Oσοι από επαγγελματική διαστροφή επιμένουμε να παρακολουθούμε τις συνεντεύξεις στην τηλεόραση των δυο βασικών πρωταγωνιστών των εκλογών της Κυριακής, μια βασική διαπίστωση την έχουμε κάνει.
Όταν εμφανίζεται ο Κ.Μητσοτάκης, η «τελετουργία» και το ρεπερτόριο παραπέμπουν σε γαλήνια μουσική δωματίου, σε ένα ήσυχο και νανουριστικό μπλουζ.
Όταν εμφανίζεται ο Τσίπρας, το υποτονικό μπλουζ μετατρέπεται ακαριαία σε σκληρό ροκ. Λες και ένας αόρατος «παραγωγός» πατάει το κουμπί και το τζουκ-μποξ, ο δημοσιογράφος δηλαδή, αλλάζει τη μουσική.
Το κοντράστ έφτασε στο αποκορύφωμα στη συνέντευξη της Παρασκευής του Αλ.Τσίπρα στον ΑΝΤ1 και τον Νίκο Χατζηνικολάου. Σε σύγκριση βέβαια με την αντίστοιχη συνέντευξη στον ίδιο δημοσιογράφο του Κ.Μητσοτάκη.
Για να μείνουμε στις αναφορές από την Τέχνη, στην περίπτωση Μητσοτάκη παρακολουθήσαμε σκηνές από το «Μπλε Βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς και με τον Τσίπρα από την «Αγρια Συμμορία» του Σαμ Πέκινπα.
Ακόμη και ειδικά εφέ είχε στη διάθεσή της η παραγωγή, δηλαδή το τζουκ μποξ. Για παράδειγμα με τη φωτογραφία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ από τη Δυτική Θράκη, μέσα σε κόκκινο κύκλο, δίπλα σε τουρκικά σύμβολα. Εξαιρετικό εφέ πραγματικά, βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές τέχνης και μυθοπλασίας της «Ομάδας Αλήθειας» της ΝΔ.
Μια ερώτηση μόνο: δεκάδες φωτογραφίες με «μπλε» βουλευτές, δίπλα στα ίδια τουρκικά σύμβολα ,δεν τις έχει ανακαλύψει ο πάντοτε ακριβοδίκαιος Νίκος Χατζηνικολάου; Ακόμη όμως και στη φωτογραφία που έδειχνε με τόσο πάθος στον Τσίπρα, πως διέλαθε της προσοχής του ότι ακριβώς πίσω από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στεκόταν καμαρωτός και ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ;
Τι να πεί κανείς. Μόνο μια διαπίστωση: Όταν σε κυριεύει το πάθος, έρχεται το λάθος.
Α.Ο.
