Τα δάκρυα του Ιακωβίδη έδειξαν τι πραγματικά συμβαίνει στον ελληνικό αθλητισμό, αλλά δυστυχώς οι αντιδράσεις θα είναι παροδικές, τονίζει με μια συνέντευξη «από καρδιάς» στο iEidiseis ο Αλέξανδος Νικολαΐδης, Ολυμπιονίκης του τάε κβο ντο.
«Το ξέσπασμα του Θοδωρή ήταν μια προσωπική στιγμή που ευτυχώς έγινε στην κάμερα και δημιουργήθηκε ο θόρυβος. Έχω δει όμως πολλά, ατελείωτα τέτοια κλάματα στην καριέρα μου ώστε να σοκαριστώ όπως όλοι εσείς. Κι αν αυτά συμβαίνουν όπως με ρωτήσατε «στην βιτρίνα» του ελληνικού αθλητισμού, φανταστείτε τι συμβαίνει στα πίσω δωμάτια», αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ σε ερώτηση τι οδήγησε τον Ιακωβίδη στην έκρηξη, απαντά μεταξύ άλλων: «Ο πόνος, τα χειρουργεία, οι άδειες τσέπες, η απορία το πού θα έφτανε εάν είχε φυσιολογικές συνθήκες, και μια χούφτα από πολιτικά πρόσωπα που στους Ολυμπιακούς Αγώνες δίνουν σημασία στον κάθε Θοδωρή Ιακωβίδη, αλλά όταν κλείσουν οι κάμερες το τηλέφωνο είναι κατειλημμένο».
«Δεν μπορεί να εναποθέσουμε όλες τις ελπίδες στις χορηγίες των ιδιωτικών εταιριών γιατί αυτές δεν θα ασχοληθούν με την ανάπτυξη των αθλημάτων αλλά με τη βιτρίνα τους. Κάποια στεγανά πρέπει να σπάσουν στις σχέσεις ανάμεσα στις Ομοσπονδίες και την Πολιτεία ώστε να διασφαλίζεται ότι τουλάχιστον τα στοιχειώδη θα γίνονται», σημειώνει με νόημα, ενώ υπογραμμίζει: «Οι ευθύνες των κυβερνήσεων είναι διαχρονικές και πολύ σοβαρές ώστε να ασκείται μικροπολιτική στις πλάτες αυτών των αθλητών. Η αντίδραση του Λευτέρη Αυγενάκη είναι μια κλασσική αντίδραση ενός Υφυπουργού Αθλητισμού: επικοινώνησε με τον Ιακωβίδη ώστε να μη σταματήσει την καριέρα του. Τι θα γίνει όμως με τους συναθλητές του; Με τα παιδιά που δίπλα στον Θοδωρή ένιωσαν τον εξευτελισμό της έξωσης από τα σπίτια του Αγ. Κοσμά; Με τα παιδιά που έτρωγαν από τα συσσίτια της Εκκλησίας μαζί με τον Ιακωβίδη;».
Τα δάκρυα του Ιακωβίδη έδειξαν τι πραγματικά επικρατεί στον ελληνικό αθλητισμό, ακόμα και στην βιτρίνα του. Θα θέλατε να μας περιγράψετε;
Έδειξαν αλλά δυστυχώς οι αντιδράσεις θα είναι παροδικές. Με λίγα λόγια, ο μεγαλύτερος χορηγός και φυτώριο του Ελληνικού ερασιτεχνικού αθλητισμού ήταν, είναι και θα είναι οι οικογένειες των ίδιων των αθλητών και κάποιοι τρελοί προπονητές που αφήνουν πίσω τις ζωές τους για να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά. Από τη στιγμή που το οικοδόμημα Πολιτεία-Ομοσπονδίες προσφέρουν τα αυτονόητα μετά την επίτευξη μεγάλων επιτυχιών από τους αθλητές, τότε όλο το βάρος και οι ελπίδες των αθλητών ακουμπάνε επάνω στο ταλέντο και στο πείσμα τους, αλλά και στην υπομονή και οικονομική επιφάνεια του συγγενικού περιβάλλοντος. Υπήρξαν πολιτειακοί παράγοντες που έκαναν λίγα, κάποιοι έκαναν περισσότερα, κάποιοι ό, τι μπορούσαν, αλλά ποτέ τίποτα δεν ήταν αρκετό ώστε να αλλάξει η κατάσταση. Το ξέσπασμα του Θοδωρή ήταν μια προσωπική στιγμή που ευτυχώς έγινε στην κάμερα και δημιουργήθηκε ο θόρυβος. Έχω δει όμως πολλά, ατελείωτα τέτοια κλάματα στην καριέρα μου ώστε να σοκαριστώ όπως όλοι εσείς. Κι αν αυτά συμβαίνουν όπως με ρωτήσατε «στην βιτρίνα» του ελληνικού αθλητισμού, φανταστείτε τι συμβαίνει στα πίσω δωμάτια.
Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Ιακωβίδη στην «έκρηξη»;
Η επαναλαμβανόμενη αδιαφορία, τα λόγια και οι υποοσχέσεις χωρίς αντίκρισμα, η κοροϊδία, η πείνα, το παράπονο και η αγωνία. Η σκέψη ότι ανταγωνίζεται και κερδίζει αθλητές που ίσως να μην έκαναν πρωταθλητισμό εάν ήταν στη θέση του. Ο πόνος, τα χειρουργεία, οι άδειες τσέπες, η απορία το πού θα έφτανε εάν είχε φυσιολογικές συνθήκες, και μια χούφτα από πολιτικά πρόσωπα που στους Ολυμπιακούς Αγώνες δίνουν σημασία στον κάθε Θοδωρή Ιακωβίδη, αλλά όταν κλείσουν οι κάμερες το τηλέφωνο είναι κατειλημμένο.
Είχαμε και την εξομολόγηση Ντούσκου, πάντως. «Από την πολιτεία δεν είχα καμία στήριξη», είπε, «αδειάζοντας» όσους έσπευσαν να πανηγυρίσουν. Και, βεβαίως, ήταν και όσα είπε ο Πετρούνιας.
Τον Στέφανο Ντούσκο δεν τον γνωρίζω, αλλά δεν χρειάζεται να μου πει τις συνθήκες προετοιμασίας σου. Τις φαντάζομαι, τις ξέρω. Ο Γιώργος Πομάσκι, ο προπονητής του Χρυσού Ολυμπιονίκη Μίλτου Τεντόγλου, 4 μήνες πριν το Τόκιο έδινε συνέντευξη στην οποία μιλούσε για την δραματική κατάσταση που ζούνε. Ο Λευτέρης Πετρούνιας από την άλλη, έδειξε την κλάση του ως άνθρωπος και στις δηλώσεις του μετά την πρόκριση για του Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, αναφέρθηκε στους απλήρωτους συναθλητές του που δεν έχουν να φάνε. Ίσως και να φταίμε κι εμείς οι ίδιοι οι αθλητές που δεν έχουμε κάνει την απαραίτητη φασαρία, αλλά το αφήνουμε όλο για την επόμενη φορά ώστε να κρατήσουμε την ψυχολογική μας ηρεμία όσο είμαστε ενεργοί. Το κακοστημένο αυτό όμως οικοδόμημα βασίζεται σε αυτή την αδράνεια, επειδή γνωρίζει ότι θα τα αφήσουμε όλα πίσω για να κυνηγήσουμε το όνειρό μας.
Τι πρέπει, κατά τη γνώμη σας, να γίνει;
Ριζοσπαστικές, βαθιές και δραστικές αλλαγές. Το Σύνταγμα του Ελληνικού κράτους μιλάει για κρατική ευθύνη παροχής συνθηκών προς όλους τους αθλούμενους της χώρας. Δεν μπορεί να εναποθέσουμε όλες τις ελπίδες στις χορηγίες των ιδιωτικών εταιριών γιατί αυτές δεν θα ασχοληθούν με την ανάπτυξη των αθλημάτων αλλά με τη βιτρίνα τους. Κάποια στεγανά πρέπει να σπάσουν στις σχέσεις ανάμεσα στις Ομοσπονδίες και την Πολιτεία ώστε να διασφαλίζεται ότι τουλάχιστον τα στοιχειώδη θα γίνονται. Μισθοί, οδοιπορικά, υποχρεωτική ασφάλιση εθνικών ομάδων, δωρεάν ιατρική βοήθεια, στήριξη του αθλητισμού της περιφέρειας. Είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα ώστε να απαντηθεί, αλλά συνοπτικά ας πω ότι δεν γίνεται πάντα να φυτοζωεί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στο όνομα του επαγγελματικού.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης; Είδαμε τον αρμόδιο υφυπουργό μετά τις δηλώσεις Ιακωβίδη να επικοινωνεί μαζί του, ώστε να μην σταματήσει. Τις δηλώσεις του Πύρρου Δήμα, επίσης, πώς τις κρίνετε;
Οι ευθύνες των κυβερνήσεων είναι διαχρονικές και πολύ σοβαρές ώστε να ασκείται μικροπολιτική στις πλάτες αυτών των αθλητών. Η αντίδραση του Λευτέρη Αυγενάκη είναι μια κλασσική αντίδραση ενός Υφυπουργού Αθλητισμού: επικοινώνησε με τον Ιακωβίδη ώστε να μη σταματήσει την καριέρα του. Τι θα γίνει όμως με τους συναθλητές του; Με τα παιδιά που δίπλα στον Θοδωρή ένιωσαν τον εξευτελισμό της έξωσης από τα σπίτια του Αγ. Κοσμά; Με τα παιδιά που έτρωγαν από τα συσσίτια της Εκκλησίας μαζί με τον Ιακωβίδη; Αυτές οι ενέργειες είναι επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, που το πολύ- πολύ να μας προσφέρουν ένα Ολυμπιακό μετάλλιο στο Παρίσι. Δεν είναι καθόλου λίγο ένα μετάλλιο, αλλά ποτέ τα μετάλλια δεν ήταν το πρόβλημα του Ελληνικού αθλητισμού. Από τις δηλώσεις του Πύρρου τον οποίο και αγαπώ και σέβομαι όσο λίγους, θα κρατήσω μόνο την δεύτερη του τοποθέτηση που αναγνωρίζει πως είναι κι αυτός μέρος του προβλήματος, όπως όλοι μας. Εμείς οι πρώην αθλητές δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε το δικαίωμα να παίζουμε μικροπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των παιδιών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν θα πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο με τον αθλητισμό και να διαμορφώσει θέσεις; Κάνοντας και την απαραίτητη αυτοκριτική για όσα δεν έκανε καλά επί της θητείας του ή για όσα δεν έπραξε;
Φυσικά και πρέπει. Όπως απάντησα και σε προηγούμενη σας ερώτηση, «Υπήρξαν πολιτειακοί παράγοντες που έκαναν λίγα, κάποιοι έκαναν περισσότερα, κάποιοι ό, τι μπορούσαν, αλλά ποτέ τίποτα δεν ήταν αρκετό ώστε να αλλάξει η κατάσταση». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ευθύνη αλλά και την θέληση να διορθώσει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί, καθώς η κοινωνική ισότητα είναι ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής του. Έχει κι αυτός τις ευθύνες του, κατ’ αναλογία όμως για τα έτη που κυβέρνησε κι όχι ισότιμες με άλλα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια. Την δεύτερη φορά που θα κληθεί να κυβερνήσει την χώρα, πρέπει να παλέψει για τα δικαιώματα των παιδιών μας. Εγώ προσωπικά θα βρίσκομαι εκεί ώστε να συνεισφέρω σε αυτό το πρόγραμμα όσο περισσότερα μπορώ, εάν μου ζητηθεί.
