Οι εσωτερικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ των οποίων είμαστε όλοι θεατές, σε συνδυασμό με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με την κατάρρευση του Επιτελικού Κράτους μπροστά σε μια μέρα χιονιού,έφεραν σε πρώτο πλάνο το βασικό πολιτικό ζήτημα που είναι πλέον η αδήριτη ανάγκη δημιουργίας μιας ισχυρής εναλλακτικής πολιτικής δύναμης, με συγκροτημένη πολιτική πρόταση, που στις εκλογές θα μπορέσει να ελέγξει την Κυβέρνηση, να παρουσιάσει σχέδιο εξουσίας και τελικά, να αμφισβητήσει την κυριαρχία της ΝΔ και του Κ. Μητσοτάκη.
Ας ξεκινήσω με το αυτονόητο: τα μαζικά κόμματα ή κόμματα μαζών είναι πολυσυλλεκτικά. Που σημαίνει ότι πετυχαίνουν να λειτουργήσουν ως χωνευτήρι διαφορετικών τάσεων, απόψεων και προσεγγίσεων , φυσικά πάντα εντός πλαισίων που ορίζει το καταστατικό του κόμματος και οι αρχές του. Αυτά τα κόμματα είναι που διεκδικούν την εξουσία στα σύγχρονα δυτικά κράτη. Όπου επιχειρήθηκε η ιδεολογική καθαρότητα, η απόρριψη της διαφορετικής άποψης, τα κόμματα οδηγήθηκαν σε συρρίκνωση.
Αυτό πέτυχε το ΠΑΣΟΚ το 1981, αυτό πέτυχε και ο Κ. Μητσοτάκης το 2019 μετά το 18%,85 του κόμματος του το 2012. Τα κόμματα εξελίσσονται, προσαρμόζονται, αλλάζουν. Είναι ζωντανοί οργανισμοί που αντιδρούν στην μεταβαλλόμενη πραγματικότητα και αιματοδοτούνται από το άνοιγμα σε μεγαλύτερα κοινά που ασπάζονται τις βασικές θέσεις και κατευθύνσεις του.
Όμως, η συζήτηση που όλοι παρακολουθούμε στο ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες βδομάδες δεν λαμβάνει υπόψη αυτή την πραγματικότητα. Την ώρα που το κρίσιμο είναι η μαζικότητα του κόμματος και η συστράτευση όλο και μεγαλύτερων ομάδων πολιτών σε μια προοπτική διεκδίκησης της εξουσίας, ιδεολογικές αγκυλώσεις, φοβίες, απόψεις για ιδεολογική καθαρότητα τείνουν να οδηγήσουν σε ένα ιδιότυπο facecontrol, που μόνο ζημιά προκαλεί στον τελικό στόχο.
Οι διαφορές, ακόμη και οι τάσεις σε όλα τα μεγάλα κόμματα εξουσίας είναι σεβαστές και θεμιτές. Αλλά η λογική μιας παρωχημένου τύπου Αριστεράς , που λειτουργεί περισσότερο ως κόμμα διαμαρτυρίας παρά εξουσίας μόνο ζημιά δημιουργεί στη σημερινή συγκυρία.
Η ανάδειξη του Ν. Ανδρουλάκη στο ΚΙΝΑΛ, με τη δημοσκοπική ανάκαμψη του κόμματος του (προσωρινή ή μη) δημιουργεί μια περαιτέρω πίεση για να ληφθούν άμεσα γενναίες αποφάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μπορέσει, με αξιώσεις να διεκδικήσει ξανά την εξουσία.
Φυσικά πρέπει να πείσει ότι το θέλει και ότι το μπορεί.
Το επιτακτικό αίτημα είναι αυτή τη στιγμή είναι η δημιουργία ενός ισχυρού πλειοψηφικού ρεύματος που θα αμφισβητήσει την μονοκρατορία της δεξιάς. Που θα ανοιχτεί στο χώρο από την αριστερά έως το κέντρο, χωρίς αποκλεισμούς με εμπιστοσύνη στις συμμετοχικές διαδικασίες.
Η αντίληψη μιας πεφωτισμένης ηγεσίας/ελίτ που αποφασίζει ενώ ο λαός ακολουθεί ανήκει σε άλλες εποχές. Το συμμετοχικό αίτημα είναι ισχυρό και δυναμώνει ακόμη περισσότερο με την πάροδο του χρόνου. Είναι βαθιά δημοκρατικό και το μόνο ικανό να οδηγήσει ένα προοδευτικό κόμμα στην εξουσία.
Γιατί τώρα δεν είναι το «ρεύμα των ημερών», δεν είναι η κατάρρευση ενός παλαιού συστήματος που θα οδηγήσει ένα αριστερό κόμμα στην εξουσία, όπως το 2015. Είναι ο πειστικός λόγος , είναι οι διαδικασίες συμπερίληψης και όχι αποκλεισμού, ένταξης των διαφορετικών απόψεων και προελεύσεων στη λογική της δημιουργίας ενός πλειοψηφικού προοδευτικού ρεύματος που θα πείσει, θα συγκινήσει , θα εμπνεύσει με αποφασιστικότητα και καθαρό λόγο. Με προγραμματικές θέσεις σαφείς. Και θα δώσει ξανά ελπίδα ότι η αριστερά μπορεί.
Η κοινωνία δεν μπορεί να περιμένει να λυθούν εσωτερικές διαφωνίες και διαφορές. Η αριστερά πρέπει να διεκδικήσει τη θέση που της ανήκει με μαζικές διαδικασίες, ανοιχτό κόμμα, δημοκρατικό, συμπεριληπτικό. Με σύγχρονο λόγο που αγκαλιάζει και ενοποιεί, που πολλαπλασιάζει και δεν διαιρεί. Που ξέρει να συνθέτει και που με αυτοπεποίθηση ανοίγεται στη συμμετοχή.
Η κυβερνώσα αριστερά μπορεί να γίνει πάλι πραγματικότητα. Χωρίς τις «ανίερες» συμμαχίες του παρελθόντος. Με καθαρό, προοδευτικό στίγμα. Χωρίς σκιές. Χωρίς τα λάθη του παρελθόντος. Ανοιχτή στην κεντροαριστερά και σε όσους θέλουν να συμπορευτούν ή να συνεργαστούν.
Η ελληνική κοινωνία, ταλαιπωρημένη, πληγωμένη δεν έχει ανάγκη από κόμματα διαμαρτυρίας. Πρωτίστως έχει ανάγκη από κόμματα που μπορούν να κάνουν την αλλαγή. Θα το μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ;
(Η Μαριλένα Κοππά είναι Αναπλ. Καθηγήτρια Συγκριτικής Πολιτικής Πάντειο Πανεπιστήμιο- Μέλος ΔΣ του ΙΔΙΣ)
