Η κρίση στην Ουκρανία αποτελεί την αρχή και όχι το τέλος των διεθνών κρίσεων, καθώς ο πλανήτης έχει εισέλθει σε φάση νέου ψυχρού πολέμου, οι ανταγωνισμοί των μεγάλων δυνάμεων για τις σφαίρες επιρροής εντείνονται και το ενδεχόμενο θερμών συρράξεων όλο και καθίσταται περισσότερο υπαρκτό.
Όσοι κάνουν όσοι εκπλήσσονται από τις εξελίξεις , από τη στιγμή που δεν είναι ανίδεοι, είναι απλώς υποκριτές. Το διεθνές σύστημα ασφαλείας, που έχει συγκροτηθεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι απλώς νεκρό, δεν υφίσταται πλέον. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών στην Ουκρανική κρίση είναι απολύτως απών –και σε κάθε περίπτωση, δεν έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις. Στην ουσία, τα Ηνωμένα Έθνη, χωρίς να μηδενίζουμε την όποια προσφορά τους, είτε περιθωριοποιούνται από τις μεγάλες δυνάμεις, είτε –το χειρότερο- έχουν χρησιμοποιούνται από αυτές στην κατεύθυνση που θέλουν. Κατά τη γνώμη μας, σε έναν κόσμο που μυρίζει πλέον όλο και πιο πολύ μπαρούτι και στον οποίο οι ανταγωνισμοί θα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι για την παγκόσμια ειρήνη, είναι θέμα χρόνου πότε θα τεθεί θέμα ότι δεν χρειάζεται ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, με πρώτη ενέργεια την περικοπή των χρημάτων που δίνονται σε αυτόν από διάφορες χώρες.
Στο ερώτημα «με το ΝΑΤΟ ή τη Ρωσία», η απάντηση δεν μπορεί για τον κάθε προοδευτικό πολίτη παρά να είναι «ούτε με το ΝΑΤΟ, ούτε με τη Ρωσία». «Βλάπτουν και οι δυο εξίσου την ειρήνη»-για να παραφράσουμε τον ποιητή μας.
Στο ερώτημα, ωστόσο, γιατί δεν εκδηλώνεται ένα Κίνημα Ειρήνης, το οποίο σε μεγάλες καμπές της ιστορίας έβαζε τη σφραγίδα του, ακόμα και τις φορές που ηττάτο, δεν έχουμε απάντηση. Θα επιχειρήσουμε προσεχώς να το προσεγγίσουμε. Προς το παρόν ελπίζουμε να ξεπεταχθεί, ενώ δεν το περιμένουμε. Αν όμως δεν κινήσουμε το χέρι μας, θα ισχύει και εδώ πως «η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία»- αλλά πεθαίνει!
