Πρώτα εμφανίσθηκαν καμιά δεκαριά ενδιαφερόμενοι για την ηγεσία του κόμματος. Ως τώρα πήραν θέση στον βατήρα τέσσερις , αλλά δεν αποκλείεται να γίνουν έξι. Αν κρίνουμε και από την πολυκοσμία υποψήφιων που υπήρξε στο ΚΙΝΑΛ της Φώφης, μετά την κάλπη οιμισοί γυρίζουν την πλάτη. Θα δείξει.
Πάντως το σύνδρομο της αμοιβαδοποίησης συνοδεύει πάντα τον ΣΥΡΙΖΑ και ίσως μετά την ανάδειξη νέας ηγεσίας, άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη. Ως τις ευρωεκλογές μπορεί ακόμη και να χάσουν και τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια δυο -κοινοβουλευτικές- διασπάσεις υπόθεση είναι.
Αλλωστε στις τελευταίες συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας κάποιοι δεν κρύβουν ότι κινούνται στη γραμμή «να μείνουμε Αριστερά και ας είμαστε τρίτο, ή τέταρτο κόμμα».
Για ονόματα και διευθύνσεις ανατρέξτε σε όσους επί Τσίπρα επέμεναν «αριστερά και τίποτε άλλο» και έκλειναν τις πόρτες των οργανώσεων. Ή δεν είχαν πρόβλημα να παραδεχθούν τη «στρατηγική δευτέρου κόμματος»: Δεύτερο και «καθαρό».
Αυτό που λείπει στην πρώτη φάση της μετά Τσίπρα περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι το «αριστερόμετρο» , αλλά η σοβαρότητα. Αποδεικνύεται στην αδυναμία τους να χειρισθούν ως υπεύθυνος πολιτικός φορέας τις εκλογές στους ΟΤΑ.
Παρά την αυτοδιοικητική εξαφάνισή τους το 2019 και τις δυο πρόσφατες ήττες τους, αντί να επιδιώξουν την συμμετοχή τους σε νικηφόρα σχήματα, επιλέγουν την περιθωριοποίηση.
Η αρχή έγινε με τις περιφέρειες και ειδικά στις περιπτώσεις στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να βρεθεί με τους νικητές: στην περιφέρεια Αττικής, στηρίζοντας το ψηφοδέλτιο του Γιάννη Σγουρού που έχει την στήριξη του ΠΑΣΟΚ και ισχυρές πιθανότητες επικράτησης και στην Κρήτη με την υποψηφιότητα του Σταύρου Αρναουτάκη, με την υποψηφιότητα του Σπύρου Δανέλλη, να εξασφαλίζει αξιοπρεπή εμφάνιση, αλλά όχι επικράτηση.
Υπάρχουν και χειρότερα: σε κάποιες περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται παλαιοκομματικά, με τους τοπάρχες διάφορων περιοχών να επιβάλουν την υποστήριξη αδύναμων υποψηφίων περιφερειαρχών για να μην απειληθεί η πρωτοκαθεδρία τους και σε άλλες να αυτοαπαξιώνεται, όπως η απόφαση για την υποστήριξη Γκλέτσου.
Στους Δήμους η τραγωδία του 2019 επαναλαμβάνεται. Αρχής γενομένης από τις εσωκομματικές συμπεριφορές στον πρώτο δήμο της χωράς, όπου η αρνητική θητεία Μπακογιαννη ανοίγει το παιχνίδι και για τον ΣΥΡΙΖΑ –ειδικά αν κατάφερνε να συνεννοηθεί με το ΠΑΣΟΚ, που προτάσσει τον αξιόλογο Χάρη Δούκα.
Ο Αλέξης Τσίπρας είχε κλείσει την υποψηφιότητα του προβεβλημένου μπασκετμπολίστα Νίκου Παππά, αλλά μετά την αποχώρησή του άρχισαν τα παράδοξα. Ο στιγμιαίος δισταγμός του Παππά, αξιοποιήθηκε από βουλευτή της Α Αθήνας -που θεωρεί φέουδό του τον Δήμο- να επιβάλει τη διακοπή των συνεννοήσεων μαζί του.
Στο κενό που δημιουργήθηκε εμφανίσθηκε η φιλόδοξη και επαρκής υποψηφιότητα του πρώην βουλευτή Κώστα Ζαχαριάδη. Αλλά αντί για αυτονόητη συσπείρωση στην προώθησή της, άρχισε να βρέχει διασπαστικές υποψηφιότητες από κάθε φράξια.
Ο ηττηθείς στις εκλογές Νίκος Φίλης βρήκε την αφορμή να προκαλέσει την προσοχή ως «αριστερή» υποψηφιότητα, και τουλάχιστον άλλες τρεις υποψηφιότητες –Πέτρος Φιλίππου, Όλγα Μπαλαούρα, Κ. Τσουκαλάς- άρχισαν να μετεωρίζονται, στο κενό, απεικονίζοντας τις εσωτερικές διαιρέσεις.
Εντωμεταξύ προέκυψε ότι η πληροφορία για την αποχώρηση Παππά δεν ήταν ακριβής και ανέβαλε διαβούλευση μαζί του τριμελής αντιπροσωπεία. Σε κάθε περίπτωση η δυναμική της πρώτης υποψηφιότητας – με τον Ζαχαριάδη- υπονομεύθηκε.
Ενώ η κλεψύδρα αδειάζει, σε όλη την επικράτεια εκδηλώνονται φραξιονισμοί που εκμηδενίζουν την, υποτυπώδη άλλωστε, παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η -εύλογη- εξουσιοδότηση στη προσωρινό πρόεδρο Σωκράτη Φάμελλο να χειριστεί κεντρικά τα αυτοδιοικητικά που έχουν περιέλθει στο έλεος των αναμετρήσεων για την ηγεσία.
Η απουσία συλλογικής σοβαρότητας εμποδίζει τους δελφίνους της Κουμουνδούρου να καταλάβουν το αυτονόητο: ότι θα χάσουν τον Οκτώβριο, θα το χάσουν όλοι μαζί.
Γ.Λ.
