Στο ζήτημα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων βιώνουμε διαχρονικά μια μεγάλη αντίφαση. Κορυφαίοι πολιτικοί, αναλυτές, διεθνολόγοι κάθε πολιτικής κατεύθυνσης και απόχρωσης ουσιαστικά ομονοούν στην ανάγκη διαλόγου με την Τουρκία, αναζήτησης κοινών τόπων όπου αυτό είναι δυνατόν και -στο τέλος της διαδρομής – υπογραφής συνυποσχετικού για την παραπομπή στο Διεθνές δικαστήριο της Χάγης.
Την ίδια ώρα αυτή η διαδρομή δεν προβάλλεται με συνέπεια ώστε να δημιουργήσει μια ισχυρή βάση λαϊκής συγκατάθεσης αλλά αντιθέτως αναδεικνύονται με δογματικό τρόπο ως θέσφατα απόψεις πρακτικά απαγορευτικές για οποιοσδήποτε απόπειρα διαλόγου.
Βομβαρδίζεται η κοινή γνώμη με απόψεις όπως «η μόνη διαφορά που έχουμε με την Τουρκία αφορά την υφαλοκρηπίδα», « το Διεθνές Δίκαιο μας δικαιώνει παντού» κλπ. Όλα αυτά έχουν βέβαια πρόθυμο ακροατήριο αλλά παραβιάζουν τον χρυσό κανόνα που πρώτος επισήμανε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ότι δηλαδή δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική με το βλέμμα αποκλειστικά προσηλωμένο στο εσωτερικό της χώρας.
Με αυτόν τον τρόπο η κοινή γνώμη εθίζεται στην αδράνεια , στην αέναη καταγγελία της τουρκικής προκλητικότητας με μόνη απάντηση την – απαραίτητη σε κάθε περίπτωση- αμυντική θωράκιση της χώρας. Τον τελευταίο διάστημα εθίζεται και στο αναπόφευκτο ενός θερμού επεισοδίου χωρίς ίσως να αντιλαμβάνονται οι ασμένως – ή μοιρολατρικά- αποδεχόμενοι μια τέτοια προοπτική ότι το αποτέλεσμα θα είναι να συρθούμε σε διαπραγματεύσεις μετά ένα πιθανό θερμό επεισόδιο.
Γενικότερα – τηρουμένων των αναλογιών- το πνεύμα της Συμφωνίας των Πρεσπών πρέπει να διαπεράσει όλη την εξωτερική πολιτική της χώρας και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κάθε απειλή χρήσης βίας από την Τουρκία ειλναι απαράδεκτη αλλά και κάθε παραίτηση από την προσπάθεια έναρξης διαλόγου για τον φόβο των υπέρ πατριωτικών αντιδράσεων ενεργεί ως επιταχυντής μιας πιθανής σύγκρουσης.
Είναι πρός το συμφέρον της Ελλάδας να ακολουθεί πολιτική ήπιας ισχύος και να επιζητά λύσεις θετικού αθροίσματος(win win)στα προβλήματα με την Τουρκία. Το 2003 η κυβέρνηση Σημίτη με Υπουργό Εξωτερικών το Γιώργο Παπανδρέου είχε προχωρήσει ουσιαστικά την συζήτηση για την αιγιαλίτιδα ζώνη και τα χωρικά ύδατα. Κακώς η κυβέρνηση Καραμανλή δεν τις ολοκλήρωσε. Αποτελούν μια καλή βάση για να πατήσουμε επάνω.
Είναι εδραία η πεποίθηση μου ότι ο πυρήνας των ελληνοτουρκικών διαφορών δεν είναι το Αιγαίο αλλά το Κυπριακό . Στο Αιγαίο αντανακλαστικά ξεσπά το πρόβλημα. Στο Κυπριακό θα βρούμε μια αλυσίδα λαθών της ελληνοκυπριακής πλευράς με την αμήχανη συμπαράσταση των ελληνικών κυβερνήσεων. Απόρριψη του Σχέδιου Ανάν, ναυάγιο την τελευταία στιγμή στο Κραν Μοντανά, καλλιέργεια αβάσιμου κλίματος ευφορίας για την μετατροπή της Κύπρου σε ενεργειακό κόμβο γιατί όπως όλα δείχνουν δεν δικαιώνονται και οι σχεδιασμοί για το φυσικό αέριο. Μόνο το τουρκικό γεωτρύπανο έχει μείνει στην κυπριακή ΑΟΖ.
Ο άξονας Ελλάδα, Κύπρος , Ισραήλ ,ΗΠΑ αποδείχθηκε προβληματικός, ο East Med εξυπηρέτησε τελικά μόνο τον Νετανιάχου.
Είναι επείγον Αθήνα και Λευκωσία να επανέλθουν στον μόνο ρεαλιστικό δρόμο για την μερική ανατροπή ( γιατί ολική δεν είναι δυνατή παρά μόνο με πόλεμο) των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής και κατοχής . Δηλαδή στην προσπάθεια για την επίλυση του Κυπριακού στην βάση της διζωνικής δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Το πλαίσιο Γκουτιέρες που πρότεινε ο ΓΓ του ΟΗΕ στο Κραν Μοντανά είναι εξαιρετική βάση, ο Ακκιντζί ο καλύτερος δυνατός συνομιλητής – ας ελπίσουμε ότι παρά τον πόλεμο της Τουρκίας θα επανεκλεγεί – και το ΑΚΕΛ στηρίζει αποφασιστικά αυτή την προοπτική.
