Ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης γίνεται σήμερα 95 ετών! Στις 29 Ιουλίου, στη Χίο, το 1925 γεννήθηκε ο άνθρωπος που έβαλε τη σφραγίδα του στη μουσική της χώρας την μεταπολεμική περίοδο, που συμμετείχε στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του λαού μας, που φυλακίστηκε και εξορίστηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς παρότι έκανε την Ελλάδα περήφανη στα πέρατα του κόσμου και που παράλληλα προβλημάτισε για πολλές πολιτικές του θέσεις, ο Μίκης Θεοδωράκης.
Κανένας σήμερα δεν μπορεί να φανταστεί την Ελλάδα χωρίς τον Μίκη Θεοδωράκη, όπως δεν μπορεί να τη σκεφτεί χωρίς τον Μάνο Χατζηδάκη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γιάννη Ρίτσο, την Μελίνα Μερκούρη, τον Γιώργο Σεφέρη και τόσους άλλους σπουδαίους της τέχνης και των γραμμάτων.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, είναι αλήθεια, πως θα μείνει στην ιστορία πρωτίστως για τη μουσική του.
Κάποια φορά, ο Χαρίλαος Φλωράκης, σε μια προσπάθειά του να του εξηγήσει γιατί δεν πρέπει να τσατίζεται που δεν μπήκε στο Πολτικό Γραφείο, του είπε: «Μίκη μου, τι το θες εσύ το Πολιτικό Γραφείο; Εμένα σε πενήντα-εκατό χρόνια μπορεί να μην με θυμάται κανένας. Εσένα, σε εκατό και σε διακόσια χρόνια, θα σε θυμούνται όλοι. Όχι από το Πολιτικό Γραφείο, αλλά από τη μουσική σου!»
Κάποια άλλη φορά, όταν ο Χαρίλαος ήθελε να να προωθήσει τον Μίκη Θεοδωράκη για υποψήφιο Δήμαρχο Αθηναίων, αλλά η –πιο μεγάλη τότε οργάνωση νεολαίας, η ΚΝΕ, αντιδρούσε γιατί ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης είχε αποκαλέσει τα μέλη της «γενίτσαρους»- ο Χαρίλαος κάλεσε τα στελέχη της σε ένα αχτίφ και άρχισε ως εξής την ομιλία του: «Κάποτε πήγα στο Νοβοσιμπίρκ και μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο, είδα πλήθος να με υποδέχεται. Ούτε στην Ελλάδα δεν ήταν τόσοι. Απόρησα.
Είδα όμως από πίσω μου μια μεγάλη σκιά. Γύρισα. Ήταν ο Μίκης. Για αυτόν ήρθαν. Σε όλα τα πλάτη και μήκη του κόσμου τον λατρεύουν, τον αγαπούν»-κάπως έτσι έκαμψε τις αντιρρήσεις των Κνιτών για την υποψηφιότητα του Μίκη για το Δήμο της Αθήνας ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ.
Ο ίδιος, όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Μίμης Ανδρουλάκης στο βιβλίο του «Σαλός Θεού-Ο μυστικός Μίκης», το καλύτερο ίσως βιβλίο που έχει γραφτεί για τον Θεοδωράκη, έμοιαζε στη αριστερά σαν ένα τάνκερ που ήθελε να στρίψει στη λίμνη των Ιωαννίνων! Δεν είναι τυχαίο που η ηγεσία της ανανεωτικής αριστεράς δεν τον ήθελε στον ενιαίο Συνασπισμό του 1989, με αποτέλεσμα να τον συναντήσει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στο αεροδρόμιο, ενώ ο Μίκης ετοιμαζόταν να φύγει για το Παρίσι, να τον κολακεύσει μιλώντας του για ένα του άρθρο και να ξεκινήσει το φλερτ μαζί του. Ένα φλερτ, που οδήγησε στη συμμετοχή του Μίκη Θεοδωράκη στην πρώτη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τον Απρίλιο του ΄90, ως υπουργού άνευ χαρτοφυλακίου παρά τω πρωθυπουργώ, με Γενικό Γραμματέα τον αδερφό του Γιάννη. Σημειωτέον, ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αθέτησε την δέσμευσή του να είναι ο Μίκης υπουργός Επικρατείας, πρώτος τη τάξει και συντονιστής των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού. Μια ακόμα σκέψη του γράφοντος: Σκεφτείτε τους μακεδονομάχους της πλατείας Συντάγματος, να ακούν μουσική του Μίκη, το «ένα το χελιδόνι» ή τη Ρωμιοσύνη- τρέχοντας θα… έφευγαν!
Για αυτό και είχε απόλυτο δίκιο ο Χαρίλαος Φλωράκης: Ο πραγματικός Μίκης, ο Μίκης της Ελλάδας και του κόσμου, είναι ο πραγματικός Μίκης, ο δικός μας Μίκης, ο Μίκης όλων μας. ένας πραγματικός Έλληνας και παγκόσμιος Ζορμπάς!
Χρόνια του πολλά!
