Όχι, δεν πρόκειται να επαναλάβουμε τον εμβληματικό ορισμό από την Ποιητική του Αριστοτέλη για την τραγωδία, αλλά να σκιαγραφήσουμε με αυτή την αποσπασματική φράση τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα με τις σπουδές και τα πτυχία των ηθοποιών. Ένα θέμα που έχει ξεσηκώσει όλον τον θεατρικό κόσμο, έχει προκαλέσει τις παραιτήσεις των καθηγητών του Εθνικού Θεάτρου, του ΚΘΒΕ, του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, έχει δημιουργήσει κύμα επιπλέον συμπάθειας στην ελληνική κοινή γνώμη για τους ανθρώπους του θεάτρου και έχει φέρει έναν μεγάλο προεκλογικό πονοκέφαλο στην κυβέρνηση, τέτοιας έντασης που ανάγκασε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να προσκαλέσει σε συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου εκπροσώπους του θεατρικού κόσμου την Τετάρτη 15 Απριλίου.
Η τραγωδία στην όλη υπόθεση σχετίζεται πρωτίστως με τη συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού (ΥΠΠΟΑ). Λίνα Μενδώνη και Νικόλας Γιατρομανωλάκης, παρέμειναν πιστοί στη μέχρι τώρα πολιτική συμπεριφορά και τακτική τους. Η υπουργός, δηλαδή, προώθησε με τον πιο κυνικό τρόπο ότι είχε προαποφασίσει, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτές οι αντιδράσεις αφορούν λίγους και όχι την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποίησε αποπροσανατολιστικούς αφορισμούς, όπως λ.χ. ότι η απόφαση των καθηγητών των δραματικών σχολών να παραιτηθούν σε ένδειξη διαμαρτυρίας «δεν εδράζεται σε κανένα υπόβαθρο». Ο υφυπουργός από την πλευρά του τήρησε την γνωστή παρελκυστική του πολιτική, που ήταν τόσο αποτυχημένη ώστε να προκαλέσει την αντίδραση και του Μαξίμου που τον «άδειασε», έστω και για τα μάτια του κόσμου, με τη φράση ότι έχει έλλειψη «πολιτικότητας»(!)
Η ουσία όμως στην υπόθεση είναι ότι οι ηθοποιοί βγήκαν στο δρόμο γιατί δεν θέλουν να χαρακτηρίζονται οι σπουδές τους «αδιαβάθμητες» και διεκδικούν να αναγνωρίζονται θεσμικά οι κόποι τους, τόσο στο ξεκίνημα αυτού του συναρπαστικού ταξιδιού όσο και στην πορεία σε αυτόν τον μαγικό και απαιτητικό σε γνώσεις και ταλέντο κόσμο. Και θεωρούν ως «κουτοπονηριά» τη ρελάνς του υπουργείου σχετικά με τη νομοθετική ρύθμιση που αφορά στον τρόπο πληρωμής τους είτε να προσλαμβάνονται μέσω ΑΣΕΠ είτε στους δήμους. Γιατί είναι πραγματικά παράλογο, να εξισώνεται το πτυχίο των δραματικών σχολών με το απολυτήριο Λυκείου, όταν το δεύτερο είναι προαπαιτούμενο για το πρώτο. Πρόκειται δηλαδή για μια επί τα χείρω ρύθμιση, που δυστυχώς, όπως και αυτές της συναδέλφου της υπουργού Παιδείας κας Κεραμέως φαίνεται να ευνοούν ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και να συρρικνώνουν εργασιακά δικαιώματα.
Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι πως η εκάστοτε αρχή και εξουσία βλέπει τους θεράποντες των παραστατικών τεχνών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζει να μην τους έχει σε μεγάλη υπόληψη, αφού η επιχειρηματολογία και η αντιμετώπισή τους καταντά απαξιωτική – την πρώτη ώρα της συνάντησης στο Μαξίμου επέμεναν για μια ακόμη φορά ότι οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών δεν έχουν καταλάβει καλά το ΠΔ. Και αυτή η αντίληψη υποστηρίζεται και από μέσα μαζικής ενημέρωσης και συναδέλφους που δυστυχώς είτε έχουν την ίδια αντίληψη είτε ανησυχούν για τη μαζικότητα και τον παλμό του κινήματος των ανθρώπων του θεάτρου. Μια επιτηδευμένη ερμηνεία των πραγμάτων που αν δεν ήταν σοβαρή θα εντασσόταν στο είδος της «κωμωδίας παρεξηγήσεων».
Χωρίς καμιά προσπάθεια συμψηφισμών και θεωρώντας ως ένα θετικό βήμα, που όμως δεν άναψε «λευκό καπνό» αφού τα περισσότερα μένουν ανικανοποίητα, τη δέσμευση του πρωθυπουργού για ίδρυση Ανώτατης Σχολής Παραστατικών Τεχνών, καθώς και υλοποίηση των υπόλοιπων υποσχέσεων, θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι ο μεγάλος Κάρολος Κουν είχε δηλώσει ότι «δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Κι αυτό από μόνο του είναι ένας επαρκής λόγος για να στηρίξουμε τους ανθρώπους του θεάτρου και όχι να τους αποδυναμώσουμε…
(Ο Δημήτρης Στεμπίλης είναι δημοσιογράφος- ιστορικός)
