Με ή χωρίς τον Ανδρέα Λοβέρδο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο -ή ακόμη και στις γραμμές του- το Κίνημα Αλλαγής παραμένει με το ίδιο πρόβλημα: τον εαυτό του.
Η αλλαγή φρουράς στη Βουλή, με τον πολύπειρο Κώστα Σκανδαλίδη και τον ανερχόμενο Μιχάλη Κατρίνη, βελτιώνει το προφίλ του – ως αντιπολιτευόμενης δύναμης.
Δεν ήταν και πολύ κολακευτικό για κόμμα που ισχυρίζεται ότι διατηρεί τις διαχωριστικές γραμμές με τη Δεξιά, να αγκαλιάζεται -ακόμη και να συνεργάζεται- ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος με τον Άδωνι Γεωργιάδη – ή να βγάζει χολή για την Αριστερά.
Το θέμα για τη σημερινή τρίτη -έστω με απόσταση- κοινοβουλευτική δύναμη της Βουλής, είναι: από τη μια τι ακριβώς βλέπει στον καθρέφτη του το ΚΙΝΑΛ και από την άλλη πώς το βλέπουν όσοι θα πάνε στην κάλπη.
Είναι απλώς το «κόμμα της Φώφης»; Ή διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ που κινείται πάντα στις ράγες του και περιμένει τον επαναπατρισμό όσων αναχώρησαν για τον ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 -και παραμένουν γοητευμένοι από τον Αλέξη Τσίπρα;
Αν κάτω από το πολυφορεμένο λογότυπο Κίνημα Αλλαγής -που δεν έχει αποδειχθεί, ως τώρα, ούτε «κίνημα», ούτε «αλλαγή»- χτυπάει ακόμη η καρδιά του ΠΑΣΟΚ, όπως ισχυρίζεται η επικεφαλής του, γιατί άλλαξε όνομα και σύμβολα; Που δεν άλλαξε μόνο αυτά, όπως προκύπτει από τις κινήσεις του στην πολιτική σκηνή.
Ήταν μόνο οι φορολογικές και δανειακές εκκρεμότητες που επέβαλαν μια όχι και τόσο διαυγή μεταβολή της εικόνας -και του ΑΦΜ- ή υπήρξε τελικά θύμα της ανιστόρητης θεωρίας «το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε». Μαζί με την ιστορία, την ιδεολογία του και την 3η Σεπτέμβρη. Αν τελείωσε το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν θα τελειώσει πιο εύκολα το ΚΙΝΑΛ;
Κακά τα ψέματα. Η αλλαγή συμπαρέσυρε τα ιδρυτικά χαρακτηριστικά του κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν μεταγγίσθηκαν αναλλοίωτα, παρά τις διαβεβαιώσεις της Γεννηματά και την πίστη των ψηφοφόρων που απέμειναν: «Εμείς είμαστε πάντα ΠΑΣΟΚ».
Αν το ΚΙΝΑΛ είναι πράγματι σαν καρπούζι -άλλο απέξω άλλο από μέσα- δεν θα έχανε τον δρόμο του τόσο εύκολα. Τα στελέχη του θα έβρισκαν χειρολαβές να πιαστούν στις αναταράξεις.
Δεν θα συντηρούσε προεκλογικά την προσδοκία να συγκυβερνήσει με έναν Μητσοτάκη. Δεν θα ψήφιζε βασικούς νόμους της ΝΔ – με αποκορύφωμα τις Πρέσπες. Δεν θα ξεπατίκωνε τη ρητορική της Δεξιάς κατά της Αριστεράς.
Από την συμπόρευση του ιστορικού ΠΑΣΟΚ με τα παραδοσιακά κόμματα του χώρου στον μαζικό χώρο -στην αυτοδιοίκηση, τον συνδικαλισμό κλπ- και από το «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» του Ανδρέα Παπανδρέου, το ΚΙΝΑΛ έφτασε στην παραχάραξη να μην θεωρεί καν τον ΣΥΡΙΖΑ συνιστώσα της Δημοκρατικής Παράταξης.
Εάν στα κομματικά γραφεία κυκλοφορούσε ακόμη το φάντασμα του ιδρυτή, δεν θα ήταν ποτέ ο Λοβέρδος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Η πολιτική ιστορία της χώρας το 2015, ίσως θα είχε πάρει άλλο δρόμο: χωρίς τον Καμμένο, αλλά με τη Γεννηματά κυβερνητικό εταίρο του Τσίπρα, που έκανε το θαύμα της κυβερνώσας Αριστεράς, κατανικώντας στη Σαμαρική Δεξιά.
Περασμένα ξεχασμένα. Το θέμα για το ΚΙΝΑΛ με τον εαυτό του είναι αν μπορεί να βρει, έστω και τώρα, αναγνωρίσιμη ταυτότητα. Να εμπνεύσει την κοινωνία με τους κώδικες που το έκανε το ΠΑΣΟΚ-, όπως ξέρει καλά ο παλαίμαχος Κώστας Γείτονας, που στην ουσία καθοδηγεί το ΚΙΝΑΛ.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχει διακριτική ιδεολογία που οδηγεί σε καθαρή πολιτική. Ακόμη και στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα πληρώνει συνδρομή ως μέλος η Γεννηματά και βασικός συνομιλητής είναι ο Τσίπρας. Ο μεγαλύτερος είναι καλύτερος.
Δικό της λάθος. Αντί να ανασυντάξει το ΠΑΣΟΚ -κατά την εντολή που πήρε από τη βάση του το 2015- το κατάργησε. Παραβλέποντας ότι και να ήθελαν να επιστρέψουν όσοι έφυγαν, θα το έβρισκαν κατεδαφισμένο.
Με το νέο κόμμα ακολούθησε στην αρχή τα δεξιόστροφα βήματα του Βενιζέλου. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στη αυτοακυρωτική λογική των ίσων αποστάσεων.
Μόλις το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να κερδίσει το χαμένο χρόνο και τον χαμένο χώρο: ρίχνει κλεφτές ματιές προς τον ΣΥΡΙΖΑ -που απομυζά ότι απέμεινε στο χώρο που κάποτε κάλυπτε το ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι αν προλαβαίνει.
Συνήθως στα κόμματα το πρόβλημα πολιτικής συνδυάζεται με το πρόβλημα ηγεσίας. Η Γεννηματά δεν κόλλησε στο 4% που της παρέδωσε το ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος. Αλλά δεν φαίνεται ότι μπορεί να ξεκολλήσει και από το 8% , που διαμόρφωσε η ίδια.
Ήταν κυρίως προϊόν παραγοντισμού των υποψηφίων του ΚΙΝΑΛ -πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ- στις περιφέρειές τους, παρά η προσωπική της ακτινοβολία στην επικράτεια.
Η τρικυμία εν ποτηρίω, που προκαλεί η υπόθεση Λοβέρδου, εκ των πραγμάτων βάζει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Πώς θα πορευτεί στο εξής το ΚΙΝΑΛ; Δηλαδή με ποια ιδεολογία, με ποια πολιτική και -γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, που έλεγε και ο πατέρας Μητσοτάκης- με ποια ηγεσία;
Οι ενδιαφερόμενοι δεν είναι εύκολο να το αποσπάσουν από τα χέρια της. Αλλά θα μείνει το φθίνον κόμμα της νέας «ομάδας Γεννηματά»;
Θα διορθώσει η ίδια τα χαρακτηριστικά του, με τα μέτρα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου – ή έστω του Κώστα Σημίτη- στρεφόμενη προς τον Τσίπρα, για διασωθεί μαζί του;
Ή θα ξεπεταχθεί από στις γραμμές του η ανανέωση, που θα επικαιροποιήσει το ρόλο του στο πολιτικό σύστημα συνδυάζοντας τη φρεσκαδούρα με την έμπνευση από το ιδρυτικό DNA και τη συνταρακτική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ;
Όποιος ξέρει την απάντηση ας την ταχυδρομήσει: Χαρίλαου Τρικούπη 50. Για την πρόεδρο- Ι.Α.Χ.
