάσεων.
Βέβαια κάποιοι άλλοι φρόντισαν να αξιολογήσουν την επίσημη επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού με όρους… Eurovision. Βρήκαν άριστη τη σκηνική παρουσία του, πολύ καλό το τραγούδι – συγγνώμη, την ομιλία του. Εξαιρετικό το μπαλέτο, δηλαδή τη συνοδεία, τα κοστούμια και τα φορέματα.
Κατέγραψαν τον ενθουσιασμό του «κοινού», με τους Γερουσιαστές να σηκώνονται όρθιοι και να χειροκροτούν. Κάποιοι πιο δαιμόνιοι μας αποκάλυψαν ότι το μαγεμένο πλήθος ήθελε «encore». Ορισμένοι μάλιστα τον παρακαλούσαν να τους γράφει στο μέλλον τις ομιλίες τους. Πληροφορίες ότι υπήρξαν και ορισμένοι που σκέφτηκαν να τον απαγάγουν και να τον κρατήσουν μόνιμα στις ΗΠΑ δεν αναφέρθηκαν.
Τέλος πάντων, όλα τα τελευταία μπορεί να θεωρηθούν και ασήμαντα. Το πολύ-πολύ να δώσουν την ιδέα, αντί για τα Πούλιτζερ, στη χώρα μας να μοιράζουμε τα… «Κούλιτζερ» της ελληνικής δημοσιογραφίας. Και σόρι εκ των προτέρων για την παραποίηση του ονόματος του Πρωθυπουργού. Ας θεωρηθεί «ποιητική αδεία»
