Ήξερε και τον ήξεραν πολλοί. Είχε υποδεχθεί -με τη χαρακτηριστική ιαχή του- προέδρους Δημοκρατίας, Πρωθυπουργούς, βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους και δημοσιογράφους – ακόμη και εκδότες.
Η καλύτερή του όμως ήταν όταν υποδεχόταν κοινούς θνητούς -Έλληνες και ξένους- κυρίως παιδιά, τα οποία επιδίωκαν ιδιαίτερα την παρέα του.
Ακόμη και ο Μιχάλης, ο εγγονός των αφεντικών του, μόλις ενός έτους, έμαθε να προσποιείται τη φωνή του.
Ήταν εγκατεστημένος σ’ ένα αγρόκτημα στα Μεσόγεια, από όπου και το όνομά του. Το «Λουδοβίκος», έβγαινε από την αρχοντιά του.
Ήταν αλλοδαπός. Για την ακρίβεια δώρο του Σταύρου Ψυχάρη στους ιδιοκτήτες του αγροκτήματος και τον έφερε από την Αλβανία, ένας φίλος του Αλέκου Παπαδοπούλου.
Μετά από 23 χρόνια ελληνικού βίου, ο «Λουδοβίκος των Μεσογείων» εγκατάλειψε τους θαυμαστές του. Τον βρήκε νεκρό στο σπίτι του η Ολυμπία – που τον έκλαψε σαν παιδί της.
Πνευμονία λόγω της τελευταίας νεροποντής – είχε και τα χρονάκια του.
Θα λείψει σε πολλούς. Και ας ήταν ένα ταπεινός γάιδαρος.
Γ.Λ.
