Σε πλήρη σύγχυση βρίσκεται η σκληρή πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, μετά το απεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά.
Και αυτό, καθώς αδυνατεί να δώσει απαντήσεις γιατί το οργανωμένο έγκλημα ζει και βασιλεύει και γιατί η ΕΛΑΣ, παρά τις προσπάθειες, δεν μπορεί να αποτρέψει σκληρές δολοφονίες ή να τις εξιχνιάσει. Δεν είναι ούτε μια, ούτε δυο περιπτώσεις, με πλέον χαρακτηριστικές την εν ψυχρώ εκτέλεση του Γιώργου Καραϊβάζ μέρα μεσημέρι στον Άλιμο και το συμβόλαιο θανάτου στη Ζάκυνθο.
Μετά το πρωτοφανές έγκλημα στα Γλυκά Νερά, βγήκαν πρόσωπα όπως ο Θάνος Πλεύρης και το απέδωσαν στις ….χαμηλές ποινές που προβλέπονται στον ποινικό κώδικα! Αφού με το ζόρι κρατιούνται και δεν θέτουν το θέμα της επαναφοράς της θανατικής ποινής, αποδίδουν το έγκλημα ακόμα και στο νόμο …Παρασκευόπουλο που έβγαζε από τη φυλακή τους εγκληματίες νωρίτερα του προβλεπόμενου! «Ξεχνούν» πως τον ποινικό κώδικα τον έχει ψηφίσει η Νέα Δημοκρατία και επιρρίπτουν την ευθύνη, με την άγνοια ή των ανοχή των μέσων στην προηγούμενη κυβέρνηση!
Η συζήτηση μπορεί να ικανοποιεί τα πιο κατώτατα ένστικτα μερίδας του πληθυσμού, μπορεί να εξυπηρετεί τις κομματικές ανάγκες του «νόμου και της τάξης», σε καμία περίπτωση πάντως δεν συμβάλλει ουσιαστικά στην αντιμετώπιση του κοινού εγκλήματος.
Πρώτα από όλα δεν απαντάει στο ερώτημα αν το έγκλημα, μετά την πανδημία, θα εμφανιστεί με νέα χαρακτηριστικά.
Δεύτερον, δεν θέτουν το θέμα της αναδιάταξης της αστυνομίας, που επί νέας διακυβέρνησης είναι περισσότερο στραμμένη σε αυτό που η ηγεσία θεωρεί «πολιτικό έγκλημα» (διαδηλώσεις, καταλήψεις κοκ), παρά στο κοινό έγκλημα! Σε αυτή την κατεύθυνση είναι προσανατολισμένες οι νέες προσλήψεις στα σώματα ασφαλείας, προσλήψεις που μπορεί και να φτάνουν τις 3.500! Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται και η αναδιάρθρωση που επιχειρήθηκε. Η είσοδος σε σινεμά για να συλληφθούν ανήλικοι που έβλεπαν τον «Τζόκερ», ο ξυλοδαρμός του Ινδαρέ στο σπίτι του, οι επιθέσεις στις διαδηλώσεις, με αποκορύφωμα τα όσα έγιναν στη Νέα Σμύρνη, επιβεβαιώνουν πλήρως τις παραπάνω εκτιμήσεις.
Τρίτον, η αναδιάρθρωση της ΕΛΑΣ, όπως έγινε τα χρόνια των μνημονίων, είναι φανερό πως έχει αποτύχει. Όσο απομακρύνεσαι από το κέντρο της Αθήνας, τόσο η αστυνόμευση μειώνεται, είναι δε αρκετά ελλιπής σε δύσκολες περιοχές, όπως η Ανατολική Αττική και η ύπαιθρος.
Τέταρτον, οι βαριές ποινές, δεν μπορεί να αποτελούν τη λύση του προβλήματος. Αν ήταν έτσι, στις Ηνωμένες Πολιτείες που ισχύει η θανατική ποινή, η ηλεκτρική καρέκλα, το έγκλημα θα είχε εξαλειφθεί ή, έστω, θα είχε περιοριστεί. Και όμως, αυτό δεν συμβαίνει!
Ας γίνει ψύχραιμα η συζήτηση για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας. Να είναι αποτελεσματική, για να σωθούν και ανθρώπινες ζωές και να μην φωλιάσει και άλλο ο φόβος στις ψυχές των ανθρώπων.
