Η λαϊκή φράση «Με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;» ταιριάζει απολύτως στα όσα συμβαίνουν από το καλοκαίρι και μετά, με τη δεύτερη φάση της πανδημίας.
Στις 8 Μαρτίου, που ενδεχομένως ανοίξουν πλέον οι αγορές, συμπληρώνονται ακριβώς τέσσερις μήνες από τότε που το Λεκανοπέδιο της Αττικής έχει μπει σε ένα περίεργο σύστημα lockdown, που μοιάζει με τις ρώσικες κούκλες μπάμπουσκα: Κάθε μια που ανοίγεις, μια άλλη βγαίνει από μέσα!
Στις 7 Νοεμβρίου ξεκίνησε το lockdown τριών εβδομάδων, το οποίο χαρακτηρίστηκε «lockdown στα χαρτιά», που έγινε σκληρότερο για μια εβδομάδα αμέσως μετά τις γιορτές χωρίς να ενημερωθούν οι ειδικοί, με απόφαση του πρωθυπουργού, ώστε «να τελειώσουμε με το lockdown» που υπήρχε!
Στο οποίο «lockdown στα χαρτιά» όμως αμέσως επανήλθαμε, αλλά εκεί που συζητούσαμε πώς θα ανοίξουμε τα χιονοδρομικά κέντρα, αποφασίστηκε «σκληρό lockdown» δυόμιση εβδομάδων έως την 1η Μαρτίου, ώστε να ανοίξει αγορά και οικονομία. Και τώρα πληροφορούμαστε πως με την… επιτυχημένη πολιτική που ασκείται, θα συνεχιστεί το σκληρό lockdown μέχρι τις 8 Μαρτίου, αλλά μπορεί και μέχρι τις 15 του επόμενου μήνα!
Στο μεταξύ, κάθε μήνας που περνάει ανεβάζει το κόστος των κατεβασμένων ρολών κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Με το 65-70% της χώρας στο κόκκινο η επιβάρυνση στον προϋπολογισμό ανέρχεται στο 1 δισεκατομμύριο παραπάνω το κόστος σε αυτό που είχε ήδη εκτιμηθεί, προστίθεται δηλαδή 0,7% του ΑΕΠ στο έλλειμμα.
Το συνολικό κόστος του πλήρους lockdown στη χώρα φτάνει στα 3 δισεκατομμύρια ευρώ το μήνα.
Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Μήπως ένα πραγματικά αυστηρό lockdown ενός μηνός θα κόστιζε λιγότερο για την οικονομία και την ψυχική υγεία και θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της πανδημίας;
Μήπως και η εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτεία για την αντιμετώπιση της πανδημίας που από το ζενίθ της πρώτης περιόδου έχει πέσει στο ναδίρ θα επανέρχονταν σε ικανοποιητικά επίπεδα, ώστε και η εφαρμογή των μέτρων να είναι περισσότερο ικανοποιητική;
Η πολιτεία δημιουργεί όλο αυτό το διάστημα ψεύτικες προσδοκίες – πολλές φορές εν γνώσει της- προς τους πολίτες, κάτι που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό και με τον εμβολιασμό.
Ορισμένες δε φορές η κυβέρνηση θυσιάζει την αποτελεσματικότητα, στην ανάγκη των κομματικών της σχεδιασμών και επιδιώξεων, με ότι αυτό συνεπάγεται για την διάρκεια και την ένταση της κρίσης σε όλα τα επίπεδα, την υγεία -και την ψυχική υγεία- και την οικονομία.
Είναι πλέον σαφές σε κάθε πολίτη πως στην τελική ευθεία για το καλοκαίρι χρειάζεται ένας ριζικός ανασχεδιασμός στην αντιμετώπιση της κρίσης της πανδημίας…
