Μεγάλες συζητήσεις προκάλεσαν οι αναφορές του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη οι αναφορές στην ομιλία του για τα 40 χρόνια από την ένταξη στην τότε ΕΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ και το 2015.
Το iEidiseis απευθύνθηκε σε τέσσερις κορυφαίους δημοσιογράφους της χώρας να σχολιάσουν τα συγκεκριμένα σημεία: Στον Πάνο Αμυρά, Διευθυντή της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος», τον Μανόλη Κοττάκη, Διευθυντή της «Εστίας»και κορυφαίο στέλεχος της «Δημοκρατίας», τον Γιώργο Λακόπουλο, από το iEidiseis και το «Ανοιχτό Παράθυρο» και τον Τάσο Παππά, υπεύθυνου του φύλλου Σαββατοκύριακου της «Εφημερίδας των Συντακτών»:
Γιώργος Λακόπουλος: Τα στοιχήματα του 2015 και ποιος οδήγησε στο «γκρεμό» και το «Grexit»
Κακοί λογογράφοι; Έλλειψη προσωπικής πληροφόρησης; Μονομερής αντίληψη της Ιστορίας; Υποτίμηση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας; Ή απλώς κακοπιστία και πολιτική εμπάθεια;
Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να μεταφέρει σε ευρωπαϊκό ακροατήριο την αντιπαράθεσή του με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης- με μικροπρεπείς αναφορές και ανακρίβειες;
Προφανώς δικαιούται– και κρίνεται για αυτό-να θεωρεί-με ωμό και προσβλητικό τρόπο-την ετυμηγορία του ελληνικού λαού δύο φορές το 2015 ως «σκοτεινό διάλειμμα» και «διχαστικό λαϊκισμό».
Αλλά δεν έχει πραγματική βάση-και ως εκ τούτου πάσχει ηθικά- ο ισχυρισμός του ότι «τότε η χώρα οδηγήθηκε ένα μόλις βήμα πριν τον γκρεμό»-εννοώντας τον κίνδυνο εξόδου από την Ευρωζώνη.
Βασικά η χώρα έφτασε στον γκρεμό όταν χρεοκόπησε από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ειδικά στο Grexit έφτασε όταν κυβερνούσε ο Γιώργος Παπανδρέου – αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς στη συνέχεια.
Αυτός που το λέει δεν είναι άλλος από τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Για την ακρίβεια ο- υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Παπανδρέου-τον Νοέμβριο του 2017 αποκάλυψε ότι ο Σόιμπλε «του έθεσε σε δυο πολύ κρίσιμες στιγμές το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ «του έθεσε σε δυο πολύ κρίσιμες στιγμές το ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ».
Η πρώτη φορά ήταν στο Βερολίνο στις αρχές Ιουλίου 2011…. Η δεύτερη το υπόγειο μπαρ του ξενοδοχείου «Monopol» τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς.
Πολλές λεπτομέρειες είναι ήδη γνωστές. Όπως είναι γνωστό ότι αυτές οι «ιδέες» προβλήθηκαν και επί των ημερών Σαμαρά, με τον Βενιζέλο στο ίδιο υπουργείο – να τις απορρίπτει πάντα.
Ενώ το θέμα ετίθετο από κάποιες πλευρές, από πουθενά δεν έχει προκύψει ότι ο Τσίπρας είχε οποιαδήποτε πρόθεση να φύγει από το «ευρώ».
Παραβιάζει το fairplay να συνδέει ο Πρωθυπουργός ένα θέμα που προϋπήρχε από παράγοντες της Ευρώπης.
Ο τότε Πρωθυπουργός διαπραγμάτευση έκανε. Καλή ή κακή κρίνεται, αλλά είχε δικαίωμα. Όταν δεν του «βγήκε» υποχώρησε. Αλλά ας πάμε λίγο πίσω.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το 2015. Ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε και τα γεγονότα έτρεξαν με ταχύτητα τη μια άκρη του εκκρεμούς ως την άλλη.
Στις πρόωρες εκλογές του Ιανουαρίου δεν οδήγησε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ- μπλοκάροντας την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας- αλλά εξώθησε τα πράγματα και ο Σαμαράς: υπολογίζοντας στη λεγόμενη «αριστερή παρένθεση» πρότεινε ως υποψήφιο πρόεδρο τον ….αντιπρόεδρο του κόμματός του, ώστε μην μπορεί να τον ψηφίσει η τότε αντιπολίτευση.
Από τη στιγμή που διαλύθηκε η Βουλή όσα συνέβησαν ισοδυναμούσαν με στοιχήματα, αν και δεν ήταν πάντα σαφές ποιος ποντάριζε σε τι.
Ο νεαρός που εμφανίσθηκε στις δημοτικές εκλογές του 2008 με το μαλλί «καρφάκι», τίναξε τη μπάγκα στον αέρα, κερδίζοντας τις εκλογές. Αλλά αυτό δεν ήταν στοίχημα, καθώς η πρωτιά του ΣΎΡΙΖΑ είχε προεξοφληθεί.
Το πρώτο πραγματικό στοίχημα του 2015 ήταν αυτό που έβαλε ο Αλέξης Τσίπρας προεκλογικά: να παγώσει το Μνημόνιο και να διαπραγματευθεί με τους δανειστές νέα συμφωνία: χωρίς επιτήρηση, με ευνοϊκή ρύθμιση για το χρέος και νέο δανεισμό.
Μόνο ένας αιθεροβάμων θα πίστευε ότι θα μπορούσε να τιμήσει μια τέτοια υπόσχεση.
Ωστόσο ο Τσιπρας αυτή την εντολή πήρε και –υποτιμώντας τον συσχετισμό δυνάμεων- επιχείρησε να την θέσει σε εφαρμογή. Μάλλον προς τιμήν του από πλευρά τάξης.
Δεν είναι υπέρ του πολιτικού και μιντιακού συστήματος ότι εκλεγμένος Πρωθυπουργού κατηγορήθηκε επειδή επιχείρησε να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε-προτού καν δοκιμάσει.
Η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα-παρά τους αντιευρωπαίους στη σύνθεση της-έφτασε τη διαπραγμάτευση, ως εκεί που μπορούσε.
Όταν ο τότε Πρωθυπουργός κατάλαβε ότι δεν έχει άλλα περιθώρια, σήκωσε λευκή σημαία και επιχείρησε να απεμπλακεί από το αδιέξοδο. Ο Γιούνκερ τον βοήθησε, ο Ντράγκι έδειξε τα δόντια του— φτάνοντας στο τέλος να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες.
Το Δημοψήφισμα ήταν ο πιο πολιτικός τρόπος απεμπλοκής. Αλλά εξελίχθηκε στο πιο παράδοξο στοίχημα που μπήκε ποτέ..
Ενδεχομένως ο Τσίπρας δεν πίστευε ότι θα το κέρδιζε-οπότε θα μπορούσε να αναδιπλωθεί ακολουθώντας τη λαϊκή βούληση.
Αλλά η συντριπτική επικράτηση της γραμμής του τον έφερε μπροστά στη σημαντικότερη απόφαση που πήρε ως πρωθυπουργός: να αγνοήσει το αποτέλεσμα. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν δεσμευτικό.
Αυτό που οι αντίπαλοί του αποκάλεσαν «κολωτούμπα» ήταν ίσως η μεγαλύτερη προσφορά της πρωθυπουργίας του.
Στο βαθμό που θέμα Grexit υπήρξε σε εκείνη τη φάση και υπήρξε- το έθεταν οι «σκληροί» της Ευρώπης. Ούτε τα όργανά της, ούτε βεβαίως η ελληνική κυβέρνηση.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ οΤσίπρας κέρδισε το στοίχημα της κάλπης, υπέγραψε ένα Μνημόνιο.
Ασφαλώς ελαφρύτερο από τα δυο προηγούμενα, αλλά βαρύτερο από αυτό που θα μπορούσε να εξασφαλίσει αμέσως μετά την εκλογή του- αν ασκούσε πολιτική για την οποία δεν είχε εντολή. Όπως είχε κάνει ο Γ. Παπανδρέου το 2010.
Με την– συνταγματικά εντός των ορίων-συνδρομή του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλοπούλου-που ενεργοποίησε προσωπικές επαφές του στην Ευρώπη, όπως δημόσια «κατέθεσε για την Ιστορία» ο Φρανσουά Ολάντ-ο Τσίπρας πήρε αποφάσεις που ισορρόπησαν τη σχέση του με το κοινοτικό κέντρο και τη Γερμανία.
Οι ευρωπαίοι ακόμη και στις πιο σκληρές φάσεις της διαπραγμάτευσης σεβάστηκαν αυτό που τώρα παραβλέπει με σκαιό τρόπο ο Μητσοτάκης: ήταν ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Ελλάδας, που έκανε ότι έκρινε καλύτερο για τη χώρα του.,
Άλλαξε πρόγραμμα, αλλά αποτελεί προσφορά στην πολιτική ότι έθεσε την αλλαγή υπόψη του εκλογικού σώματος. Έτσι κάνουν οι πρωθυπουργοί.
Όταν πήρε την έγκριση να ασκήσει πολιτική εντελώς διαφορετική από αυτή που είχε υποσχεθεί τον Ιανουάριο, το έκανε με συνέπεια και αποτέλεσμα.
Χωρίς καν να απορροφήσει το σύνολο των 86 δις του δικού του δάνειου-και με όσο το δυνατόν ηπιότερες μεθόδους υλοποίησης για τους πιο αδύναμους-
σε τρία χρόνια έκλεισε τον Μνημονιακό κύκλο.
Η Ιστορία θα γράψει ότι το κόστος της μνημονιακής προσαρμογής του κόμματος που υποσχέθηκε να εξαερώσει το Μνημόνιο –χωρίς να ξέρει καν τι είναι-σε συνδυασμό και με άλλα λάθη-και την αναγκαία, πλην ανάρμοστη συμμαχία με τον Καμμένο- έφεραν την ήττα το 2019.
Αλλά από κανέναν δεν του καταλογίσθηκε «καμένη γη». Άφησε ρυθμισμένο το χρέος, 37 δις στο ταμείο και διαχειρίσιμη οικονομία.
Ο Τσίπρας αλλού κέρδισε και αλλού έχασε το 2015 . Αλλά έδειξε ότι μπορεί να διορθώνει τα λάθη του- χωρίς να γίνεται πολιτικάντης. Σε καμία περίπτωση πάντως ένα από αυτά δεν ήταν η σκέψη εξόδου από την Ευρωζώνη.
Πάνος Αμυράς: Και σκοτεινό ήταν το 2015 και διάλειμμα …ευτυχώς
Μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί ότι το 2015 ήταν μία φωτεινή περίοδος στη 40χρονη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας; Αραγε, γεμίζει κάποιους υπερηφάνεια όταν θυμούνται ότι η μισή κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ έψαχνε πιεστήρια στη Μόσχα για να τυπώσει δραχμές, όπως ανέφερε στα απομνημονεύματά του ο Φρανσουά Ολάντ και η άλλη μισή με επικεφαλής τον Γιάννη Βαρουφάκη προετοίμαζε ένα παράλληλο σύστημα πληρωμών; Αλήθεια, όσοι ψήφισαν “όχι” στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου αισθάνονται δικαιωμένοι για την εξέλιξη των γεγονότων;
Η ηγεσία του Σύριζα δυσαρέσθηκε από την πρόσφατη αναφορά του πρωθυπουργού για το “σκοτεινό διάλειμμα του 2015, την περίοδο κατά την οποία επικράτησε ο διχαστικός λαϊκισμός, όταν η χώρα βρέθηκε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό και οι προοδευτικές δυνάμεις κράτησαν τον τόπο στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα”.
Κακώς. To 2015 και σκοτεινό ήταν, οι αποκαλύψεις για το παρασκήνιο της εποχής συνεχίζονται μέχρι σήμερα, και διάλειμμα αποτέλεσε, ευτυχώς. Εάν ο κ. Τσίπρας ύστερα από το δημοψήφισμα δεν είχε κάνει την γνωστή “κυβίστηση” δεν θα γιορτάζαμε προχθές τα 40 χρόνια της Ελλάδας στην Ε.Ε. Το ευρωπαϊκό κοντέρ της χώρας μας θα είχε μείνει στα 34 χρόνια, το 2015.
Ο κ. Τσίπρας δεν πρέπει να ξεχνά ότι τότε, που το κόμμα είχε διασπασθεί και η κυβέρνηση του είχε χάσει την πλειοψηφία, οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις τον στήριξαν και ψήφισαν ένα πρόγραμμα στο οποίο δεν είχαν την παραμικρή ανάμιξη και κυρίως ευθύνη.
Ήταν αρκετοί και εντός Σύριζα τότε, που ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ, πίστευαν ότι με το “μπάχαλο όλα”, ακόμη ένα σύνθημα του 2015, θα ξεμπέρδευαν με τους δανειστές.
Ευτυχώς ο κ. Τσίπρας έκανε την ευρωπαϊκή στροφή πριν από την άβυσσο του Grexit, που επιθυμούσαν και επιθυμούν μέχρι και σήμερα πολιτικές δυνάμεις και από τα δύο άκρα.
Κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει το 2015, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε και όσα ζήσαμε εκείνες τις ταραγμένες ημέρες.
Τάσος Παππάς: Τα έλεγαν μετεμφυλιακές ηγεσίες της δεξιάς και ο …Αντ. Σαμαράς!
Η θεωρία των δύο άκρων που επιστράτευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να επιτεθεί στην Αριστερά δεν είναι κάτι το πρωτοφανές.
Το είχαν κάνει πριν απ’ αυτόν οι ηγεσίες της Δεξιάς τη μετεμφυλιακή περίοδο και τα τελευταία χρόνια ο Αντώνης Σαμαράς, με τον οποίο απ’ ό,τι φαίνεται ο πρωθυπουργός συμφωνεί στο ιδεολογικό πεδίο, παρά το γεγονός ότι προέρχονται από διαφορετικά ρεύματα σκέψης.
Τη συγκεκριμένη αντίληψη την έχουν χρησιμοποιήσει οι συντηρητικές δυνάμεις με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου προσπαθώντας να ταυτίσουν τον ναζισμό (τον ηττημένο εχθρό) με τον κομμουνισμό (τον τότε μεγάλο αντίπαλο).
Έκαναν συγκρίσεις ανάμεσα στα δύο συστήματα με πρόθεση να δείξουν ότι πρόκειται για δύο κακά τα οποία δεν έχουν θέση στις σύγχρονες κοινωνίες. Στοχαστές που δεν είναι απολογητές του σοβιετικού καθεστώτος και επιχείρησαν με το έργο τους να αποκαθάρουν τη σοσιαλιστική ιδεολογία από το καρκίνωμα του σταλινισμού αντιτείνουν στη συμψηφιστική λογική πως, ενώ στην περίπτωση του κομμουνισμού είχαμε μια τραγική αντίφαση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, στην περίπτωση του ναζισμού, η καταστροφικότητα των μέσων συμπίπτει απολύτως με την καταστροφικότητα του σκοπού.
Με την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αποσύρθηκε η θεωρία των δύο άκρων γιατί οι νικητές πίστεψαν ότι η ιστορία τελείωσε και ότι ο καπιταλισμός δεν απειλείται.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμεναν τα δεξιά κόμματα και οι δεξαμενές σκέψης που είχαν αναλάβει να καλλωπίσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα.
Οι εξωφρενικές ανισότητες, οι αδικίες, η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, ο αυταρχισμός, προκάλεσαν μαζικές διαμαρτυρίες και τροφοδότησαν τα κινήματα ανυπακοής σε πολλές περιοχές του πλανήτη, ακόμη και στην μητρόπολη του καπιταλισμού, τις Η.Π.Α. Η εξέλιξη αυτή τρομοκράτησε τις κυρίαρχες αντιλήψεις. Έπρεπε λοιπόν να ενεργοποιηθεί ξανά η θεωρία των δύο άκρων. Ξαναζεσταμένο φαγητό.
Ωστόσο, ο Έλληνας πρωθυπουργός οφείλει να απολογηθεί για την επιλογή του να συμμαχήσει με την Άκρα Δεξιά για να κερδίσει την αρχηγία του κόμματος και να γίνει πρωθυπουργός, για την απόφαση του να τοποθετήσει σε νευραλγικά πόστα της κυβέρνησης και του κράτους εκπροσώπους της Άκρας Δεξιάς και για την εμμονή του να εφαρμόζει πολιτικές που βρίσκονται σε περίοπτη θέση στην ατζέντα της Άκρας Δεξιάς.
Σχετικά με τον λαϊκισμό η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.
Για τον κ. Μητσοτάκη όποιος διαφωνεί με την πολιτική του, όποιος καταθέτει προτάσεις που δεν ταιριάζουν με τη στρατηγική της Δεξιάς, όποιος αντιστέκεται, όποιος διεκδικεί τα δικαιώματα του, είναι λαϊκιστής ή θύμα του λαϊκισμού.
Ξεχνάει προφανώς ότι στο άθλημα του λαϊκισμού και μάλιστα στην πιο χυδαία και αποκρουστική εκδοχή του, διέπρεψε αυτός και πολλοί από τους συνεργάτες του.
Για τη Δεξιά-παντού στον κόσμο- καλός πολίτης είναι αυτός που κάθεται στα αβγά του. Δηλαδή ο πολίτης που έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Οι αποκλίνοντες θεωρούνται λαϊκιστές.
Μανόλης Κοττάκης: Πόσο αντι- Ευρώπη είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;
Πρέπει να είμαστε δίκαιοι. Ο πρωθυπουργός τα είπε σωστά κατ αρχήν όταν μίλησε στο Ζάππειο για ‘’ σκοτεινό διάλειμμα στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ‘’ τον καιρό που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Κανείς δεν θέλει να θυμάται εκείνο το θλιβερό οκτάμηνο που βύθισε την οικονομία σε ύφεση, έκλεισε τις τράπεζες και προκάλεσε ασύλληπτη βλάβη στην καθημερινότητα των Ελλήνων. Δε χρειαζόταν να γίνουν οι ‘Ελληνες πολίτες διακονιαραίοι των ATM για 60 ευρώ για να απαλλαγεί ο Τσίπρας από την κομμουνιστική συνιστώσα του Λαφαζάνη, για να εγκαθιδρυθεί με το δημοψήφισμα στην εξουσία και να εφαρμόσει εν τέλειχωρίς εσωκομματικές αντιδράσεις τα μνημόνια. Τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν και πιο απλά.
Με την απόσταση του χρόνου όμως αξίζει νομίζω τον κόπο να αναστοχαστούμε πάνω στο ενδιαφέρον ερώτημα που έθεσε ο κύριος Μητσοτάκης : Πόσο ευρωπαίος ή πόσο αντιευρωπαίος ήταν εν τέλει ο ΣΥΡΙΖΑ; Αξίζει νομίζω τον κόπο να πούμε σήμερα ορισμένες δυσάρεστες αλήθειες που αφορούν και την «από εκεί» και. την ‘’ από εδώ πλευρά ‘’, την ΝΔ .Αξίζει τον κόπο να αποκαλύψουμε και ορισμένα γεγονότα, στο μέτρο που είμαστε έτοιμοι να τα ακούσουμε βεβαίως. Γιατί μπορεί και να μην είμαστε, να μην το αντέχουμε. Επί της αρχής πρέπει να παραδεχθούμε τα εξής, μας αρέσει δεν μας αρέσει, όσο αιρετικά και αν ακούγονται αυτά σήμερα. Στα λόγια και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ της εποχής εκείνης ήταν αντιευρωπαίοι. Στην πράξη όμως, εκ του αποτελέσματος , μόλις είδαν τον γκρεμό απεδείχθησαν φιλοευρωπαίοι. Η ώρα της αληθείας ήταν για όλους η επομένη του δημοψηφίσματος . Αν ο Τσίπρας ήθελε με το 62% του ‘’όχι’’ -που διέθετε ως πολιτική προίκα- ‘’ έβγαζε ‘’ ανέτως την Ελλάδα και από την ΕΕ και από την ευρωζώνη.
Δεν το έπραξε. Πήγε στην σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Αν ο Κουτσούμπας ήθελε να σερφάρει πάνω στο 62% του ‘’ όχι ‘’ θα ζητούσε ανεύθυνα την εγκατάλειψη της ευρωζώνης και την επιστροφή στην δραχμή. Δεν το έπραξε. Αντιθέτως συναίνεσε sotto voce υπέρ της παραμονής στο ευρώ. Πως μπορεί κανείς λοιπόν να χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιευρωπαική δύναμη όταν του δόθηκε η ευκαιρία να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρώπη και δεν το έκανε ; Ανεύθυνη δύναμη ήταν. Αναμφισβήτητα . Ακόμη πληρώνουμε τα σπασμένα για τις αυταπάτες του πρώτου οκταμήνου του κυρίου Τσίπρα. Αντιευρωπαική, όχι .
Πρέπει να παραδεχθούμε επίσης τα εξής : Όσα αντιευρωπαικά διακήρυττε η Αριστερά στο πρώτο αφελές οκτάμηνο της διακυβέρνησης της άρχισε να τα θεωρεί ΄΄ευρωπαϊκά ‘’ και να τα εφαρμόζει η ίδια η Ευρώπη μόλις το πρόβλημα έφθασε με την πανδημία στην αυλή της . Στον Βορρά. Το Ταμείο Ανάκαμψης για το οποίο καμαρώνουμε σήμερα και σπεύδουμε να αξιοποιήσουμε τα δάνεια του με το φθηνό επιτόκιο ; τι είναι ; Δεν είναι προϊόν ευρωπαϊκής απόφασης για την αμοιβαιοποίηση του χρέους; Δεν είναι η Κομισιόν που βγήκε στις αγορές και δανείστηκε με φθηνό επιτόκιο για όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες; Πρέπει να παραδεχθούμε ακόμη ; ότι η Αριστερά έκανε για χάρη της Ευρώπης των δανειστών αυτά που δεν ήθελε και δεν μπορούσε να κάνει η ενοχική ελληνική κεντροδεξιά .
Τα μνημόνια που εφάρμοσε η Αριστερά τα οποία προέβλεπαν ‘’ μεταρρυθμίσεις κόντρα στον λαϊκισμό ‘’ –κατά το φιλελεύθερο λεξιλόγιο – όπως οι μειώσεις των συντάξεων, οι αυξήσεις στις εισφορές (ΕΦΚΑ), τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, η υποθήκευση της περιουσίας των ΔΕΚΟ που ανήκουν στο ΤΑΙΠΕΔ στους δανειστές ως εγγύηση για την εξυπηρέτηση του χρέους ήταν μεταρρυθμίσεις που δεν ήθελε και δεν μπορούσε να σηκώσει στην πλάτη της η ελληνική κεντροδεξιά ! Από την οποία στην πέμπτη αξιολόγηση ζητείτο το 1/5 από όσα αντιλαϊκά υλοποίησε η Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κάτι που δεν θα το κατάφερνε ποτέ κεντροδεξιά κυβέρνηση: Μνημόνια χωρίς πεζοδρόμια με κοινωνική ειρήνη. Στο σημείο αυτό πρέπει να αποκαλύψω τα εξής : Η κεντροδεξιά κυβέρνηση συνεργασίας του 2012 -2015 ήξερε εγκαίρως ότι ο Σόιμπλε ετοιμάζει τρίτο μνημόνιο προσχέδιο του οποίου είχαν δει οι Υπουργοί της. Δύο τουλάχιστον μου το έχουν εμπιστευτεί. Ήξερε ότι οι Ευρωπαίοι βιάζονταν να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για να διαλύσουν τους Ποδέμος –την πραγματική συστημική απειλή- σχέδιο που εκ του αποτελέσματος επέτυχε πλήρως.
Ο Ιγγλέσιας σήμερα είναι εκτός πολιτικής. Ξέρουμε, ξέρω, επίσης και κάτι άλλο : Ο έμπειρος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης συνεβούλευσε τον Κυριάκο άμα τη εκλογή του στην αρχηγία το 2016 να δώσει χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ , να μην κινηθεί βιαστικά και να αφήσει τους Τσίπρα-Τσακαλώτο να εφαρμόσουν τα βαριά και αντιλαϊκά μεταρρυθμιστικά μέτρα μέχρι να βγει η οικονομία στο ξέφωτο. Όπως και έγινε. Πρέπει επίσης να έχουμε το θάρρος να πούμε το εξής : Αν έχουμε σήμερα την πολυτέλεια να δανειζόμαστε αφειδώς χωρίς άγχος και να εκμεταλλευόμαστε τα φθηνά επιτόκια των αγορών αυτό οφείλεται και στην ρύθμιση του χρέους, Μέχρι το 2032 είμαστε άνετοι-δεν έχουμε μεγάλες λήξεις ομολόγων- χάρη στην ρύθμιση Τσακαλώτου τον οποίο εκτιμά ο κύριος Μητσοτάκης. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια σκληρή, συστημική, ευρωπαίκή ,νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση η οποία α) κυβέρνησε στο πόδι της ΝΔ β) έκανε ορισμένες κοινωνικές παροχές από το πλεόνασμα για να διατηρήσει το αριστερό του άλλοθι γ) παρέδωσε όταν εξεπλήρωσε την αποστολή του . Γνωρίζω από πρώτο χέρι τι έχει πει κατά καιρούς για τον Αλέξη Τσίπρα η καγκελάριος Μέρκελ, δεν τα αποκαλύπτω γιατί δεσμεύομαι από το off the record και για να γλυτώσουμε καρδιακά επεισόδια. Και στην Αριστερά και στην Δεξιά. Μέσα σήμερα ο Τσίπρας είναι αποπομπαίος τράγος έξω όμως, λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών και της πιστής εφαρμογής των μνημονίων έχει καλή εικόνα.
Τους έκανε όλες τις δουλειές που δεν τους έκανε η ελληνική κεντροδεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τέλος αντιευρωπαική δύναμη για έναν ακόμη λόγο, ας κάνω μια αποκάλυψη ακόμη: τέλη Αυγούστου 2015 έκανα διακοπές στην Χαλκιδική και στο ξενοδοχείο που είχα καταλύσει βρισκόταν επίσης κορυφαίος κοινοτικός αξιωματούχος ο οποίος είχε λάβει μέρος στην Σύνοδο Κορυφής . Τον αναζήτησα, τον βρήκα και τον ρώτησα για τα επόμενα, έπρεπε να κυρώσουν την συμφωνία και τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια και όπως όλοι οι Έλληνες ανησυχούσα . ‘’ Μην ανησυχείς! Η συμφωνία είναι πλανητικής σημασίας, αφορά το ευρώ. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή ξέρουμε τι έκανε ο Τσίπρας .
Είχε κατά την ορολογία Μιτεράν «τρία εργοτάξια ‘’ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ . Το πρώτο ήταν οι σκληροί Βαρουφάκης , Λαφαζάνης κλπ για να διαχειρίζεται το κόμμα και την κοινή γνώμη . Το δεύτερο ήταν οι ρεαλιστές Τσακαλώτος-Χουλιαράκης για να ησυχάζουμε εμείς. Και το τρίτο ήταν ο ίδιος. Ο οποίος στην κρίσιμη στιγμή με παρότρυνση ΗΠΑ (Κλίντον ) μπήκε στο δωμάτιο και συνεννοήθηκε για την τύχη της Ευρώπης με την φιλοατλαντίστρια Μέρκελ και τον φιλοατλαντιστή Πρόεδρο του Συμβουλίου Τουσκ’, μου είπε . Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν από τότε μια ευρω-ατλαντική δύναμη σε διατεταγμένη υπηρεσία. Και τέτοια δύναμη παραμένει και σήμερα. Ευρωπαϊκή και ατλαντική. Αυτό είναι άλλωστε από την μήτρα του .
Ο ευρωκομμουνισμός του Μπερλινγκουέρ οδηγεί. Στο ερώτημα λοιπόν –καταλήγω-γιατί αποκαλύπτω όσα αποκαλύπτω σήμερα με αφορμή την ομιλία του πρωθυπουργού στο Ζάππειο για τα 40 χρόνια από την ένταξη μας- η απάντηση είναι η εξής : Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είναι γονατισμένοι σήμερα , απαξιωμένοι, κανείς δεν θέλει να τους θυμάται ‘’μέσα’’. Ο επαγγελματικός τρόπος που κρατά το τιμόνι ο Μητσοτάκης μέχρι στιγμής τους έχει θέσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει όμως ακόμη συμπάθειες ‘’έξω.’’ Σε κέντρα εξουσίας . Δεν πρέπει –θεωρώ- να υποτιμάται επειδή είναι πεσμένος. Γι αυτό πρέπει να τον περιγράφουμε ως αυτό που πράγματι είναι. Όχι αυτό που θα θέλαμε να είναι.
(Το άρθρο του Μανόλη Κοττάκη δημοσιεύεται σήμερα στη «Δημοκρατία» και την «Εστία»)
