Δεν ήταν εύκολη η απόφαση που έλαβε ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Ιωάννης Σαρμάς να κηρύξει τριήμερο εθνικό πένθος για την τραγωδία με τους εκατοντάδες νεκρούς στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου. Ούτε δεδομένη ενέργεια από οποιαδήποτε κυβέρνηση και οποιονδήποτε πρωθυπουργό. Ιδίως όταν πρόκειται για υπηρεσιακό πρωθυπουργό.
Σε αυτή τη χώρα, που βάζει στη Βουλή Κασιδιάρηδες και, (μπρρρ…), Νατσιούς, που ένα μέρος της γοητεύεται από κηρύγματα μίσους και ένα πολυάριθμο κομμάτι της αδιαφορεί, αν δεν επιχαίρει κιόλας για τις τραγωδίες των άλλων, η πράξη του κ. Σαρμά δείχνει ενσυναίσθηση και ευαισθησία – στοιχεία καθόλου αυτονόητα στην εποχή με τον αχαλίνωτο ρατσισμό, την ξέφρενη ή την κεκαλυμμένη ξενοφοβία.
Τριήμερο πένθος για κατατρεγμένους, απελπισμένους ανθρώπους, τη διάσωση των οποίων κάποιοι θεωρούν «ξένη υπόθεση», όπως είπε περίπου ο Κυρανάκης.
Είναι μία πράξη που διασώζει κάτι από την ανθρωπιά που αντί να εκδηλώνεται σε κάθε ανθρώπινο δράμα, οποιουδήποτε χρώματος και φυλής, είτε χάνεται μέσα στο εθνικιστικό παραλήρημα, είτε στρίβει επιλεκτικά το κεφάλι.
Γ.Μ.
