Καθώς βρισκόμαστε πλέον σχεδόν ένα χρόνο σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» και «πανδημίας» λόγω covid-19 (και των μικρών μεταλλάξεων του μέχρι στιγμής) η οικονομία (των μικρομεσαίων) έχει γονατίσει κυριολεκτικά(απειλείται με εξαφάνιση), τα δημόσια έσοδα έχουν ουσιαστικά καταρρεύσει (ορισμένοι στη Γερμανία όπως ο γνωστός μας …Σόϊμπλε ξαναθυμούνται και τα «μνημόνια λιτότητας για τους πολλούς» συνδέοντας τα ευθέως με την «βοήθεια» από το «ταμείο Ανάκαμψης») και η κυβέρνηση (μαζί με τη βουλή) λειτουργεί κάπως ως «έκτακτο στρατοδικείο» (οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί/ περιστολές των ατομικών δικαιωμάτων σε «δημοκρατία δυτικού τύπου» είναι πρωτοφανείς).
Όλα αυτά δικαιολογούνται πραγματικά; Και δεν υπάρχει «εναλλακτική πολιτική προσέγγιση»;
Οι πληροφορίες από το «ιατρικό μέτωπο» και τις τέσσερεις εταιρείες που παράγουν τα εμβόλια που θα έρθουν και στη χώρα μας λένε τα εξής: τα εμβόλια λειτουργούν – και στις μεταλλάξεις που έχουν παρουσιασθεί μέχρι τώρα – και επομένως δεν χρειάζεται υπερβολική ανησυχία, αλλά σε κάθε περίπτωση απαιτείται μαζική παραγωγή δισεκατομμυρίων εμβολίων(που θα καλύψει τις ανάγκες για όλο τον πλανήτη). Δηλαδή αυτό που πρέπει – και οφείλουν – να γίνει είναι να μοιραστούν οι εταιρείες εθελοντικά μεταξύ τους τις «πατέντες» (τις έρευνες τους) και στη συνέχεια να αρχίσει η παραγωγή των εμβολίων «για όλους».
Γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν «νησίδες ασφαλείας εμβολιασμένων» σε έναν κόσμο που πλέον λειτουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο – ή θα εμβολιαστούν ΟΛΟΙ ή το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο. Οι φτωχές χώρες για παράδειγμα μπορούν να έχουν εμβόλια μόνο με την βοήθεια όλων των υπολοίπων. Πρέπει να οργανωθεί μια τεράστια «ανθρωπιστική κίνηση» εμβολιασμού ΟΛΩΝ των ανθρώπων – όπου και να κατοικούν (δωρεάν). Και για αυτό οι εταιρείες οφείλουν ΑΜΕΣΑ να συνεργασθούν μεταξύ τους και στη συνέχεια «από κοινού» να παράγουν αυτά τα δισεκατομμύρια εμβόλια.
Ίσως είναι η ώρα να παίξει το ρόλο του ο ΟΗΕ που μάλλον εδώ και ένα χρόνο παρακολουθεί σχεδόν αμήχανα εταιρείες και κράτη να παίζουν «ζάρια ζωής και θανάτου» επάνω στις κοινωνίες των ανθρώπων – είτε για κερδοσκοπία, είτε από εγωιστική αβελτηρία.
Υπάρχουν και καταγγελίες όπως αυτές για παράδειγμα του Προέδρου της ΕΣΕΕ Γιώργου Καρανίκα που συνδέουν τα όσα συμβαίνουν «με πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες».
Διαβάσατε τι είπε; «Η απαξίωση των εμπορευμάτων και των ίδιων των μικρομεσαίων εμπορικών επιχειρήσεων, η πλήρης απορρύθμιση της αγοραστικής κίνησης και των καταναλωτικών συνηθειών και η συσσώρευση τεράστιων οφειλών, οδηγούν σε εργαλειοποίηση της πανδημίας και σε βίαιη αναδιάρθρωση της αγοράς προς όφελος των ισχυρών πολυεθνικών και των εγχώριων αλυσίδων. Για να μείνουν όρθιες, οι μικρές και μεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει άμεσα να λειτουργήσουν, προασπίζοντας ταυτόχρονα το ύψιστο αγαθό της δημόσιας υγείας, όπως πράττουν απαρέγκλιτα από την έναρξη της υγειονομικής κρίσης».
Δεν γνωρίζω κατά πόσο έχει δίκαιο ή όχι να μιλάει για «εργαλειοποίηση της πανδημίας» σε βάρος των μικρομεσαίων, αλλά σίγουρα οι επιχειρήσεις αυτές «ψυχορραγούν». Το δίλημμα «υγεία ή εμπόριο» δεν υφίσταται, με τον τρόπο που τίθεται δημόσια. Είναι μάλλον ένα ψευτοδίλημμα. Όπως και το έτερο δίλημμα «ανοιχτά σχολεία ή εμπόριο». Όλα αυτά δείχνουν να είναι «εκ του πονηρού» και δεν πείθουν πλέον κανέναν. Γιατί εκτός όλων των άλλων εδώ και ένα χρόνο «πολλά έχουν λειτουργήσει» χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και επίσης με την έννοια της «πανδημίας» να αρχίζει να ξεθωριάζει – εάν δεν υπήρχε η συνεχής τρομοκράτηση του «τηλεοπτικού κοινού» και ευρύτερα της κοινωνίας(με απαγορεύσεις που σίγουρα παραπέμπουν ή θυμίζουν… άλλες εποχές και κράτη).
Η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη – ξαφνικά – με ένα πολύ σοβαρό υγειονομικό πρόβλημα.
Ένα χρόνο σχεδόν μετά, είμαστε «στα ίδια». Αυτό, μια κοινωνία οργανωμένη, όπως είναι η Ελληνική, το βιώνει καθημερινά και το κρίνει. Γιατί πλέον πολλά από τα «έκτακτα» αρχίζουν να αποκτούν «μόνιμα χαρακτηριστικά» και όλα δείχνουν ότι «μέχρι και τον Ιούνιο, έτσι θα πάμε». Και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας «για μετά το καλοκαίρι» πλέον.
Έχω την αίσθηση ότι εάν αυτό είναι το καλύτερο χρονοδιάγραμμα ελπίδας, δεν είναι βιώσιμο κοινωνικά/οικονομικά και πολιτικά. Για να μην προσθέσω τους παράγοντες «Γερμανία» και «Τουρκία» κ.α.
Ας ευχηθούμε οι τέσσερεις εταιρείες των εμβολίων εθελοντικά να συνεργασθούν στις «πατέντες τους» και ένα πρόβλημα – που αφορά τον εμβολιασμό όλων των ανθρώπων – να αρχίσει να λύνεται…
Ο Νίκος Καραμπάσης είναι δημοσιογράφος
