Οι άνθρωποί μας υποφέρουν. Αναμφίβολα προσβλέπουν σε μια νέα κυβερνητική «προοδευτική διακυβέρνηση» (όσο κι αν προσπαθούν οι «δημοσκοπήσεις» να εμφανίσουν το μαύρο ως άσπρο). Αλλά απαιτούνται ως βάση «τα ελάχιστα» για να υπάρξει πραγματική και ουσιαστική ανατροπή υπέρ των πολλών.
Τα αφηρημένα σχήματα αρέσουν στην πολιτική. Γιατί «χωράνε πολλούς και πολλά». Για παράδειγμα λέμε «Μεσαίος χώρος» ή «Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά» και ο καθένας φαντάζεται περίπου ό,τι θέλει. Ο αυτοπροσδιορισμός στο «πού ανήκει» κάποιος σε αυτήν την «κλίμακα από την άκρα αριστερά προς την άκρα δεξιά» πολλές φορές γίνεται δυσδιάκριτος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φράση ότι «καταδικάζουμε τα φαινόμενα βίας από όπου κι αν προέρχονται». Αυτοί που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ πριν από λίγες ημέρες πώς άραγε αυτοπροσδιορίζονται και πώς οι άλλοι τους… χαρακτηρίζουν;
Η συζήτηση αυτή αφορά φυσικά «και τα δικά μας». Όταν λέμε σήμερα «προοδευτική διακυβέρνηση», τι και ποιους εννοούμε; Η συζήτηση άνοιξε εκ νέου με την πρόταση – προτροπή κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να διερευνηθεί αυτή η προοπτική από τις «όμορες προς αυτόν» πολιτικές δυνάμεις – ενόψει και τον εκλογών (όποτε κι αν αυτές διεξαχθούν).
Η απάντηση που έδωσε το ΜέΡΑ25 στους «κύκλους» αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ που οραματίζονται μια «προοδευτική διακυβέρνηση» είναι ότι «το ΜέΡΑ25 από την 9η Μαΐου καλεί σε παλλαϊκή προοδευτική συστράτευση εναντίον της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό το προσκλητήριο γίνεται καθημερινά πιο επίκαιρο, και μαζί του το ερώτημα: Στη βάση ποιων πολιτικών θα οικοδομηθεί η συστράτευση αυτή;»
Κι αυτό δεν είναι ρητορικό ερώτημα, αλλά πολύ πρακτικό και καθημερινό.
Γνωρίζουμε ότι ο μόνος τρόπος να προστατευθούν οι περιουσίες των μικρομεσαίων είναι η κατάργηση του αποκαλούμενου «ΗΡΑΚΛΗ». Γνωρίζουμε επίσης ότι το στρίμωγμα της φοροδιαφυγής των ολιγαρχών απαιτεί ανάκτηση εθνικής κυριαρχίας επί της φορολογικής αρχής και του φορολογικού λογισμικού. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο περιορισμός των λουκέτων προαπαιτεί βαθιά κουρέματα φόρων και χρεών. Δεν αμφιβάλει κανείς λογικός άνθρωπος ότι η καταπολέμηση της φτώχειας απαιτεί ένα 10% του ΑΕΠ ετησίως.
Από εκεί και μετά γνωρίζουμε και κάτι άλλο: Η πιθανότητα η τρόικα να συναινέσει σε όλα αυτά είναι μηδενική. Συνεπώς, κυβέρνηση που απορρίπτει εκ προοιμίου την σύγκρουση με την «τρόικα» μόνο προσχηματικά προοδευτική μπορεί να είναι. Αυτό το γνωρίζουν οι προοδευτικοί πολίτες και δεν θα συστρατευτούν με κόμματα που είτε υποστηρίζουν ότι έσωσαν την χώρα με μνημόνια είτε αρνούνται ακόμα και να διανοηθούν ένα ΟΧΙ στην τρόικα – αλλά και στις Μόριες, στις εξορύξεις κλπ που έγιναν στο όνομα προηγούμενων «προοδευτικών διακυβερνήσεων».
Με αυτό το σκεπτικό «ναι λοιπόν στην παλλαϊκή συστράτευση, αλλά στη βάση των ελάχιστων που απαιτεί μια προοδευτική ανατροπή υπέρ των πολλών».
Ο κόσμος μας – μετά από δέκα χρόνια απάνθρωπης λιτότητας – συνεχίζει να βιώνει πολύ δύσκολες καταστάσεις (οικονομικές, κοινωνικές ψυχολογικές κ.α.) – και εξαιτίας της αποτυχημένης διαχείρισης της πανδημίας με τα συνεχόμενα Lockdown, καθώς δεν υπήρξε οργανωμένη πρόβλεψη για μαζικά test- ώστε να γνωρίζουμε με ασφάλεια ποιοι έχουν νοσήσει από το ιό και ποιοι όχι. Με αποτέλεσμα το «γενικό κλείσιμο» όλων στο σπίτι να συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Κι αν στην αρχή της περιπέτειας αυτής υπήρχε μια δικαιολογία, μετά το καλοκαίρι η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση.
Οι άνθρωποί μας υποφέρουν. Αναμφίβολα προσβλέπουν σε μια νέα κυβερνητική «προοδευτική διακυβέρνηση» (όσο κι αν προσπαθούν οι «δημοσκοπήσεις» να εμφανίσουν το μαύρο ως άσπρο). Αλλά απαιτούνται ως βάση «τα ελάχιστα» για να υπάρξει πραγματική και ουσιαστική ανατροπή υπέρ των πολλών.
Ο Γράφει ο Νίκος Καραμπάσης είναι Δημοσιογράφος – Υπεύθυνος Τύπου του ΜέΡΑ25
