Είναι δύσκολο να γράψεις για κάτι που είναι σύμφυτο με την καθημερινότητά σου. Χρησιμοποιώ τη γραμμή Κηφισιά-Πειραιάς από την εφηβεία μου. Με μικρά διαλείμματα. Αλλά πάντα επιστρέφω εκεί. Στην πλατφόρμα του σταθμού Κάτω Πατήσια περιμένοντας τον επόμενο συρμό.
Από τις πρώτες μέρες της πανδημίας κάτι είχε αλλάξει. Η πιο ορατή διαφορά φυσικά είναι οι νέοι κανόνες της κοινωνικής αποστασιοποίησης, οι μάσκες, οι μέχρι χτες αδιάφοροι καυγάδες για το ποιος σπρώχνει ποιόν αντικαταστάθηκαν από διενέξεις για το ποιος τηρεί και ποιος δεν τηρεί τις αναγκαίες αποστάσεις.
Χρησιμοποιώ τη γραμμή Κηφισιά-Πειραιάς από την εφηβεία μου. Με μικρά διαλείμματα. Αλλά πάντα επιστρέφω εκεί. Στην πλατφόρμα του σταθμού Κάτω Πατήσια περιμένοντας τον επόμενο συρμό
Κυρίως όμως έχει αλλάξει κάτι άλλο. Οι χρόνοι αναμονής. Μόλις φτάνω στην αποβάθρα και ακυρώνω το εισιτήριο κοιτώ, ενστικτωδώς, τον πίνακα δρομολογίων. Οτιδήποτε κάτω από 5 λεπτά αποτελεί πια μια τεράστια και θετική έκπληξη. Η κατάσταση στην πυκνότητα των δρομολογίων είναι η χειρότερη που μπορώ να θυμηθώ. Το αποκορύφωμα ήταν μέσα στο καλοκαίρι μέχρι και τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Η συχνότητα των δρομολογίων είχε φτάσει να είναι, στο καλό σενάριο, κάθε 12 λεπτά. Αυτές τις μέρες το εύρος αναμονής είναι συνήθως 7 με 10 λεπτά.
Ο Νάσος Ηλιόπουλος κυκλοφορεί με τον ηλεκτρικό από παιδί-Εδώ φωτό, πριν την εποχή του κορονοϊού, στο σταθμό Αττικής, όταν στο τρένο δεν χρειαζόταν μάσκα!
Και την ίδια στιγμή, η αδιαφορία εκείνη που οδηγεί στις άπειρες εργατοοώρες που χάνονται καθημερινά στις πλατφόρμες των σταθμών συμπυκνώνει το πως πορεύτηκε η κυβέρνηση από τον Μάρτιο με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμαστε σήμερα.
Όταν στην αρχή της πανδημίας ο πρωθυπουργός, αντιγράφοντας τον Γάλλο πρόεδρο, μίλησε για πόλεμο πίστευε άραγε στην βαρύτητα της λέξης ή ήταν άλλο ένα επικοινωνιακό σχήμα; Ποια ακριβώς ήταν η προετοιμασία της κοινωνίας για να νικήσει αυτό τον πόλεμο; Εντελώς συνειδητά η κυβέρνηση σπατάλησε τον χρόνο που κέρδισε η κοινωνία με το πρώτο lockdown. Έξι χαμένοι μήνες που απλά απέδειξαν ότι όσοι σήμερα σχεδιάζουν και αποφασίζουν για τη διαχείριση της πανδημίας δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο μακριά από τα καθημερινά αδιέξοδα που ζει ένας πολίτης, που χρησιμοποιεί για παράδειγμα τα ΜΜΜ.
Ο πόλεμος όμως είναι εδώ. Και σε αυτόν τον πόλεμο πρέπει να νικήσει η ζωή. Θα μπορούσα να κάνω κριτική στην κυβέρνηση που ακύρωσε πέρσι το καλοκαίρι έναν έτοιμο διαγωνισμό για 700 λεωφορεία. Αυτό δεν θα άλλαζε όμως το σημερινό αδιέξοδο. Χρειάζονται πράξεις.
Αυτή τη στιγμή στην Αττική υπάρχουν 270 ακινητοποιημένα λεωφορεία και τρόλεϊ τα οποία με μικρές επισκευές μπορούν να μπουν ξανά σε κυκλοφορία. Όχι στο μακρινό μέλλον. Αύριο.
Αυτή τη στιγμή στην Αττική υπάρχουν 270 ακινητοποιημένα λεωφορεία και τρόλεϊ τα οποία με μικρές επισκευές μπορούν να μπουν ξανά σε κυκλοφορία. Όχι στο μακρινό μέλλον. Αύριο.
Η κυβέρνηση πρέπει να δρομολογήσει τη χρήση τους. Και όχι μόνο αυτό. Να ακυρώσει τις αποσπάσεις οδηγών και μηχανικών σε βουλευτικά και υπουργικά γραφεία. Να βάλει ορατούς και μετρήσιμους στόχους για τη συχνότητα των δρομολογίων. Να προσλάβει άμεσα μέσα από την συγκρότηση διακομματικής επιτροπής και με κριτήρια ΑΣΕΠ οδηγούς για το σύνολο των ΜΜΜ της πρωτεύουσας. Στον πόλεμο, αν θες να κερδίσεις, δεν σπαταλάς τις δυνάμεις σου. Και κυρίως πράττεις. Αλλιώς, όπως η κυβέρνηση, επιπλήττεις τους πάντες γύρω σου, εκτός από τον εαυτό σου.
