Αν παρατηρήσει κανείς τη συμπεριφορά των περισσότερων από τους σημερινούς βουλευτές, θα νοσταλγήσει τους παλαιούς πολιτικούς. Ήταν παλαιοκομματικοί και τζαναμπέτηδες, αλλά είχαν κάποια χαρακτηριστικά – που σήμερα σπανίζουν – και ήξερες με ποιους έχεις να κάνεις.
Πριν από όλα έμπαιναν στην πολιτική αφού είχαν αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά. Χωρίς αυτά θα ήταν αδιανόητο να ζητήσουν την ψήφο των πολιτών. Η κοινωνία δεν ανέχονταν ανεπάγγελτους στην πολιτική και δεν άφηνε περιθώρια σε κανένα κόμμα να τους κάνει υπουργούς, ή.. αρχηγούς του!
Δεύτερο είχαν αίσθηση αποστολής και πίστευαν σε όσα έλεγαν. Από την Αριστερά ως την άκρα Δεξιά δεν μιλούσαν κατ’ υπόδειξη κανενός, εκτός πολιτικής. Ήταν πεπεισμένοι ότι εκτελούν την αποστολή που ανέλαβαν.
Ο αντικομουνιστής δεν έλεγε ότι θα έλθουν οι κομμουνιστές να πάρουν περιουσίες, γιατί έτσι του ζήτησε να πει ο εργολάβος που τον χρηματοδοτούσε και ο μιντιάρχης που τον στήριζε. Ήταν πεποίθησή του.
Όπως ήταν και του κομμουνιστή για τη σοβιετική ανωτερότητα. Δεν είχε υποβολέα καμία πρεσβεία. Και στις δυο περιπτώσεις πάλευαν για τις ιδέες τους και το έθνος, όπως τα αντιλαμβάνονταν…
Τρίτο κατά κανόνα έβγαιναν από την πολιτική φτωχότεροι από όσο μπήκαν. Χρηματοδοτούσαν οι ίδιοι τις προεκλογικές καμπάνιες τους και την εν γένει δημόσια παρουσία τους. Ακούγονταν συχνά «αυτός έφαγε την περιουσία του στη πολιτική». Ειδικά όσοι δοκίμαζαν πολλές φορές να μπουν στη Βουλή και αποτυγχάναν
Η πολιτική πλέον όσο πάει και ψευτίζει. Συχνά για να μπει κάποιος στη Βουλή, πολιτικά ακολουθεί τρεις δρόμους.
- Το κομματικό ασανσέρ που τον χρίζει στέλεχος και τον οδηγεί στο Κοινοβούλιο με την υποστήριξη του κομματικού μηχανισμού – κι ας είναι τενεκές ξεγάνωτος.
- Το κράτος, έχοντας φροντίσει να αποκτήσει αξίωμα στον κρατικό μηχανισμό που του επιτρέπει να κάνει εξυπηρετήσεις και ενδεχομένως να βγάζει λεφτά για να πολιτευτεί.
- Την υποταγή σε «νταβατζήδες» που διαθέτουν ΜΜΕ, ή χρηματοδοτούν την πολιτική καμπάνια όσων στρατολογούν για να τους… εκπροσωπήσουν στη Βουλή. Συμπληρωματικά σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν και όσοι πολιτεύονται με το όνομα και τα μέσα της οικογένειάς τους, ως κληρονόμοι βουλευτικής έδρας συνήθως.
Πλέον είναι μεγάλος ο αριθμός των πολιτικών που αποκτούν περιουσία όσο πολιτεύονται, αποκαθιστούν οικονομικά τον εαυτό τους, τις οικογένειές τους, φίλους τους με δημόσιο χρήμα. Αλλάζουν κοινωνικό στάτους, με το αξίωμα που απέκτησαν μα αδιαφανή τρόπο.
Ορισμένοι μάλιστα, έχοντας βγάλει πολλά λεφτά από την πολιτική, δεν έχουν πρόβλημα να το προβάλουν, αναδεικνύοντας τα σύμβολα του πλούτου τους.
Επίσης μεγάλος είναι ο αριθμός των γυρολόγων. Πολιτικοί που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο, επιδιώκοντας την άνοδό τους. Στρέφονται κατά του προηγουμένου κόμματός τους, ακόμη κι αν υπήρξαν – κατ’ απονομήν – αξιωματούχοι του.
Είναι άνθρωποι χωρίς αρχές κι αξιοπρέπεια. Φτύνουν εκεί που έγλυφαν και το αντίθετο. Σήμερα βρίζουν αυτούς που υμνολογούσαν χθες και ενδεχομένως θα ξαναβρίσουν αύριο. Το φαινόμενο είναι εκτενές και εντός τον κομμάτων, όταν αλλάζουν ομάδα και όταν από τον έναν αρχηγό προσκολλώνται στον άλλον για να κάνουν καριέρα…
Όλα αυτά τα ειδή σημερινών πολίτικών – που έχουν ονόματα και διευθύνσεις – διαθέτουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη των λόγων τους.
Με διαφόρους τρόπους βρίσκουν πρόσβαση σε Μέσα Ενημέρωσης και διοχετεύουν «πληροφορίες» για τον εαυτό τους, ή σε βάρος των εσωκομματικών αντίπαλων τους κυρίως.
Δεν βγαίνουν όμως ποτέ στο φως να μιλήσουν με το όνομά τους. Γυμνοσάλιαγκες του σκότους. Σέρνουν διάφορα στην ηγεσία ή σε άλλους στο κόμμα τους, αλλά όταν ερωτώνται ανοιχτά γίνονται οι καλύτεροι υποστηρικτές του. Συκοφαντούνε στο παρασκήνιο και λιβανίζουν το προσκήνιο. Ηθική μηδέν και πολιτικό θάρρος ανύπαρκτο.
Ποτέ δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη να πουν οι ίδιοι όσα ισχυρίζονται ότι πιστεύουν. Με ευτελή ανταλλάγματα, προσπαθούν να βάλλουν ανθρώπους των ΜΜΕ να τα αναφέρουν κι αυτοί να το έχουν δίπορτο.
Αυτό το είδος των πολιτικών ευδοκιμούσε κυρίως στον χώρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αλλά τα τελευταία χρόνια μετακόμισε και στον ΣΥΡΙΖΑ, μεταφέροντας την αναξιοπρέπεια και τη δουλικότητα που τους χαρακτήριζε στα κόμματά τους.
Έτσι υπονομεύουν το ηθικό πλεονέκτημα που αποτελεί ισχυρό στοιχείο στο οπλοστάσιο του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση…
