Ο κίνδυνος που προκύπτει από την αιφνιδιαστική κυβερνητική αλλαγή στην Ιταλία είναι η ραγδαία αποσάρθρωση της αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων εξουσίας σε σημείο που το πολιτικό τους στίγμα να προβάλλει σαν σημαία ευκαιρίας που αλλάζει με μοναδικό κριτήριο την νομή της εξουσίας.
Τον Οκτώβριο του 2011, αμέσως μετά την Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες, η Μέρκελ και ο Σαρκοζί κάλεσαν δημόσια και χωρίς προσχήματα τον Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί και να παραχωρήσει τη θέση του σε κυβέρνηση τεχνοκρατών υπό τον πρώην Επίτροπο στην Κομισιόν Μόντι.
Τις τελευταίες μέρες την πρωτοβουλία της ανατροπής της κυβέρνησης Κόντε, που στήριζαν τα Πέντε Αστέρια και το Δημοκρατικό Κόμμα, την είχε ο ήσσων κυβερνητικός εταίρος, το κόμμα Viva Italia, του οποίου ηγείται ο πρώην Πρωθυπουργός Ρέντζι.
Τότε, το 2011, η συγκρότηση της κυβέρνησης Μόντι είχε χαρακτηρισθεί από τον Μπερλουσκόνι ως καταπάτηση τόσο της εθνικής όσο και της λαϊκής κυριαρχίας, με χαρακτηριστική την φράση του «Είμαι ο τελευταίος εκλεγμένος Πρωθυπουργός της χώρας».
Δέκα χρόνια μετά το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό, καθώς η διπλή κρίση που διέρχεται η Ιταλία, Πανδημία και Οικονομική Κρίση, δημιουργούν το σκηνικό για την συγκρότηση μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών υπό τον Ντράγκι.
Ο κίνδυνος που προκύπτει από την αιφνιδιαστική κυβερνητική αλλαγή στην Ιταλία είναι η ραγδαία αποσάρθρωση της αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων εξουσίας σε σημείο που το πολιτικό τους στίγμα να προβάλλει σαν σημαία ευκαιρίας που αλλάζει με μοναδικό κριτήριο την νομή της εξουσίας.
Στις Εκλογές του 2018 καταγράφηκε η ήττα των δύο ιστορικών πόλων της Δεύτερης Ιταλικής Δημοκρατίας της Κεντροαριστεράς του Δημοκρατικού Κόμματος και της Δεξιάς Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι.
Πρώτο κόμμα ανεδείχθη τα Πέντε Αστέρια του Ντι Μάγιο, ένα ετερόκλητο ριζοσπαστικό αντισυστημικό λαϊκιστικό κίνημα, που συνασπίσθηκε με την ακροδεξιά και ρατσιστική Λέγκα του Σαλβίνι και έτσι προέκυψε η πρώτη κυβέρνηση Κόντε στην περίοδο Άνοιξη του 2018 με καλοκαίρι του 2019.
Η ετερόκλητη κυβέρνηση Κόντε που είχε σαν κοινό παρονομαστή τον αντισυστημικό λαϊκισμό απεδείχθη ότι πριμοδοτούσε δημοσκοπικά την Λέγκα, ενώ έφθειρε σε επικίνδυνο βαθμό τα Πέντε Αστέρια.
Το καλοκαίρι του 2019 με την αυτοπεποίθηση του ούριου δημοσκοπικού ανέμου που φυσούσε στα πανιά του ο Σαλβίνι κατέβηκε από το τρένο και πέρασε στην αντιπολίτευση επενδύοντας ακόμη και σε αυτοδυναμία σε περίπτωση πρόωρων εκλογών.
Έτσι συγκροτήθηκε η δεύτερη κυβέρνηση Κόντε με τα Πέντε Αστέρια να συνεργάζονται με το συστημικό Δημοκρατικό Κόμμα, με κοινό αντίπαλο την Ακροδεξιά Λέγκα.
Η ανατροπή του Κόντε και η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Ντράγκι οδηγεί από ότι φαίνεται σε νέο ανακάτωμα της κομματικής τράπουλας με αλλαγές ρόλων στο ίδιο σκηνικό.
Η Ιταλία είναι η πιο βεβαρημένη χώρα από την κρίση της Ευρωζώνης καθώς επί μια δεκαετία ισορροπεί στην γκρίζα ζώνη μεταξύ απόκλισης και συμμόρφωσης στην μόνιμη δημοσιονομική περιοριστική διαχείριση που ορίζει το Σύμφωνό Σταθερότητας με αποτέλεσμα την αμφισβήτηση της αξιοπιστίας του Πολιτικού Συστήματος τόσο στην κοινωνία όσο και στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.
Η Πανδημία κατεγράφη στην Ρώμη ως δραματική κορύφωση μιας χαμένης δεκαετίας.
Με δυο λόγια ο Ντράγκι έχει συρρικνωμένα περιθώρια ελιγμών σε σχέση με τον τεχνοκράτη προκάτοχό του Μόντι πριν από μια δεκαετία.
Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος
