Η 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΟΕΝΓΕ είναι ένας ακόμα σταθμός στον αγώνα που δίνουμε οι γιατροί του δημόσιου συστήματος υγείας.
Δύο χρόνια τώρα δίνουμε καθημερινά μάχη στα νοσοκομεία και στα Κέντρα Υγείας για να σωθούν ανθρώπινες ζωές αλλά και στο δρόμο μαζί με το λαό μας αναδεικνύοντας, αποκαλύπτοντας ,διεκδικώντας. Αναδείξαμε από την πρώτη στιγμή ,και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ,τις τραγικές ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας αποτέλεσμα της διαχρονικής πολιτικής της ιδιωτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης της υγείας που υπηρέτησαν απαρέγκλιτα τόσο η σημερινή όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αποκαλύψαμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε ,τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας .Διεκδικήσαμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε αποφασιστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας σε προσωπικό ,υποδομές και εξοπλισμό. Και καταφέραμε να αποσπάσουμε κατακτήσεις ,λύσεις προς όφελος των ασθενών μας .Ότι κάναμε το κάναμε χωρίς να υπολογίσουμε κούραση ,δουλεύοντας απανωτές βάρδιες ,εξαντλητικά ωράρια .Το κάναμε γνωρίζοντας ότι για τους ασθενείς μας . Για το λαό μας, ήμασταν το μοναδικό αποκούμπι .
Σήμερα όμως δύο χρόνια η αγανάκτηση και η οργή ξεχειλίζει .Είμαστε γιατροί και δε μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τη βαρβαρότητα .Είμαστε γιατροί, γνωρίζουμε σε τι δυσθεώρητα ύψη έχει φτάσει σήμερα η επιστήμη. Είναι αδιανόητο για μας π.χ. από τη μία να συζητάμε για ψηφιακές χειρουργικές αίθουσες και ρομποτική χειρουργική και από την άλλη να έχουν αναβληθεί πάνω από 100.00 χειρουργικές επεμβάσεις εξαιτίας της μετατροπής του συστήματος υγείας σε σύστημα μιας νόσου.
Δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι εξακολουθούμε ακόμα και σήμερα να χάνουμε 70, 80 ,100 ασθενείς τη μέρα, δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Μας στοιχειώνουν αυτές οι ζωές που χάθηκαν ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν είχαμε εισακουστεί.
Δύο χρόνια μετά τον εντοπισμό του κρούσματος 0 στη χώρας μας ,έχει φτάσει η ώρα 0 για το δημόσιο σύστημα υγείας. Αυτή η κατάληξη ,το γεγονός ότι ξεπεράστηκαν οι αντοχές του δημόσιου συστήματος υγείας ,ότι είναι στα πρόθυρα κατάρρευσης αν δεν έχει ήδη καταρρεύσει ,δε θεωρούμε ότι ήταν αναπόφευκτη εξέλιξη .Δε μπορεί, δε γίνεται στον 21 ο αιώνα να γίνεται φύλλο και φτερό ένα σύστημα υγείας από έναν mRNAιό. Είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων σαν επιχειρήσεις, της υποχρηματοδότησης και της υποστελέχωσης όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και έρχεται τώρα η κυβέρνηση με το περίφημο σχέδιο της να μην αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα του σαθρού οικοδομήματος τους, δημιούργημα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και να φτιάξει με τα ίδια σάπια υλικά ένα δήθεν νέο ΕΣΥ.
Ένα νέο ΕΣΥ που θα φέρει νέο γύρο συγχωνεύσεων ,καταργήσεων κλινικών αντί να ενισχυθούν και να αναπτυχθούν οι ήδη υπάρχουσες αλλά και να δημιουργηθούν νέες. Ένα νέο ΕΣΥ που θα λειτουργεί με τα κριτήρια της αγοράς ,σε βάρος των αναγκών των ασθενών. Ένα νέο ΕΣΥ που το πότε και αν θα χειρουργηθείς για παράδειγμα θα εξαρτάται από τα αν θα έχεις τη δυνατότητα να πληρώσεις στα απογευματινά χειρουργεία. Ένα νέο ΕΣΥ που θα κάνουν πάρτι τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα στους οποίους η κυβέρνηση ανοίγει διάπλατα την πόρτα ,που οι προηγούμενοι άνοιξαν ,για να μπουκάρουν.
Σε αυτό το έγκλημα οι νοσοκομειακοί γιατροί συνένοχοι δεν πρόκειται να γίνουμε. Για αυτό απεργούμε. Απεργούμε γιατί ξέρουμε το κριτήριο του κέρδους είναι ασυμφιλίωτο με τις ανάγκες των ασθενών μας. Η πανδημία το απέδειξε περίτρανα.
Απεργούμε γιατί δεν πρόκειται να δεχτούμε για να αυξήσουμε το εισόδημα μας να βάλουμε πλάτη για να περάσουν αυτές οι αντιδραστικές αλλαγές σε βάρος της υγείας του λαού μας. Απεργούμε γιατί θέλουν να μπουκώσουν με χρήμα αυτούς που την περάσαν ζάχαρη την περίοδο της πανδημίας ,τους ιδιωτικούς ομίλους της υγείας οι οποίοι δε δέχονταν ελέω κυβέρνησης να νοσηλεύουν ασθενείς με covid γιατί «κόστιζε πολύ η νοσηλεία τους» ,που τσέπωσαν ένα σκασμό λεφτά από τη νοσηλεία ασθενών που ήταν με το εξιτήριο στο χέρι από τα δημόσια νοσοκομεία ,αλλά και από την « πελατεία» που αυξήθηκε ελέω κυβέρνησης . Απεργούμε απαιτώντας να επανέλθουν οι μισθοί μας ,οι οποίοι είναι καθηλωμένοι 10 χρόνια τώρα ,στα επίπεδα του 2012 μετά τις μνημονιακές περικοπές που επιβλήθηκαν. Απεργούμε γιατί η αποζημίωση των υπεράριθμων εφημεριών που κάνουμε , όποτε και αν τις πληρωθούμε, εξανεμίζεται από την άγρια φορολογία τους.
Απεργούμε γιατί ετοιμάζονται να απολύσουν χιλιάδες συναδέλφους για να «προστατεύσουν την υγεία τους» όπως είπε ανερυθρίαστα η κ.Γκάγκα για τους συναδέλφους που δεν έχουν εμβολιαστεί . Αυτοί που μας αναγκάζουν αν δουλεύουμε άρρωστοι με συμπτώματα νοιάζονται δήθεν για την υγεία των συναδέλφων και για αυτό τους απολύουν. Απεργούμε ενάντια στον εμπαιγμό της κυβέρνησης που μιλάει για χιλιάδες προσλήψεις που μόνο αυτή βλέπει. Να μας πουν αυτά τα μαθηματικά που τα διδάχτηκαν .Όχι μόνο η σημερινή αλλά και η προηγούμενες κυβερνήσεις .ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Μόνο πρόσθεση και πολλαπλασιασμό γνωρίζουν. Μετράνε διπλά και τριπλά τους ίδιους ανθρώπους .Τους επικουρικούς που ήδη υπηρετούσαν στο δημόσιο σύστημα υγείας και απλώς ανανέωσαν τη σύμβαση τους μετράνε ξανά και ξανά. Τους επικουρικούς που μετά από χρόνια ομηρίας κατάφεραν να διοριστούν σε μία από τις ελάχιστες θέσεις που προκηρύχθηκαν τους μετράνε διπλά. Κουβέντα δε λένε για τους συναδέλφους που συνταξιοδοτήθηκαν ,παραιτήθηκαν. Γιατί δεν τα δίνουν τα στοιχεία ;Για αν δούμε τελικά ποιο είναι το πρόσημο. Για μας είναι καθαρό. Αρνητικό. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτά είναι τα νούμερα πάλι δε φτάνουν, πάλι είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες. Γατί αν έφταναν δε θα συνέχιζαν ακόμα και τώρα να μας αναγκάζουν να κάνουμε 7,8,9 ,10 εφημερίες το μήνα, δε θα συνέχιζαν να μας στέλνουν να εφημερεύουμε από το ένα τμήμα στο άλλο ,από τη μία πόλη στην άλλη ,να μπαλώνουμε τρύπες. Απεργούμε γιατί σα να μην έφταναν όλα αυτά αξιοποιούν την πανδημία για να υψώσουν νέους φραγμούς στην εκπαίδευση των νέων συναδέλφων. Γιατί θέλουν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων γιατρών να είναι φτηνό ευέλικτο επιστημονικό δυναμικό ,με περιορισμένα δικαιώματα .Απεργούμε γιατί ξέρουμε σε τελική ανάλυση ότι τίποτα δε μας χαρίστηκε όλα κατακτιούνται με συλλογική διεκδίκηση και αγώνα.
Τόσο στις απεργιακές συγκεντρώσεις στις 23 Φεβρουαρίου όσο και στα συλλαλητήρια στις 26 Φεβρουαρίου που διοργανώνονται σε όλη τη χώρα με αποφάσεις εκατοντάδων σωματείων ,εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και μαζικών φορέων η αγανάκτηση και η οργή μας θα γίνει ορμητικό ποτάμι συλλογικής διεκδίκησης και αγώνα για τη ζωή που μας αξίζει να ζούμε και που μας στερούν για τα κέρδη των λίγων.
(Η Αφροδίτη Ρέτζιου είναι πρόεδρος της ΟΕΝΓΕ)
