Στα Τίρανα βρίσκεται ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, στο πλαίσιο των ταξιδιών που έχει προγραμματίσει για τα Δυτικά Βαλκάνια και στην προετοιμασία της Συνόδου Κορυφής της Διαδικασίας Συνεργασίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Έχοντας περάσει σχεδόν 20 μήνες από τον Οκτώβρη του ΄20 και την διαβεβαίωση της Αλβανικής πλευράς για την υπογραφή συνυποσχετικού και την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, της διαφοράς Ελλάδας και Αλβανίας για την οριοθέτηση των μεταξύ τους θαλάσσιων ζωνών.
Αν και χαιρετίστηκε πανηγυρικά από ελληνικής πλευράς η παραπομπή στη Χάγη, μέχρι στιγμής δεν έχει ασχοληθεί ουδείς με την ολοκλήρωση των σχετικών διεργασιών. Όλο αοριστολογίες και μισόλογα και από τις δυο πλευρές.
Η απόφαση για παραπομπή στη Χάγη πάρθηκε λίγους μήνες πριν τις εκλογές στην Αλβανία κι εκ του αποτελέσματος μάλλον ήταν στρατηγική επιλογή του Ράμα ώστε να προσεταιρίσει τμήμα της ελληνικής εθνικής μειονότητας στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που ηγείται.
Αν και με αριστοτεχνικό τρόπο ο Ράμα απέτρεψε τους Αλβανούς πολίτες που ζούσαν στην Ελλάδα να ψηφίσουν, επικαλούμενος τα μέτρα προστασίας για τον κορονοϊό, τελικά κέρδισε τις εκλογές και μάλλον δεν χρειάζεται την επίλυση του ζητήματος της ΑΟΖ. Εκτός κι αν ισχύει όσα λένε οι κακές γλώσσες για την επιρροή που ασκεί ο Τούρκος Πρόεδρος στον Έντι Ράμα, ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει με την Ελλάδα.
Το πρώτο έγγραφο που καθόρισε τα σύνορα μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας χρονολογείται από τη Διάσκεψη των Πρέσβεων του Λονδίνου το 1912-1913. Αργότερα, στις 25 Ιανουαρίου 1925, υπογράφηκε πρωτόκολλο για τη θέσπιση θαλάσσιων συνόρων. Η τελική απόφαση σχετικά με τα αλβανικά θαλάσσια σύνορα συντάχθηκε στις 30 Ιουλίου 1926, στη Διάσκεψη Πρέσβεων στο Παρίσι, και υπογράφηκε από την Αλβανία, την Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Αν και οι αποφάσεις και τα πρωτόκολλα καθόρισαν τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ Αλβανίας και Ελλάδας, τα τελευταία χρόνια η οριοθέτησή τους έχει πυροδοτήσει μια διαμάχη, μετά και από την «αποτυχημένη» οριοθέτηση του 2009 και την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου να ακυρώσει της επικύρωση της οριοθέτησης.
Οι προσπάθειες που ξεκίνησαν το 2016 για την διευθέτηση των ελληνοαλβανικών διαφορών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με Υπουργό Εξωτερικών των Νίκο Κοτζιά, δεν ευοδώθηκαν καθώς ο Έλληνας ΥΠΕΞ παραιτήθηκε το 2018 ενώ λίγο αργότερα ο Ράμα απομάκρυνε τον Ντιτμίρ Μπουσάτι από επικεφαλής της αλβανικής διπλωματίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το πάγωμα των συζητήσεων για την επίλυση των διμερών διαφορών.
Όμως η οριοθέτηση της ΑΟΖ Ελλάδας-Ιταλίας, και οι όροι στη Συμφωνία που περιόριζαν την επικράτεια της Ελλάδας, με τα χαμηλά ποσοστά επήρειας των νησιών, και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας όπως συνέβη με τα δικαιώματα των Ιταλών ψαράδων, άνοιξε την όρεξη και στην Αλβανία, μετά από την Τουρκία να πάει σε διευθέτηση για οριοθέτηση, έχοντας όμως την συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας, ως δεδικασμένο.
Κι ενώ καθυστερεί υπερβολικά η υπογραφή συνυποσχετικού η επίσκεψη Δένδια στα Τίρανα μπορεί να αναμοχλεύσει τις διαδικασίες για την προσφυγή στη Χάγη που έχει ατονήσει. Αν και στην ανακοίνωση του ΥΠΕΞ δεν αναφέρεται το θέμα ξεκάθαρα στις συζητήσεις, δεν θα προκαλούσε έκπληξη να συζητηθεί, με αμφίβολα αποτελέσματα όμως.
