Στο επίκεντρο επικρίσεων και αντιπαραθέσεων στη Βρετανία για άλλη μια φορά βρίσκεται ο πρώην πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Τόνι Μπλερ. Αφορμή τώρα είναι η απονομή του τίτλου του ιππότη από την Βασίλισσα Ελισάβετ με την οποία μεγάλο μέρος των Βρετανών έχουν αντίθεση άποψη. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε έρευνα μόλις το 14% εγκρίνει την απόφαση της Βασίλισσας ενώ στο διαδίκτυο έφτασαν το ένα εκατομμύριο οι υπογραφές των πολιτών που ζητούν να του αφαιρεθεί ο τίτλος.
Do Britons approve of Tony Blair being given a knighthood?
All Britons
Approve 14% / Disapprove 63%Lab voters
Approve 21% / Disapprove 56%Con voters
Approve 10% / Disapprove 79%https://t.co/m6rdgLa7sb pic.twitter.com/o5hX1YFXM4— YouGov (@YouGov) January 4, 2022
Ο Τόνι Μπλερ λοιπόν από τη μία αντιμετωπίζεται ως αξιόπιστος συνομιλητής των media και των πολιτικών κύκλων αλλά από την άλλη δεν απολαμβάνει την αποδοχή του βρετανικού λαού του οποίου ηγήθηκε από τον Μάιο του 1997 έως τον Ιούνιο του 2007 ως πρωθυπουργός με το κόμμα των Εργατικών. Τι συνέβη λοιπόν και από τα ποσοστά αποδοχής του 1997 που έφταναν στο 93% της κοινής γνώμης φτάσαμε στο σήμερα και στην έντονη αμφισβήτηση ακόμη και από τους πάλαι ποτέ ένθερμους οπαδούς του; Ο αρθρογράφος του Guardian Owen Jones αναλύει την κατάσταση και τα μαθήματα που πρέπει να πάρουν οι Εργατικοί για το μέλλον.
Αρχικά ο Μπλερ «πληρώνει» τον πόλεμο στο Ιράκ και τις συνέπειες του. «Δεν ξεκινάς ένα πόλεμο μαζί με μια ακραία κυβέρνηση στις ΗΠΑ. Ο πρώην υπουργός Άμυνας του Μπλερ, Τζεφ Χουν, αυτή την εβδομάδα ισχυρίστηκε ότι του ζητήθηκε να κάψει ένα σημείωμα του γενικού εισαγγελέα που αμφισβητούσε τη νομιμότητα του πολέμου στο Ιράκ. Για πολλούς από εμάς, το συμπέρασμα του πρώην γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Κόφι Ανάν ότι ο πόλεμος ήταν «παράνομο» ήταν ήδη αρκετό» σημειώνει ο αρθρογράφος που στρέφει τα βέλη του στη Δύση για τη σφαγή τόσων ανθρώπων που αν ήταν λευκοί δυτικοί θα είχαν άλλη αξία.
Η ανάλυση εμβαθύνει στις ηθικές αξίες του Μπελ που φαίνεται ότι δεν είχαν και τόση μεγάλη σημασία μπροστά στο χρήμα και την εξουσία. Ο Μπελ λοιπόν -με αφορμή και τα όσα συμβαίνουν στο Καζακστάν- φέρεται να πληρώθηκε μέσω του ιδρύματός του από τον Nursultan Nazarbayev προκειμένου να παράσχει υπηρεσίες δημοσίων σχέσεων όταν ο τελευταίος βρέθηκε σε δεινή θέση για τον θάνατο 15 άμαχων πολιτών. Ο Μπλερ συνδέεται επίσης και με αμφιλεγόμενα καθεστώτα όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας το οποίο προστάτεψε από μια έρευνα διαφθοράς -πάντα έναντι αμοιβής- όταν μάλιστα ήταν ακόμη ένοικος του πρωθυπουργικού γραφείου στη Downing Street.
Ο Μπλερ δεν έχει γίνει αντιπαθής μόνο για την εξωτερική του πολιτική αλλά και για εσωτερικά θέματα καθώς φρόντισε να τα βάλει ακόμη και με τα συνδικάτα και να έρθει σε ρήξη με την κομματική του βάση. Ενώ για παράδειγμα η θέση της Θάτσερ για ιδιωτικοποίηση συμβάδιζε με την κομματική της βάση ο Μπλερ υπερασπίστηκε και εκείνος σε αντίθεση με την βάση του την επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων του δημοσίου τομέα ακόμη και στο NSH που αποτελούσε πολύτιμο θεσμό των Εργατικών.
Ένα ακόμη θέμα με χαμηλές επιδόσεις για τον Μπέρ είναι το μεταναστευτικό. «Υπό το Νέο Εργατικό Κόμμα, η μετανάστευση όντως αυξήθηκε απότομα, χωρίς ωστόσο η κυβέρνηση να προβάλει πολιτικό επιχείρημα γι’ αυτό. Εν τω μεταξύ, μια αυξανόμενη στεγαστική κρίση, που προκλήθηκε από την αδυναμία οικοδόμησης και η συμπίεση του βιοτικού επιπέδου που προηγήθηκε του χρηματοπιστωτικού κραχ του 2007-8 δημιούργησε άφθονη τροφή για όσους αναζητούν τον αποδιοπομπαίο τράγο στους μετανάστες. Χωρίς οι Εργατικοί να προσφέρουν μια αντίθετη αφήγηση ή βιώσιμες λύσεις σε αυτές τις αιτιάσεις, το αντιμεταναστευτικό συναίσθημα κυρίευσε τη βρετανική πολιτική, με αποκορύφωμα το Brexit» σημειώνει ο αρθογράφος.
Από την άλλη μεριά το Εργατικό Κόμμα στα χρόνια του Μπλερ δεν πέτυχε και λίγα. Η αύξηση του κατώτατου μισθού, οι φορολογικές ελαφρύνσεις, τα δικαιώματα των ομοφιλόφιλων και οι δημόσιες επενδύσεις είναι μερικά από αυτά με τον ίδιο τον Μπλερ όμως ποτέ στην ουσία να μην τα υπερασπίζεται. Μάλιστα δεν υπερασπίστηκε την κυβέρνησή του όταν οι Τόρις τους κατηγόρησαν για την οικονομική κρίση με πρόσχημα τις σπατάλες αλλά πέρασε στην αντίπερα όχθη λέγοντας ότι το κόμμα του απέτυχε την μείωση του ελλείματος από το 2005 και μετά αφήνοντας έτσι την γενική εντύπωση ότι ήταν μια σπάταλη κυβέρνηση που άφησε καμένη γη στους επόμενους.
«Ποια είναι λοιπόν τα μαθήματα για τους Εργατικούς σήμερα; Ότι η αδυσώπητη αντιπαράθεση με τα συμφέροντα και τις αξίες της δικής σας τάξης είναι και πολιτικά αποφεύκτη και τελικά αυτοκαταστροφική. Αυτός ο υποβιβασμός των προοδευτικών αξιών δεν είναι η στρατηγική ιδιοφυΐα που μπορεί να φαίνεται ότι είναι. Και ότι η αποτυχία να αντιμετωπίσετε τις αυξανόμενες κοινωνικές και οικονομικές ανασφάλειες θα απελευθερώσει πολιτικές δυνάμεις που θα σας καταπιούν. Για τον Μπλερ ίσως είναι πολύ αργά αλλά όχι και για τους Εργατικούς» καταλήγει το άρθρο.
