Διαβάζοντας και ακούγοντας όλον αυτόν τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις για σεξιστικό μπούλιγκ, αρχικά ξαφνιάστηκα ( γιατί τώρα 😉 και μετά θύμωσα. Θύμωσα με τη γενιά μου. Με τη γενιά που μεγάλωσε και « έκανε καριέρα» τις χρυσές δεκαετίες του 90 και του 2000.Θύμωσα με την σιωπή μας, με την αποδοχή μας, με την ανοχή μας. Είμαστε η πρώτη «απελευθερωμένη γενιά», η γενιά που μπορούσε να μιλήσει και να διεκδικήσει χωρίς ουσιαστικές επιπτώσεις. Η πρώτη γενιά που μπορούσε να μη ντρέπεται και να μη φοβάται. Γιατί δεν μιλήσαμε; Από φόβο άραγε για την «καριέρα μας»;
Από τα απωθημένα και τους φόβους τελικά, γενεών και γενεών;
Και ήρθαμε τώρα 20 και 30 χρόνια μετά να ανοίξουμε το στόμα μας. Και στο μεταξύ;
Στο μεταξύ πόσες γυναίκες και πόσοι άνδρες υπέστησαν ίσως και χειρότερα, γιατί τους θύτες τους κάλυπτε η σιωπή μας;
Είμαστε ένοχοι σιωπής.
Είμαστε ένοχοι σιωπής, γιατί αν δεν τόλμησε να μιλήσει η μορφωμένη και καριερίστα, η γυναίκα ή ο άνδρας με τις πολλές επιλογές, αλήθεια, τι επιλογή είχε και έχει η γενιά των 500 ευρώ, η κοπελιά στην επαρχία, το κοριτσάκι στην κλειστή κοινωνία ή ακόμα το κοριτσάκι ή το αγοράκι στην τάδε αθλητική ομοσπονδία;
Είμαστε ένοχοι σιωπής.
Παραδώσαμε την επόμενη γενιά, τα παιδιά μας δηλαδή, στον φόβο και την βία γιατί εμείς δεν τολμήσαμε.
Θύμωσα και με την εικόνα των γυναικών που βγαίνει προς τα έξω. Φοβισμένες και ανεκτικές. Ε όχι, δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν μόνο αυτές. Υπήρξαν και υπάρχουν και αυτές που αντιμετώπισαν την σεξουαλική παρενόχληση και το σεξιστικό μπούλιγκ δυναμικά.
Που απέδειξαν ότι διαθέτουν δυνατό …χέρι και ακόμα πιο δυνατή φωνή. Και δεν σκέφτηκαν ούτε την καριέρα τους ,ούτε την «κατακραυγή της κοινωνίας». Ήταν και είναι πολλές.
Όπως κι αν έχει, το μήνυμα από αυτήν την ξαφνική «εξομολόγηση» για σεξουαλική βία και παρενόχληση δεν είναι ότι «κάποτε ίσως πάρουμε εκδίκηση», το μήνυμα είναι ότι μιλάμε φωνάζουμε ουρλιάζουμε καταγγέλλουμε. Πρώτα εμείς οι «καριερίστες», οι «μορφωμένες».
Πρώτα εμείς, γιατί πίσω από εμάς έρχονται τα παιδιά μας .Και γύρω από εμάς είναι τα κορίτσια και τα αγόρια που θα ζητήσουν δουλειά που θα ονειρευτούν καριέρα και πρωταθλητισμό και καλύτερη ζωή. Είναι οι άνεργοι, βορά στην αγορά εργασίας, ειδικά τώρα.
Η εποχή του COVID ξεκίνησε ,με ανεργία, συντηρητικοποίηση των κοινωνιών και των κυβερνήσεων, με επιστροφή σε patterns που θεωρούσαμε ξεπερασμένα. Και ναι, μπορεί να ξαφνιάστηκα με τις μετά 20ετία ή και 30ετία εξομολογήσεις και καταγγελίες και να θύμωσα με την σιωπή της γενιάς μου, αλλά ναι ειδικά τώρα ίσως όλο αυτό έχει ένα δυνατό μήνυμα.
Η Χρύσα Ταβουλάρη είναι δημοσιογράφος
